ตอนที่ 8...
2167 คำ
แพรดาวขมวดคิ้ว ยื่นหน้าไปดูใกล้ ๆ ว่าอ่านผิดหรือเปล่า แต่เมื่อทักษะการอ่านภาษาไทยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดยังทำงานได้เป็นอย่างดีเลยพิมพ์กลับไปว่า ‘ส่งให้ผิดคนเหรอเปล่าคะ’ แต่เขาก็ไม่ได้อ่านข้อความเพราะเจตรินเข้าไปในห้องแล้ว
เธอที่มั่นใจว่ากันตพลส่งให้ผิดคนแน่นอนก็ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป รวมรวบสมาธิเพื่อทำงานตรงหน้า โดยหารู้ไม่ว่าเขาแทบจะกัดนิ้วตัวเองขาดอยู่แล้ว อยู่ดี ๆ เธอก็ส่งข้อความมาหา ในขณะที่ลังเลว่าจะส่งคำถามนั้นไปดีหรือเปล่า ซ้ำร้ายยังตกใจเสียงเคาะประตูของเจตริน เลยกดส่งข้อความนั้นไป แล้วก็ได้แค่คิดในใจว่า... ‘นี่มันจังหวะนรกชัด ๆ’
พอตกเย็น... ในขณะที่แพรดาวลืมเรื่องข้อความไปแล้วเพราะยุ่งอยู่กับงานทั้งวัน เธอเลยแปลกใจที่เจ้านายทำตัวแปลก ๆ ตอนเจอกันหน้าลิฟต์หลังเลิกงาน
“คุณกันต์... โอเคไหมคะ”
“ไม่ครับ”
“ไม่สบายเหรอคะ” เธอมองเขาให้เต็มสองตา ทว่าคนตรงหน้าก็ดูไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหน จะว่าอยากเข้าห้องน้ำก็ไม่น่าใช่ เพราะเดินอีกไม่กี่ก้าวก็ไปนั่งปลดทุกข์ได้ตามสบาย แต่ทำไมดูกระสับกระส่ายชอบกล
“ผมไม่ได้ส่งผิดคนนะครับ”
“ส่งอะไรคะ?” คนลืมง่ายไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร
“ข้อความครับ”
“อ๋อ! คุณกันต์จะคุยอะไรเหรอคะ คุยตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ” เธอบอกสบาย ๆ พร้อมกับเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน แต่เขาไม่รู้สึกแบบนั้นสักนิด อยู่ดี ๆ ก็กังวลเหมือนเป็นคนกลัวที่แคบ
“ผมจะคุยเรื่องของเราครับ”
“เรา... เหรอคะ?”
“ครับ ผมอยากบอกคุณแพรว่าผมชอบคุณแพรมานานแล้ว พอรู้ว่าคุณแพรมีแฟน ผมก็ลองไปชอบคนอื่นดูแต่ชอบไม่ได้เลยครับ ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดจะแย่งคุณแพรเลย แต่พอผมรู้ว่าคุณแพรจะเลิกกับแฟนก็หยุดคิดไม่ได้ว่าจะจีบคุณแพรยังไงดี”
“เอ่อ...”
“พอเขามาคุยกับผมเมื่อเช้า ผมอยากบอกให้คุณแพรบอกเลิกเขาเร็ว ๆ แต่ผมกลัวคุณแพรคิดว่าผมทำแบบนั้นเพื่อตัวเอง เพราะผมรอให้คุณแพรโสดมานานแล้ว แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่นะครับ ผมแค่อยากให้คุณแพรมีความสุข ตัดขาดจากผู้ชายแบบนั้นสักที”
“อ่อ...”
