หยางเจี๋ยถอนหายใจเห็นสตรีผู้ดื้อรั้นคนนี้ทำท่าเอาแต่ใจก็รู้สึกใจอ่อนแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้เขาต้องเปลี่ยนแผนแทนที่จะไปหอนางโลมก็พานางออกไปชมจันทร์สักหน่อยให้นางอารมณ์ดีแล้วค่อยพากลับมาก็แล้วกัน
ในที่สุดฉีเย่ว์ก็หันหน้ามาหาเขาเช็ดน้ำตาให้ตนเองอย่างว่องไว เวลาเพียงชั่วครู่เหตุใดเด็กคนนี้จึงได้มีน้ำหูน้ำตามากมายเช่นนี้ หยางเจี๋ยรู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นอย่างยิ่ง ฉีเย่ว์ดึงแขนเขาอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยเสียงแหบเครือ
"จริงนะ ไม่หลอกข้า"
"จริง"
ฉีเย่ว์ดีใจจนกระโดดโลดเต้น เดินหายไปอีกฝั่งของห้องแล้วกลับมาในอาภรณ์ของบุรุษที่นางแอบซ่อนเอาไว้ด้วยแอบหนีเที่ยวกับหยางเจี๋ยเป็นประจำ หยางเจี๋ยพานางออกไปนอกหน้าต่างรวบเอวของนางเหาะขึ้นบนหลังคา หนีออกจากจวนกลางดึกโดยที่ไม่มีผู้ใดรับรู้
มาถึงหน้าหอนางโลมพบว่าหย่งเฉิงรออยู่แล้ว เมื่อหย่งเฉิงเห็นว่าเป็นคุณหนูสี่ที่มาด้วยก็ถึงกับส่ายหน้า คุณหนูที่ฉากหน้าเป็นสุภาพชน
