ปลายฟ้านั่งกอดเข่าตกตะกอนความคิดของตัวเองที่พยายามขบคิด จนเผลอกัดเล็บอย่างลืมตัวกับความวิตกกังวลที่เข้าครอบงำ
เธอกลอกตาไปมาพยายามควบคุมสติตัวเองให้จดจ่อกับการหาสาเหตุการตาย ว่าถ้าหากสิงหราชได้ปรับความเข้าใจกับธีระเรื่องเก้าอี้บริหารของราพณา ทำไมสิงหราชถึงยังต้องตาย
ที่ผ่านมาเขาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนกับผู้ใหญ่ เพื่อนฝูงก็ดูรักใคร่กันดี หนำซ้ำพนักงานก็ชื่นชอบเขาเรื่องของการจัดการบริหารงาน
ถ้าหากเป็นการฆ่าตัวตาย อะไรดลใจให้เขาทำแบบนั้นกัน..
“พี่เธียรว่าคนอย่างเฮียธีร์.. จะกล้าฆ่าคนหรือเปล่า” ประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากเรียวเล็ก ทำเอาเธียรที่นั่งอยู่ข้างเตียงเงยหน้าขึ้นมองแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“เธอกำลังพูดถึงพี่ชายฉันอยู่นะ”
“หนูก็แค่ถามความเห็นพี่เธียร พี่ก็แค่ตอบ.. แค่นั้นเองค่ะ”
ใบหน้าสวยดูไม่สดใสอีกต่อไปหลังนั่งอมทุกข์กับการสูญเสียอีกครั้ง เพราะอีกหนึ่งสิ่งที่ปลายฟ้าไม่รู้เลยก็คือลูปของ
