17
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ทาคุยะปลีกตัวทันที เขาก้าวเดินเข้ามาหาทรรศิกาที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ก่อนจะมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ มือใหญ่ของเขาวางบนกลางศีรษะของลูกสาว
“จงไปใช้กรรมที่ลูกก่อเอาไว้ได้แล้วนะ เรื่องแม่ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อจะดูแลให้เอง แล้วอย่าลืมที่พ่อสั่งไว้นะ” เขาพูดกระซิบที่ข้างใบหูของลูกสาวในประโยคสุดท้าย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที ไม่เหลียวหันมามองร่างของทรรศิกาเลยแม้แต่นิดเดียว ในเมื่อเขาหลุดพ้นจากเรื่องเลวร้ายทุกอย่างแล้ว จะสนใจอะไรกับอีกคนที่กำลังจะตายโดยมีคำสั่งของเขาเป็นต้นเหตุ ไปนั่งจิบไวน์ที่บ้านดีกว่า นั่นคือความคิดของทาคุยะ
เรียวเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเชลยสาวแสนสวย ใช่ เธอสวย สวยมากด้วย สวยกว่าในรูปภาพเสียอีก ยิ่งดวงตาของเธอด้วยแล้วนั้น มันช่างหวานซึ้งจนจิตใจของคนที่มองสั่นไหวไม่ได้ ทว่าความสวยของทรรศิกานั้นไม่อาจทำให้เขายอมรามือที่จะแก้แค้นเธอ ไม่ ไม่มีทาง น