“ผมเลยอยากให้รู้ว่าผมไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ แต่ผมก็... รอให้คุณแพรโสดอยู่นะครับ”
แพรดาวคอแห้ง เมื่อครู่อ้าปากค้างเพราะตั้งใจฟังความในใจของกันตพล และแม้จะเป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมา แต่สมองประมวลผลไม่ได้ว่าต้องตอบกลับว่ายังไงเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยิน
ทว่าเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก อัศวินที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็รีบดึงตัวเธอออกมา และแพรดาวก็เดินเคียงข้างเขาโดยไม่ได้หันมาข้างหลังเลยแม้แต่หางตา ลิฟต์จึงถูกเปลี่ยนเป็นศาลาคนเศร้า ให้กันตพลยืนเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ
“กูเหมือนหมาหัวเน่าเลยว่ะ” ผู้บริหารผู้เก่งกาจในเกมธุรกิจบอกจอมทัพอย่างหดหู่ เมื่ออยู่ในเกมรักกลับพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า
“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น คนสองคนคบกันมันมีรายละเอียดเยอะ ไม่แปลกหรอกที่ตอนเช้าเธอเป็นอีกแบบ ตอนเย็นเป็นอีกแบบ เธอคบกับแฟนมาตั้งแปดปีไม่ใช่เหรอ คนชื่อวินอะไรนั่นรู้อยู่แล้วว่าต้องดึงความสนใจจากเธอได้ยังไง” เพื่อนซี้ออกความเห็น หลังกันตพลปรับทุกข์ให้ฟัง
“กูไม่น่าใจร้อนบอกชอบคุณแพรเลยว่ะ”
“เธอน่าจะอยากตอบอะไรกลับไป แต่สถานการณ์มันทำให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ มึงลองคิดดูสิ ถ้ามึงเป็นคุณแพร มึงจะยืนคุยต่อทั้ง ๆ ที่แฟนรออยู่หน้าลิฟต์เหรอ”
กันตพลถอนหายใจ รู้ว่าตัวเองก็จะทำแบบเดียวกับที่แพรดาวทำ และยิ่งว้าวุ่นเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอัศวินเริ่มกลับมาหวานชื่นอีกครา
และบรรยากาศตอนนี้ยิ่งอึมครึมเข้าไปใหญ่ เมื่อในห้องประชุมบังเอิญมีกันและกัน เธอเข้ามาเตรียมความพร้อมในการนำเสนอแผนงานในห้องประชุมใหญ่ที่นาน ๆ จะถูกเปิดใช้สักที ในขณะที่เขาบังเอิญเดินผ่านเลยแวะเข้ามาดูสักหน่อยว่าแม่บ้านทำความสะอาดเรียบร้อยหรือยัง
จากที่ยืนซ้อมเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง และให้เคยชินกับเครื่องไม้เครื่องมือที่ไม่คุ้นเคยในห้องนี้ แพรดาวหยุดการกระทำทุกอย่างไว้ ทำเพียงยืนกุมมือ ไม่รู้ว่าเจ้านายมองทำไม มีอะไรจะพูดหรือเปล่า เลยส่งยิ้มน้อย ๆ ให้กันตพลตามมารยาที่ควรมี แต่แทนที่เขาจะเดินเข้ามาหรือไม่ก็ปิดประตูแล้วเดินไปตามโถงทางเดิน เขากลับยืนมองหน้าแพรดาวอยู่เกือบนาที
ตั้งแต่เหตุการณ์ในลิฟต์วันนั้น เธอเลี่ยงที่จะเจอหน้าเขามาตลอด แม้กระทั่งงานที่ต้องพูดคุยกันก็ให้น้องในทีมไปรายงานแทน และกันตพลเองคงรับรู้ว่าทั้งหมดเกิดจากความตั้งใจของแพรดาว เจ้านายเลยไม่เซ้าซี้ให้มากความ
“สู้ ๆ นะครับ” เขาพูดจบแล้วเดินออกไป แค่ต้องการให้กำลังใจเพราะการประชุมที่จะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าเป็นศึกใหญ่ที่เธอต้องฟาดฟันกับเจตริน
