Chapter 6 เพื่อนกัน 2
520 คำ
มือเรียวที่กำลังพิมพ์ชะงักเล็กน้อย กล่าวแก้ชื่อให้เพื่อนเรียกให้ถูก พรีมเพิ่งรู้ตัวว่าหลายชั่วโมงมานี้ ไม่มีโปรดอยู่ในสารระบบความคิดและเธอตั้งใจตั้งแต่ตื่นเมื่อเช้าว่าจะลบลืมเขาไปจากใจให้หมด
“ผีเปรตอะเหมาะละ แล้วแกว่าไง กับโซ่น่ะ”
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังไม่ได้คิดอะไร มันเร็วไป ฉันกลัวต้องเสียใจอีก”
ในสายตาใครต่อใคร พรีมเป็นสาวมั่นใจในตัวเอง เด็ดเดี่ยว ตาต่อตาฟันต่อฟัน ทว่าเรื่องของหัวใจทำให้เธอรู้ว่าตนเองยังมีความอ่อนแอซ่อนอยู่
“เป็นเพื่อนกันไปแบบนี้แหละ”
เพื่อนที่คุยกันบ้างบางเวลา เจอหน้าก็ยิ้มทักทาย สบายใจดี
“แล้วเพื่อนคุยอะไรกันนานขนาดนี้”
การล้อเลียนของเพื่อนไม่ได้ทำให้พรีมชะงัก แต่เป็นข้อความจากใครบางคนที่ส่งเข้ามาต่างหาก คนนั้นคือนับดาว
เธอกดพักหน้าจอของโซ่เอาไว้ เข้าไปอ่านข้อความแม้ใจจะยังไหว ๆ หากก็อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทักมาคุยเรื่องอะไร
Nubdao : นี่พี่นับดาวนะคะน้องพรีม
Nubdao : ขอนัดเจอหน่อยได้ไหม
Nubdao : พี่มีเรื่องจะคุยด้วย
เพราะการหน้านิ่วของพรีมทำให้เซียร์ชะโงกมาดูด้วยอย่างถือวิสาสะ
“อีนี่อยากคุยไรกะแก”
“ไม่รู้ดิ จู่ ๆ ก็ทักมา”
“จะมาปั่นเรื่องไอ้พี่โปรดหรือเปล่า”
“ใครเหรอ” หมิงหยัดตัวขึ้นมาสนใจด้วย
“อีดาว” เซียร์ตอบแทน
“นับดาวอะนะ”
“อือ เขาขอนัดเจอฉันวันอังคารตอนเย็น”
“แกจะไปปะล่ะ”
“ไปดิ เรื่องอะไรฉันต้องหลบหน้านาง ฉันไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย” เธอก็อยากรู้ด้วยว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน
“พวกฉันไปด้วย”
“ไปได้ที่ไหนล่ะเซียร์ แกลืมเหรอวันอังคารนี้แกกับฉันมีนัดกับพี่รหัสแล้ว”
“เออว่ะ ต้องไปช่วยงานพี่นุ๊กนี่หว่า”
“ไม่เป็นไรแก ฉันเอาอยู่น่า”
PRV.So : เงียบ
แชตจากโซ่เด้งขึ้นมาอีก พรีมจึงตอบกลับรับนัดนับดาวไปก่อนจะเข้าช่องแชตส่วนตัวของคนตาม เธอพิมพ์ข้อความล้อเขากลับไป
Pream.PRL : คิดถึงไง?
PRV.So : อือ
Pream.PRL : อือไร
PRV.So : อือ คิดถึงครับ
Pream.PRL : อืม
PRV.So : อืมไร
Pream.PRL : อืม รับทราบค่ะ
อืม บ้าจริง จู่ ๆ หญิงสาวรู้สึกแก้มร้อนซ่านขึ้นมา ทั้งที่คุยกันฉันเพื่อน เหมือนเรื่องจะไม่จบแค่นั้น เมื่ออีกฝ่ายยังส่งข้อความมาว่า
PRV.So : ได้ไหม
Pream.PRL : ได้อะไร
PRV.So : คิดถึงพรีมไง ได้ไหม
พรีมไม่เข้าใจว่าคนส่งคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ก้อนเนื้อน้อย ๆ ในอกซ้ายของเธอไหวสั่นแปลก ๆ คิดวกไปวนมา ก่อนจะตอบกลับในที่สุด
Pream.PRL : เราก็คิดถึงโซ่เหมือนกัน ดีใจที่ได้กลับมาเจอกันอีกนะเพื่อน
- ผู้เขียน
