ใบหน้าคมคายดูเคร่งเครียดตอนที่สายตากวาดอ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมบนโต๊ะทำงาน โดยที่มีปลายฟ้านั่งเฝ้าหลังตื่นนอนเพราะผล็อยหลับไปจากอาการอ่อนเพลีย
พอตื่นขึ้นมาปลายฟ้าก็พบว่าสิงหราชนั่งทำงานชนิดที่เหมือนวิ่งแข่งมาราธอน แข่งขันกับเวลาที่เข็มนาฬิกาหมุนเร็วจนปลายฟ้ายังใจหาย
“เธอเป็นเจ้าแลมโบ้หรือไง”
“แลมโบ้”
“ใช่ เจ้าแลมโบ้น่ะ”
“แต่นั่นมันชื่อหมาที่เฮียเคยเลี้ยงไม่ใช่เหรอคะ”
คนที่นั่งบนโซฟาเอียงคอมองสิงหราชตาแป๋ว เพราะรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนมุมปากของเขาเมื่อครู่ มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขามองเธอเหมือนเจ้าแลมโบ้ สุนัขที่เขาเคยเลี้ยงตอนเด็ก
“เฮียว่าหนูเหมือนหมาเหรอ” ปลายฟ้ากอดอกใส่ หลังนึกได้ว่าสิงหราชเปรียบเทียบเธอแบบนั้น
“แล้วนั่งเฝ้าเจ้านายขนาดนี้ ให้เรียกว่าอะไรดี” สิงหราชยิ้มมุมปาก พลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เรียกว่าเป็นห่วงเฮียยังไงล่ะคะ”
“เธอต้องเป็นห่วงตัวเองก่อนปลายฟ้า ทั้งตากแดดแล้วก็ร้อง
