อิงจันทร์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาวหน้าร้านสะดวกซื้อเกือบสิบนาที ขณะที่ทำการปฐมพยาบาลตัวเองเบื้องต้น โดยไหว้วานเอกชยินทร์อีกตามเคย ในการซื้อน้ำแข็งกับผ้าเย็นมาประคบให้เลือดกำเดาหยุดไหล
ใบหน้าคมคายซีดเผือดราวกับไก่ต้ม ไม่กล้าหลุบตามองหน้าอีกฝ่าย แม้ว่าเลือดจะหยุดไหลได้สักพักแล้ว
เขากลัวเลือด..
ยิ่งกว่าผีหรือความมืดคือเลือดที่เอกชยินทร์กลัวจนฝังใจ ถึงอาการที่กำเริบจะไม่ได้หนักมาก แต่อิงจันทร์ก็ไม่อยากให้เจ้าตัวสติแตกตอนขับรถอยู่ดี
“จำได้ด้วยเหรอว่าฉันกลัวเลือด” เอกชยินทร์แสร้งกระแอมไอกลบเกลื่อนอาการหน้าซีดเมื่อครู่
“แปลกเหรอคะ”
“ไม่มีใครมานั่งจำเรื่องของคนอื่นหรอก”
“พอดีว่าฉันไม่ใช่คนที่ลืมอะไรง่ายอยู่แล้วค่ะ”
ยิ่งเกี่ยวกับเขาเธอยิ่งไม่เคยลืม..
ดวงหน้าหมดจดช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่ม เพื่อดูว่าเจ้าตัวอาการดีขึ้นหรือยัง ก่อนจะหลุบตาวูบในจังหวะที่เอกชยินทร์กดสายตามองเธอพอดี
“ฉันว่าเราไ
