“เจ็บหรือเปล่า” จากที่ตั้งใจมาวิ่งออกกำลังกายกัน เห็นพรีมเจ็บ โซ่หัวเสียชวนเธอกลับทันที
ไม่ได้ไปส่งที่หอ แต่พาเธอมาที่บ้านเขาเอง เหตุเพราะเห็นแขนเรียวแดงเป็นรอยนิ้ว บ่งบอกว่าคนจับใช้แรงขนาดไหน
“เจ็บนิดหน่อย”
ตอนถูกกระชากพรีมตกใจเลยร้องเสียงดังไปหน่อยเท่านั้น คนประคบแขนให้กลับทำหน้าเครียดจนเธอหลุดหัวเราะออกมา
“พอแล้ว เราไม่ได้เจ็บมากอะไรเลยโซ่”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจดิ”
มือเรียวดึงมือใหญ่ออกจากแขนพลางยิ้มเขินเล็กน้อย
“ผิวเราคงบางไปหน่อย โดนนิดหน่อยก็เป็นรอยแล้วล่ะ”
โซ่โยนผ้าลงบนโต๊ะแต่ยังลูบรอยช้ำแผ่วเบา
“ไอ้เหี้ยนั่นแม่งทำอะไรไม่คิด เธอตัวแค่นี้ยังกระชากแรงแบบนั้นได้ไง”
“อือ เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาโกรธเหมือนกัน”
แต่แปลกที่เธอไม่ได้ร้อนรนในใจเหมือนหลายสัปดาห์ก่อนแล้ว ครั้นโซ่ก้มลงเป่าตรงรอยเบา ๆ ก้อนเนื้อในอกก็เหมือนจะอ่อนบางลงอีก พรีมจึงค่อย ๆ ดึงแขนออกอย่างแนบเนียน โซ่ทำให้เธอร
