Chapter 3 นัดบอด 2
853 คำ
“เราว่าไม่ต้องใช้คำสุภาพนักหรอก เรียนปีสองเหมือนกันถือซะว่าเป็นเพื่อน ๆ กัน มาชนแก้วกันดีกว่า” โซ่เอ่ยยิ้ม ๆ ขณะมองพรีมไม่วางตา ยิ่งเวลาเธอยิ้มและหัวเราะ เขายิ่งรู้สึกคุ้นเคย
“แล้วที่เมื่อกี้เรียกเพื่อนเราว่าผีหน้าขาวนี่มันยังไง” เซียร์ถาม
เรื่องราวในคืนนั้นจึงถูกถ่ายทอด เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนไปตาม ๆ กัน
“อย่าหัวเราะกันสิ” พรีมท้วง
“เอาน่าเพื่อน ๆ กัน” โซ่ยิ้มกว้าง
“เป็นเพื่อนกันก็ดี” หมิงที่นั่งข้างโซ่ตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบเข้าแอปจีบหนุ่ม จุดเริ่มต้นที่ได้คุยได้รู้จักกับโซ่ก็เพราะเคยโพสต์หาหนังสือหายากเล่มหนึ่ง โซ่มาตอบ เขามีหลายเล่มจึงแบ่งปันเธอ ทำให้เธอประทับใจ
“ถึงนายจะหล่อแต่ไม่ใช่สเปกเราเท่าไหร่”
“ขนาดนั้นเลย”
“สาวเมินมึงเหรอเนี่ยไอ้โซ่ ฮ่า ๆ คงลดความมั่นหน้าลงไปหลายขีดเลยเนอะ” ฟีมได้ทีกระเซ้าเพื่อน
“ไม่นะ กูยังมั่นหน้ามั่นโหนกเหมือนเดิมว่ากูหล่อ ดูดี มีสาระมากกว่ามึงด้วยไอ้ฟีม”
สองหนุ่มเย้าแหย่กัน ส่วนอีกคนหนักไปทางดื่มและยิ้มเบาบาง ดูเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก ในสายตาของพรีม พวกเขาดูเป็นมิตรไม่มีพิษมีภัยอะไร บ่อยครั้งหลังมองโซ่ เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนรู้จักกันมานานแต่นึกไม่ออก คุยกันนานขึ้นทำให้รู้ว่าโซ่เคยอาศัยอยู่นนทบุรีตอนเป็นเด็ก
“นายอยู่แถวไหนเหรอ”
“แถวเกษมสุข เราเคยเรียนที่MDCจนถึงป.6 ก่อนจะย้าย”
“จริงดิ เราก็เรียนที่นั่นตั้งแต่อนุบาลเลย เดี๋ยวนะ” ความทรงจำบางอย่างค่อย ๆ ผุดขึ้นมา พรีมหรี่ตามองหน้าคมคาย “อย่าบอกนะว่านายคือพีรวิชญ์”
“หือ...พีรวิชญ์ คนที่แกเคยเล่าให้ฟังว่าอึราดกางเกงตอนป.5 อะนะ”
พรีมพยักหน้าตอบคำถามเซียร์ขณะตากลมมองหน้าที่เกลื่อนรอยยิ้มเขินของโซ่อย่างคาดคั้นคำตอบ เรื่องนี้เซียร์กับหมิงไม่รู้เพราะเพิ่งมาเข้าเรียนมัธยมที่เดียวกัน หลังจบ ป.6 พรีมย้ายมาเรียนโรงเรียนมัธยมที่พ่อแม่สอนอยู่ โซ่หลังจบ ป.6 ย้ายไปเรียนที่อื่น
ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยผม ข่มกลั้นอาการเขินของตัวเอง
“มิน่าเราถึงคุ้นหน้าพรีมเหมือนกัน”
“สรุปว่าใช่”
“ก็ใช่...” ปกติโซ่ไม่ใช่คนขี้เขิน เรื่องครั้งนั้นถือเป็นความอับอายขายขี้หน้าครั้งใหญ่ในชีวิตของเขาจึงลืมไม่ลง “ตอนนั้นโคตรจะอาย”
“อ้าว ที่โรงเรียนไม่มีห้องน้ำเหรอวะ” ฟีมถามพลางหัวเราะกลิ้งกับเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
กระทั่งลมยังสำลักเหล้าเพราะขำ
“จำได้ว่าเขาเป็นคนรักความสะอาดมาก ตอนนั้นบ่นว่าห้องน้ำมีกลิ่นเหม็นเลยไม่อยากเข้า” พรีมตอบแทนด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เมื่อความทรงจำถูกปลดล็อก ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ สมัยนั้นก็ไล่เรียงเข้ามาในหัว
“พอแล้วพรีมไม่ต้องเล่าเยอะก็ได้ เราก็เขินเป็นนะ”
“ไหนดูหน้าคนเขินหน่อย”
โซ่ผลักหัวฟีมออกห่าง ก่อนพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่กว่าจะสำเร็จก็ผ่านไปพักใหญ่
“แลกคอนแทกต์กันไว้หน่อยดีมั้ย เผื่อชวนมาเมาอีก”
“เอาดิ” ต่างคนต่างหยิบมือถือออกมากดแอดเบอร์ แอดไลน์ แอดเป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊กและไอจี
“เอ๋ ไอดีนี่” ฟีมนิ่วหน้ามองไอดีที่เขาเพิ่งกดขอเป็นเพื่อนพรีมไป “มีอะไรเหรอ”
“ไอดีพรีมคล้ายไอดีหนึ่งที่เราเคยเห็นน่ะ”
ปากตอบพรีม ฟีมหันไปมองหน้าลมพลางเอียงหน้าจอให้ดูด้วย ก่อนทั้งคู่จะย้ายสายตาไปที่โซ่เป็นตาเดียว
“มองกูทำไมเล่า” โซ่ผลักหัวฟีมที่นั่งข้าง
“นายจำผิดหรือเปล่า ไอดีเหมือนกันระบบมันคงไม่ยอม” พรีมวิเคราะห์
“อืม นั่นสิ เราคงจำผิดไปจริง ๆ”
หลังดื่มกันกรึ่มได้ที่ เซียร์กับหมิงออกไปยืนเกาะระเบียงชั้นสองเต้นกับฟีมและลม ในโต๊ะเหลือพรีมกับโซ่
“เธอโอเคนะ” โซ่ดึงแก้วเหล้าออกจากมือเล็ก หลังสังเกตเห็นว่าเจ้าตัวกระดกหายกระดกหายติด ๆ กันจนตอนนี้ตาแดงก่ำ แก้มเปล่งปลั่งด้วยเลือดลมสูบฉีด
“โอเคอยู่” เสียงใสติดยานคางนิด ๆ “แค่อยากเมา”
“ยังไม่คืนดีกับแฟนเหรอ”
“ทำกันขนาดนั้น... คืนดียังไงไหวล่ะโซ่ นายนี่ถามไม่คิดเลยนะ”
“อ้าว จู่ ๆ ทำไมรู้สึกเหมือนถูกเธอด่าเลย”
“เรากำลังด่าไง เอาแก้วเรามา มาเที่ยวทั้งทีขอเมาให้หัวทิ่มหน่อยเหอะ”
เคยได้ยินคำพูดที่ว่า ‘ดื่มให้ลืมเธอ’ พรีมเองก็กำลังทำแบบนั้น เธออยากเมาให้สุด ๆ แล้วลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นให้หมดหัวใจ
- ผู้เขียน
