Chapter 1 เซอร์ไพรส์3
627 คำ
“รักสิ แต่พี่... พี่ขอโทษได้ไหมล่ะ พรีมยกโทษให้พี่เถอะนะ”
“ปากขอโทษแต่สีหน้าไม่สลดสักนิด พี่มันเป็นคนเฮงซวยแบบไหนกัน”
สุดที่เธอจะมองหน้าเขาต่อไปได้ ความเจ็บช้ำอัดอั้นตันใจมากมายประดามีโถมถั่งเข้าใส่จึงเลือกหมุนตัวเดินหนี
“อย่าเดินหนีพี่”
“...”
“ถ้าออกไปก็ไม่ต้องพูดกันอีก”
“งั้นเราก็เลิกกัน” เธอแค่นยิ้มทั้งน้ำตา หันกลับไปมองหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ไม่ได้ทำให้หัวใจหวามไหว หน้าที่บัดนี้ไม่ต่างจากคมมีดกรีดหัวใจ “เลิกกันไปเลย”
“พรีม อย่าพูดพล่อย ๆ ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกัน”
พรีมไม่ได้รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรอีก นั่นเพราะเธอเห็นนับดาวออกมายืนพิงประตูเหมือนกำลังลังเลว่าจะออกจากห้องดีไหม ออกตอนไหนดี เธอเลยเลือกจะเป็นคนออกไปซะเอง
ก่อนออกจากห้องยังหยิบคีย์การ์ดโยนใส่หน้าอีกฝ่าย
เธอไม่ใช่คนงี่เง่า คิดเล็กคิดน้อย ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ต่อให้โปรดไม่มีเวลาว่างมาหามาเจอกันบ่อย ๆ เหมือนคู่รักทั่วไป เธอมีความเข้าใจให้เขา เข้าใจว่าเรียนหมอหนักหนาสาหัสขนาดไหน แต่เรื่องแบบนี้เธอรับไม่ไหว หัวใจก็แหลกสลายเกินกว่าจะให้อภัยผู้ชายมักง่ายที่ทำร้ายหัวใจกันได้ง่ายดายสิ้นดี
ทั้งโกรธทั้งเสียใจจนน้ำตาไหล ทำให้พรีมเดินจ้ำอ้าว ๆ ทันทีที่ออกมาจากตึกดังกล่าว ไม่ได้มองทาง ไม่ได้มองใคร ทั้งปาดน้ำตาป้อย ๆ น้ำตาที่ยิ่งปาดมันก็ยิ่งไหลออกมา สุดท้ายจึงตัดใจยืนเกาะราวสะพานร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด ร้องแบบไม่มีเสียง กรี๊ดลั่นแต่ไม่ยอมปล่อยเสียงออกมา ในหัวมีคำถามที่ผุดไปมาซ้ำ ๆ
โปรดทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง!
เขาทำได้ยังไง!
หันไปมองทางที่เดินมา ไม่มีแม้เงาร่างสูงของคนที่ขึ้นชื่อว่าคนรัก น้ำตาก็ยิ่งหลากริน แม้เธอจะเป็นฝ่ายตะโกนบอกเลิก ลึกลงในใจ ยังหวังจะเห็นโปรดตามมาง้อ มาวอนขอ มาแสดงความรักความจริงใจต่อกัน แต่มันไม่มี
“ไอ้คนเลว!”
นอกจากความตกใจในแวบแรกตอนโปรดหันมาเห็นเธอ ไม่มีความรู้สึกเสียใจใด ๆ บนหน้าหล่อเหลานั่น นอกจากสีหน้ายุ่ง เสมือนว่าการที่เจอเธอวันนี้เป็นเรื่องยุ่งยาก เธอไปทำให้เขายุ่งยากใจ
เซอร์ไพรส์ที่เธอตั้งใจเต็มที่ ทั้งของขวัญและร่างกายตระเตรียมเต็มที่ ด้วยรู้ตัวว่า เธออาจเคร่งครัดเกินไปที่ไม่ยอมมีอะไรกับเขา จึงตั้งใจว่าหากโปรดขอครั้งนี้ เหมือนที่เขาเคยขอมาหลายครั้ง ครั้งนี้เธอจะยินยอม...
ร่างผอมบางทรุดตัวลงนั่งเมื่อรู้สึกหมดแรง หมดกำลังใจ ปล่อยให้น้ำตารินไหล ใจหวนนึกถึงพี่สาวทั้งสอง ถ้าตอนนี้พี่พลอยกับพี่เพลงอยู่ด้วยคงดี แต่เธอจะกล้าโทรไปหาได้อย่างไร แม้รู้ดีว่าพี่ทั้งสองต้องรีบบึ่งมาหาทันทีที่รู้ว่าเธอมีปัญหาก็ตาม
พรีมตัดสินใจลุกขึ้นหลังจากฮึบเรียกกำลังใจให้ตนเองและฮึบกลั้นสะอื้น แค่ผู้ชายเฮงซวยคนเดียว เธอจะตัดใจให้ได้
ก้าวเดินไม่กี่ก้าว เท้าพลันเตะสะดุดทำให้หกล้ม
“เจ็บใจแล้วยังจะมาเจ็บตัวอีก โอ๊ย!!!”
กรรมของพรีม ฮึบลุกอีกครั้งก็เจ็บจี๊ดที่ขาจนต้องนั่งลงปลงสังเวชในความโชคร้ายของตัวเอง
- ผู้เขียน
