Chapter 5 ตกใจ 2
624 คำ
“ลีโอมันไม่ดุหรอกไม่ต้องกลัว เธอล้างหน้าล้างตาก่อนละกัน เราจะเอามันลงไปข้างล่าง ผ้าขนหนูอยู่ในตู้ จะหยิบเสื้อกางเกงเราไปใส่ก่อนก็ได้ เผื่ออยากอาบน้ำ”
เห็นท่าทางของหญิงสาว โซ่เลยตัดสินใจอุ้มแมวออกจากห้อง เปิดโอกาสให้เธอได้จัดการธุระส่วนตัวด้วย พรีมคงไม่รู้ตัวว่า สภาพหน้ายุ่งหัวฟูตอนตื่นนอนของเธอน่ามองไม่หยอก
พรีมถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะตอนเด็กเคยโดนแมวจรที่โรงเรียนกัดจึงไม่ชอบแมวมาตั้งแต่ตอนนั้น
หลังตั้งสติได้ หญิงสาวรีบไปล้างหน้าล้างตาแม้ศีรษะจะหนักอึ้งก็ตาม เธออยากเจอเพื่อน ๆ แล้วก็รู้สึกไม่สมควรอย่างยิ่งที่เข้ามาอยู่ในห้องนอนของผู้ชายแบบนี้
พรีมไม่คิดจะอาบน้ำเปลี่ยนชุด แค่ล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองสดชื่น แล้วรีบลงมาชั้นล่างและพบว่าเพื่อนรักทั้งสองกำลังนั่งคุยกับฟีมและลม พอเห็นหน้าเธอพากันมองมายิ้ม ๆ
“ไงพรีม หลับสบายไหมครับ” ฟีมเป็นคนทักขึ้นมา
“อืม สบายดี พวกแกล่ะตื่นนานยัง” ท้ายประโยคถามเพื่อนทั้งสอง
“เพิ่งลงมาก่อนหน้าแกนี่เอง เจอโซ่อุ้มเจ้าเหมียวออกมาพอดี” เซียร์เป็นคนตอบ พลางขยับให้เพื่อนนั่งลงข้างกันบนโซฟาตัวยาว
เจ้าของบ้านเดินออกมานั่งด้วย โดยนั่งลงข้างพรีม พลางวางตะกร้าแก้วบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบมันออกมารินกาแฟในเหยือกใสแจกจ่ายทุกคน
“แก้แฮงก์”
“หูย...บริการดีนะเนี่ย” หมิงแซว
“ไม่ได้สิหมิง เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีสาวมานอนบ้านเรา” โซ่ตอบพลางหัวเราะเบา ๆ ตาคมตกลงจบที่เสี้ยวหน้าของคนนั่งข้างกัน
“เชื่อดีไหมเนี่ย” เซียร์แกล้งเย้าอีกคน “แล้วสาวคนที่ปีนเตียงนายนี่นับด้วยปะ”
“เซียร์อย่าแซว”
“พรีมเป็นคนแรกเลยนะที่ปีนเตียงไอ้โซ่ เรายืนยัน” ฟีมส่งเสริม
คนที่เพิ่งปีนเตียงหนุ่มตวัดมองค้อนแต่ละคน ขยันแซวให้เธอหน้าร้อนไม่พัก
“จริง” เจ้าของเตียงย้ำปิดท้ายสีหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่คิดรับผิดชอบหน่อยเหรอ เธอทำเราเสียความบริสุทธิ์”
“เสียความบริสุทธิ์อะไรเล่า นายเอาเจ้าก้อนส้มนั่นไปไหนแล้ว”
พรีมเขินจัดจากคำพูดกินความนัยเลยเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
เพื่อนพากันหัวเราะ
“เอามันไว้ในห้องพี่เราแล้ว หรือเธออยากเล่นกับมันอีก เดี๋ยวเรา...”
“ไม่ต้อง เราไม่ได้อยากเล่น”
“คนอะไรกลัวแมวกรี๊ดซะลั่น นี่ถ้าห้องไม่เก็บเสียงนะ คงแตกตื่นทั้งบ้าน กรี๊ดซะเราตกโซฟาเลย”
“พรีมมันกลัวแมวมาแต่เด็กละ” เซียร์ลูบผมเพื่อนเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูปนขำ นึกภาพตามตอนเพื่อนร้องลั่น
“หรือว่า...เป็นตอนนั้นที่เธอถูกแมวกัดที่โรงเรียนน่ะ”
ชายหนุ่มนึกถึงช่วง ป.4 มีลูกแมวตัวผอมโซหลงเข้ามาในสนามเด็กเล่น พรีมไปจับมันหวังจะเอาไปหาของกินให้แต่กลับถูกมันกัดนิ้วเลือดสาด
“ฮื่อ” เธอฝังใจกับภาพนั้นทำให้ต่อมาเข้าใกล้แมวไม่ได้อีกเลย เจอที่ไหนเธอมักเลี่ยงตลอด
หลังคุยเล่นกันพักหนึ่งสาว ๆ บอกจะกลับไปเอารถที่ผับเดอะซิน โซ่อาสาไปส่ง ก่อนแยกย้ายเขาได้นัดแนะเพื่อนวัยเด็กไว้
“ไว้คุยกันนะพรีม” ยกมือถือชูขึ้นเพื่อบอกให้รู้ว่าคุยยังไง
“โอเค ขอบใจนะโซ่”
- ผู้เขียน
