บทที่ 8
PORSHE'S PART :
งานประมูลเครื่องเพชร
"ไหวไหม" ผมถามเฌอลินณ์หลังจากที่จอดรถในลานวีไอพีที่โรงแรม
ใบหน้าหวานของเธอซีดเซียวและดูไม่ไหวเอามาก ๆ ใจจริงผมเองก็อยากให้นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องมากกว่าแต่เธอก็รั้นบอกจะมาให้ได้แถมยังโยนความผิดทั้งหมดมาให้ผมอีก...แต่ก็นะ ผมเป็นคนทำให้เธออยู่ในสภาพนี้เองนั่นแหละ
"พี่พอร์ชถามคำนี้ร้อยรอบแล้วนะ"
"ก็พี่เป็นห่วง" ผมวางมือลงบนเรือนผมนุ่มของเธอแผ่วเบา ถึงแม้ว่าสีหน้าของเธอจะยิ้มแย้มสดใสแต่ผมรู้ว่าภายในใจของเธอก็แทบไม่ไหวเหมือนกัน
"พี่พอร์ชทำให้ลินณ์เป็นแบบนี้เองนะ" เฌอลินณ์หันมามองผมตาเขียวพร้อมกับกอดอกมองอย่างเอาเรื่อง การกระทำนั้นของเธอทำให้ผมหัวเราะออกมาก่อนจะจับมือเล็กและจูบซับด้านหลังมือของเธอเบา ๆ
"พี่ขอโทษคนดี"
"ไม่ให้อภัยค่ะ การขอโทษที่ดีที่สุดก็คือเอาสร้อยคอลเลคชั่นใหม่มาง้อลินณ์"
"ตัวแสบ" ประโยคนั้นของเธอยิ่งทำให้ผมหัวเราะออกมายกใหญ่พ
