Chapter 9 ข้าวต้มคาเฟ่ 2
724 คำ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องพรีม ถ้าหาหนังสือไม่เจอ ตรงนั้นมีคอมให้เสิร์ชหานะ อ้อ ถามไอ้โซ่ก็ได้ มันมาบ่อย” หินบอกอย่างใจดี “แล้วมึงสั่งอะไรยัง”
“ยังเลยพี่ เดี๋ยวค่อยออกไปสั่ง”
“เออ ตามสบายละกัน ตามสบายนะพรีม”
พรีมค้อมศีรษะเล็กน้อยพลางยิ้มก่อนหินจะออกจากคาเฟ่ไป เธอหันมาให้ความสนใจเดินชมหนังสือมากมายละลานตา มีแทบทุกประเภท ทั้งหนังสือเก่าและหนังสือออกใหม่
“ถ้าไอ้หมิงมาเจอคงกรี๊ดแตก”
“ไว้วันหน้าค่อยพาหมิงมา ถ้ามีเวลาเราชอบมาขลุกอยู่ที่นี่แหละ หาหนังสือสักเล่มสองเล่มไปนอนอ่านเล่นที่ซุ้มด้านนอก เพลินดี”
“ไม่แปลกใจหรอก เมื่อก่อนนายชอบอ่านการ์ตูนมากเราจำได้”
“ดีใจที่เธอจำได้”
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาทำตาแบบนี้”
“ตาแบบไหน”
“ก็แบบ...” ครั้นได้สบตาวาววามอีกรอบ พรีมรู้ทันว่าอีกฝ่ายแค่แกล้งถามให้เธอหาคำตอบจึงเลือกมองค้อนแทน
คนอะไร สบโอกาสเมื่อไหร่ชอบทำให้ใจเธอกระตุกตลอด ไม่หยอดด้วยคำพูดก็หยอดด้วยแววตาคมปลาบคู่นั้น
โซ่หัวเราะ ยอมเปลี่ยนเรื่องด้วยการพาเธอไปดูชั้นหนังสือการ์ตูน แม้ว่าปัจจุบันจะอ่านหนังสือแทบทุกประเภท หากหนังสือการ์ตูนก็ยังเป็นเดอะเบสต์ในใจเขา พรีมนั้น หลังจากเดินชมหนังสือมากมายก็เลือกได้หนังสือการ์ตูนอ่านเล่นมาเซตหนึ่ง
“ตามหามานานละเซตนี้” ไม่ใช่แค่โซ่ที่ชอบอ่านการ์ตูน เธอเองก็ติดเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะเน้นแนวรักใส ๆ ภาพสวย ความรักของหนุ่มสาววัยเรียน
หลังจ่ายเงิน ทั้งสองพากันออกมานั่งในซุ้มหนึ่ง โซ่เลือกสั่งข้าวต้มพร้อมกับอีกสามจาน กินกันไป คุยกันไป ตาก็อ่านหนังสือของแต่ละคนไปด้วย หนังสือของเขาเป็นแนวต่อสู้
“ขออ่านมั่งดิสนุกเปล่า เห็นเธออ่านไปยิ้มไป”
“สนุกสิ เรื่องนี้พระเอกเป็นหมาป่า นางเอกเป็นมนุษย์ธรรมดา”
ชายหนุ่มเอ่ยปากพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มหนึ่งไปเปิดอ่าน พรีมไม่หวงอยู่แล้วเพราะกำลังติดพัน กระทั่งคนฝั่งตรงข้ามสะกิด พร้อมยื่นหนังสือมาตรงหน้า
“เธอชอบอ่านแบบนี้เหรอ”
“เฮ้ย” พรีมคว้าหนังสือจากมืออีกฝ่ายแทบเป็นตะครุบ เพราะหน้าที่เขาเปิดไว้คือพระเอกกับนางเอกกำลังเข้าซีนโรมานซ์นัวเนีย มองสบตาคมที่มีประกายระยับ หน้าเธอร้อนซ่านจึงเฉไฉปั้นหน้าเรียบสุดฤทธิ์ “เล่มอื่นเยอะแยะไม่หยิบนะนายนี่ หนังสือพวกนี้มันต้องมีซีนให้คนอ่านบริหารหัวใจอยู่แล้วดิ”
“เพิ่งรู้ว่าชอบอ่านอะไรพวกนี้”
“พอเลยไม่ต้องแซว”
“ไม่แซวก็ไม่แซว” โซ่ทำทียอมอ่อนข้อ แต่โน้มตัวโน้มหน้าเข้ามาใกล้คนที่หน้าแดงปลั่งอย่างน่ารัก เธอเขิน เขารู้ เพราะรู้ถึงได้หยอก
“อยากบริหารหัวใจแบบไม่ต้องอ่านมั่งไหมล่ะ”
“โซ่”
“เราช่วยเธอได้นะ”
“ทะลึ่ง”
“ยังไม่บอกเลยรู้เหรอว่าเราจะช่วยยังไง เธอดิคิดเรื่องทะลึ่ง”
“อ้าปากก็เห็นแล้วไหม ไส้นายมีกี่ขด”
“รู้ดีจัง รู้ใจกันดีขนาดนี้ ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแล้ว มาเป็น...”
พรีมตะครุบมือปิดปากได้รูปก่อนคำพูดที่เหลือจะหลุดออกมา เธอไม่อยากเดาหรอกว่าคำนั้นคืออะไร ทว่า คนถูกปิดปากทำให้เธอสะดุ้งในใจกับความอุ่นชื้นที่ยื่นออกมาแตะไล้กลางฝ่ามือ ส่งผลให้เธอกระตุกมือออกรวดเร็ว
“ทะลึ่ง”
“เรากลัวเธออายอยู่คนเดียวไง เลยทะลึ่งเป็นเพื่อนกัน”
เธอจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี ไหลไปได้เรื่อยเลย แล้วยังทำให้เธอใจสั่นหวั่นไหวหัวใจเต้นแปลก ๆ จนจัดการความรู้สึกไม่ถูก
โซ่ยักคิ้วหลิ่วตาหน้าเกลื่อนรอยยิ้ม แกล้งเย้าหยอกจนพอใจแล้วก็หันกลับไปอ่านการ์ตูนตัวเอง แป๊บ ๆ ก็แอบหยิบการ์ตูนของเธอไปอ่านพลางทำตาเล็กตาน้อย พรีมคร้านจะเขินอีกต่อไป
- ผู้เขียน
