"คุณหนูพี่ขอโทษ"
"ขอโทษข้าด้วยเรื่องใด เรื่องที่ท่านรังแกข้า เรื่องที่ท่านผลักไสข้า เรื่องที่ท่านใจร้ายกับข้า เรื่องที่ท่านทิ้งข้าไปหาแม่นางผู้นั้น เรื่องของท่านมีมากมายวันนี้มาขอโทษข้าด้วยเรื่องอันใด"
"ทุกเรื่องที่ทำให้คุณหนูเสียใจ"
"มันสายไปแล้ว ข้าโกรธท่านมากแล้ว"
"คุณหนู" หยางเจี๋ยทอดเสียงอ่อน ไม่รู้ว่าต้องง้อนางด้วยเหตุผลข้อใด ทุกสิ่งเขาไม่อาจโทษผู้อื่นได้ เป็นเขาที่ทำให้นางเจ็บช้ำ
"คุณหนู"
หยางเจี๋ยเรียกนางอีกหลายคำแต่ฉีเย่ว์ก็ไม่ตอบ นางนอนนิ่งๆ มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง หยางเจี๋ยไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้นาง นี่เขาทำร้ายนางมากเพียงใดกันฉีเย่ว์ถึงได้ร้องไห้ได้เพียงนี้
หยางเจี๋ยรู้จักนิสัยของฉีเย่ว์ดี หากนางไม่โกรธเขานางจะไม่มีทางรู้สึกเช่นนี้เด็ดขาด ตอนนี้หยางเจี๋ยก็รู้สึกโกรธตนเองเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่เขาคิดว่าดีและเหมาะสมที่ผ่านมาเขาไม่เคยถามฉีเย่ว์เลยสักครั้ง ล้วนเป็นเขาที่คิด
