34
เวลาในแต่ละวันของทรรศิกาเหตุใดมันช่างยาวนานยิ่งนักในความรู้สึกของเธอ สองสัปดาห์ที่เธอมาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตอยู่ร่วมห้องกับสุนัขทั้งเจ็ดตัว เธอยอมรับว่าความหวาดกลัวเข้ามาจุกแน่นในหัวใจ และไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลง แม้ว่าสุนัขทั้งเจ็ดตัวนั้นมันจะดูเป็นมิตรมากขึ้น หยุดเห่า แยกเขี้ยว ใส่เป็นครั้งคราว บางตัวมองมาที่ร่างของเธอพร้อมกับกระดิกหางเสมือนกับว่าพวกมันยินดีที่เธอเข้ามาในห้องนี้ ถึงกระนั้นเธอยังรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรอยู่ดี
อากาศคืนนี้ดูจะหนาวกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่ตนเองหลงรัก ทาเคชิเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองพร้อมกับผ้าห่มนวมผืนหนา ขายาวๆ รีบก้าวเดินไปที่ห้องริมซ้ายมือสุดทันที เหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องนั้นแล้วทว่าเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน เขาจึงหยุดชะงักทันที
“พี่ทาเคชิจะไปไหน?” ทาเคชิถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเสียงที่เขาได้ยินนั้นหาใช่เสียงของเจ้านาย
