“ตรงเวลาจัง” กันตพลคลี่ยิ้ม เมื่อหกโมงเย็นเป๊ะ ๆ แพรดาวก็เดินออกมาจากลิฟต์ เขามองคนที่กำลังเดินมาหาอย่างมีความสุข และดีใจที่ได้เห็นเธอแบบที่เคยเห็นในวันเสาร์ นั่นคือแต่งตัวด้วยชุดลำลอง แต่ความน่ารักไม่หมองลงไปเลย
“เดินไปแล้วกันนะคะ”
เขาเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ด้วยความที่ที่พักอยู่ใจกลางเมือง ขับรถในระยะทางใกล้ ๆ เสียเวลากว่าใช้สองเท้า และเมื่อเริ่มก้าวเท้าเดินเคียงข้างกัน ใจก็หวังอยากให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่กับพราวฟ้าถาวร แต่หากไม่มีเรื่องงานให้ต้องวุ่นวายและทุ่มเทแรงกาย เธอคงกลับไปอยู่บ้านเหมือนเคย
“คุณแพร... จะลาออกจริง ๆ เหรอครับ” กันตพลถามเรื่องที่คาใจมาหลายวัน และหวังว่าอากาศดี ๆ ในช่วงเย็นแบบนี้ จะทำให้อารมณ์ดีมากพอจะตอบคำถาม
“ค่ะ ขอโทษที่ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้บอกอย่างเป็นทางการนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ที่จริงผมก็ภาวนาให้คุณเปลี่ยนใจ แต่ถ้าคุณแพรยืนยันว่าจะลาออก พอจะบอกเหตุผลได้ไหมครับ