เท่าที่อ่านแผนงานของทั้งสองฝ่าย เขาเองก็ยังลังเลว่าจะเลือกให้ใครเป็นผู้ชนะ เลยต้องจัดให้มีการนำเสนอแผนงานให้หลายคนฟังและช่วยลงคะแนนตัดสิน เพราะหากต้องตัดสินด้วยตัวเองก็คงเลือกงานของแพรดาวแน่นอน การประชุมครั้งนี้จึงเป็นงานใหญ่ และสิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องการคือผลคะแนนที่มาจากความยุติธรรม
“เริ่มเลยครับ” เมื่อถึงฤกษ์งามยามดี กันตพลก็เปิดประชุมเพื่อหาข้อสรุปว่าจะเลือกแผนงานของฝ่ายการตลาดทีมไหนมาใช้กับเครื่องดื่มใหม่ของบริษัท และการนำเสนอของแพรดาวและเจตรินก็เป็นไปอย่างราบรื่นเพราะทั้งคู่เตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี
ผู้เข้าร่วมประชุมทั้ง 40 คนมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกันว่านี่เป็นแผนงานที่สูสีกันมาก มิน่าล่ะกันตพลถึงต้องหาข้อสรุปด้วยการลงคะแนนเสียง ทำได้ดีมากทั้งสองทีมจนยากจะตัดสินใจ ส่วนสำคัญจึงอยู่ที่อยากให้ใครเป็นพรีเซนเตอร์มากกว่ากัน
วงไอดอลจากประเทศเกาหลีอย่างวงเจพีเค จากทีมของแพรดาวยังไงก็การันตีว่าพวกเขาสร้างชื่อให้บริษัทอย่างแน่นอน แต่หากไม่สวยหรูอย่างที่วางแผนเอาไว้ หน้าที่การงานจะสั่นคลอนหรือเปล่า เพราะเป็นการใช้เงินบริษัทมหาศาลเลยทีเดียว
ถ้าเลือกคู่จิ้นจากซีรีส์วายชื่อดังของประเทศไทยที่ทีมของเจตรินเป็นคนเสนอ ยังไงก็คุ้มค่ากับการลงทุน แต่บริษัทจะไม่ก้าวหน้าเท่าไหร่นัก พลาดโอกาสเติบโตไปสู่ระดับประเทศอย่างที่กันตพลวางเอาไว้
งานนี้จึงไม่ต่างอะไรกับการเสี่ยงว่าจะได้รับโชคใหญ่ กับการอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยแต่ได้ผลตอบแทนเท่าเดิม
“มีใครจะถามอะไรไหมครับ” กันตพลกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องประชุม แต่ไม่มีใครยกมือถามหรือสงสัยเพราะทั้งสองทีมบอกรายละเอียดไว้ครบทุกอย่างแล้ว
“ถ้าไม่มีใครสงสัย ลงคะแนนเลยแล้วกันนะครับ แต่คราวนี้ผมขอใช้วิธีอื่นในการลงคะแนน” คำพูดของเขาทำให้คนฟังงงไปตาม ๆ กัน เพราะที่ผ่านมาจะเป็นการหาข้อสรุปง่าย ๆ ด้วยการให้ยกมือ
“ครั้งนี้เป็นงานใหญ่ ผมอยากให้มีความยุติธรรมมากกว่าทุกครั้ง เพราะฉะนั้นวันนี้ชอบแผนงานของทีมไหนก็เลือกทีมนั้นนะครับ รบกวนทุกคนออกไปข้างนอกแล้วเข้ามาในห้องนี้ทีละคน เขียนลงบนกระดาษว่าเลือกทีมเอหรือทีมบี พับแล้วใส่ลงในแก้วน้ำใบนี้ ห้ามเปิดฝานะครับ ช่องใส่หลอดกว้างพอให้หย่อนกระดาษที่พับแล้วลงไปได้ ในนี้ต้องมีกระดาษแค่ 40 ใบเท่านั้น และแต่ละใบผมเขียนเลขกำกับไว้แล้ว ถ้าได้คะแนนเท่ากัน ผมจะเป็นคนให้คะแนนที่ 41 เพื่อตัดสินว่าใครชนะ เสร็จแล้วเรามานับคะแนนกันครับ”
กันตพลชูกระดาษที่เตรียมไว้ให้ทุกคนได้เห็น แล้วยกแก้วน้ำที่ต่างคนต่างคิดว่าเขาถือติดมือมาเพื่อดื่ม ทว่าเมื่อเปิดฝาออกข้างในนั้นมีเพียงความว่างเปล่า เขาเดินนำทุกคนออกไปข้างนอก ก่อนที่ผู้เข้าประชุมจะทยอยกันเข้ามาลงคะแนนและกลับออกไปอีกครั้ง
