คนที่เปลือยความในใจออกมาว่าน้อยใจ กำลังนั่งดื่มกับว่าที่สามีตามทะเบียนสมรสกันสองคนบนโซฟา ในระยะห่างที่ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่
อิงจันทร์นั่งพับเพียบขาไปด้านข้าง เอนศีรษะทิ้งลงบนโซฟานุ่ม ขณะที่ยกแก้วเหล้าดื่มไม่พักพร้อมกับจ้องหน้าเอกชยินทร์ไม่ละสายตาไปไหน
“มองอะไรไม่ทราบ” เจ้าของใบหน้าคมคายเลิกคิ้วใส่ หลังนั่งดื่มกับเธอตามที่เปรยไว้
หากทว่ากลับมีงานเร่งด่วนเข้ามาให้ต้องเคลียร์ ก่อนเตรียมประชุมในวันนี้พรุ่งนี้ช่วงเช้า
ไม่ใช่แค่อิงจันทร์ที่บ้างาน เอกชยินทร์เองก็ไม่ต่างกัน
“ตาเขามีไว้มองนี่คะ ฉันแค่มอง.. แปลกตรงไหน” อิงจันทร์ตอบกลับด้วยแววตาใสซื่อ นัยน์ตาคู่สวยหวานเยิ้มประดับกับรอยยิ้มขี้เล่นนั่น ดูไม่เหมือนเธอคนเดิมเอาเสียเลย
“แปลกตรงที่มองนานเกินไป จงใจกวนประสาทฉันตอนทำงานเหรอ”
“ไม่ได้กวนประสาทนะคะ”
“แล้วจะจ้องทำไม”
สิ้นประโยคนั้นเอกชยินทร์ก็ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แบบพกพาบนตัก ก