“ผมจะเริ่มนับคะแนนแล้วนะครับ” กันตพลเปิดฝาแก้วน้ำ จับมันนอนลงและหยิบออกมาทีละแผ่นก่อนจะขานคะแนน และเมื่อเวลาอ่านครบสี่สิบแผ่น ผลคะแนนก็ได้ข้อสรุปว่าทีมบีหรือทีมของแพรดาวเป็นฝ่ายชนะไปด้วยคะแนน 26-14 คะแนน
“โปรเจกต์นี้ฝ่ายการตลาดทีมบีได้ดูแลนะครับ แต่หากมีอะไรผิดพลาด แผนงานของทีมเอจะถูกหยิบมาใช้ ขอบคุณคุณเจตกับทีมมากนะครับ ฝากคุณแพรทำงานที่วางแผนไว้อย่างเต็มที่ด้วย และขอบคุณทุกคนมาก ๆ ครับที่สละเวลามาช่วยลงคะแนน วันนี้เลิกงานก่อนเวลาได้นะครับ ฝากบอกคนที่ไม่ได้เข้าประชุมด้วย เจอกันหลังหยุดยาวครับ” กันตพลเดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ต่างจากคนอื่น ๆ ที่มีความสุขกับการได้เลิกงานเร็ว เพราะระหว่างยืนรอคงคะแนน เขาบังเอิญได้ยินเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
‘พี่แพรไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะดึงเจพีเคมาเป็นพรีเซนเตอร์ได้ ต่อให้ชนะทีมพี่เจต แต่ถ้าทำไม่ได้อย่างที่พูดก็แย่เลยนะ’
‘ทำได้อยู่แล้ว ไม่เชื่อแกก็โหวตให้พี่แพรชนะสิ’
‘แกรู้ได้ไงว่าจะทำได้ ในฐานะที่ฉันเป็นติ่ง เจพีเคเป็นตัวท็อปของวงการเลยนะ งานเดี่ยวว่าหาคิวยากแล้ว เซ็นสัญญาครบเจ็ดคนไม่ต้องพูด ยากมากแน่นอน’
‘ไม่รู้ว่าพี่แพรจะทำได้ยังไง แต่ทำได้แน่ เพราะฉันเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนพี่แพร’
‘แล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานนี้’
‘เกี่ยวสิ ก็ก่อนเขาจะย้ายไปเป็นเด็กฝึกที่เกาหลี พี่แพรเรียนห้องเดียวกับพี่พีท เจพีเค’
‘เฮ้ย! แล้วตอนนี้ยังติดต่อกันอยู่เหรอ’
‘ตอนนี้ไม่รู้ แต่ตอนฉันอยู่ม. สาม พี่แพรกับพี่พีท อยู่ม.ห้า เขาพูดกันว่าสองคนนี้แอบคบกัน’
‘ถามจริง! แกเคยเห็นเขาอยู่ด้วยกันไหม’
‘ไม่เคยเห็นอยู่ด้วยกันสองต่อสองนะ แต่ได้ยินเรื่องนี้แป๊บเดียวข่าวก็ซาไป เพราะข่าวที่พี่พีทย้ายไปเกาหลีดังกว่า’
และไม่ใช่แค่กันตพลที่หน้าเครียด ยังมีอีกหนึ่งคนที่สีหน้าไม่ต่างจากผู้บริหาร นั่นคือเจตรินที่เดินออกจากห้องประชุมไปพร้อมความคับแค้นใจ และอยากรู้ว่าจากยี่สิบเอ็ดคนที่แอบติดต่อให้ลงคะแนนให้ ใครกันนะที่หักหลังจนเหลือคะแนนเพียงสิบสี่คะแนน
ส่วนแพรดาว เธอดีใจกับชัยชนะครั้งนี้มาก แต่ไม่ไปร่วมวงฉลองความสำเร็จกับน้อง ๆ ในทีม เพราะวันนี้มีอีกเรื่องที่ต้องทำให้เสร็จหลังจากยืดเยื้อมานาน เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน นั่งอยู่ในห้องกว้างที่ตอนนี้ว่างเปล่าและเงียบงัน เพราะเพื่อนร่วมงานกลับกันหมดแล้ว
สายตาลอบมองนาฬิกาบนโต๊ะบ่อย ๆ เพื่อดูว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงานของอัศวินสักที ตอนนี้เขาคงง่วนอยู่กับการประชุมเรื่องจัดซื้อเครื่องจักรตัวใหม่ที่จะเอามาใช้ในการผลิต ทว่าอยู่ดี ๆ ไฟในห้องก็ดับลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เสี้ยววินาทีต่อมามันก็กลับมาสว่างไสวดังเดิม
- ผู้เขียน
