ตำนานนักผีเสื้อ

ฮันทันบี

เมื่อฮันทันบีตกน้ำไปจากการที่เจ้าหน้าที่ใช้ดาบรุมฟันฮันทันบี ไม่ไมผู้ใดนึกคิดว่าเขาจะรอดชีวิตได้บาดแผลฉกรรณ์ขนาดนั้นไม่มีทางที่จะรอดไปได้ แม้กระทั่งนาบีก็ยังคิดว่าพี่ชายได้ตายจากไปเสียแล้ว อุยอนนหญิงสวาชาวป่าที่พ่อและแม่พึ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นานนางได้หาเลี้ยงชีพโดยการหาของป่าขาย ขณะที่นางได้นั่งพักเหนื่อยอยู่ริมลำธารอยู่นั้นอุนนยอก็ไดเหลือบไปเห้นร่างของชายผู้หนึ่งนอนสลบอยู่ริมลำธารข้างโขดหินอุนนยอได้แบกชายผู้นันกลับบ้าน หญิงสาวร่างเล็กแต่พละกำลังแข็งแกร่งเยี่ยงชายชาตรี กว่าจะถึงบ้านก็ทุลักทุเลจนอุนนยอเหนื่อยหอบ

"แฮกๆๆๆๆ...ท่านนี่ตัวหนักน่าดู "

อุนนยอหญิงสาวที่มีความรู้ทางด้านสมุนไพรเพราะท่านพ่อของนางได้สอนวิชาให้ตั้งแต่ยังเด็กจนเดี๋ยวนี้อุนนยอมีความรู้เท่าเทียมกับพ่อของนางบาดแผลที่ฉกรรณ์มากบนร่างกายของชายหนุ่มผู้นันอุนนยอได่นำสมุนไพรชนิดหนึ่งที่มีฤทธิช่วยแก้อักเสพและช่วยสมานแผล อาการของชายหนุ่มทรงๆทรุดๆอุนนยอก็ช่วยเต็มความสามารถอย่างไม่ย่อท้อ จนแผลเริ่มจะหายแล้วแต่ชายหนุ่มผู้นี้ก็ยังไม่ฟื้น อุนยอเฝ้าดูอาการอยู่ไม่ห่าง

"ทำไมไม่ฟื้นสักทีนะท่านอย่ามาตายที่บ้านข้าไม่ได้นะ "

"น้ำ..น้ำ..ขอน้ำหน่อย"

"อย่า..อย่าลุกเดี๋ยงแผลมันจะปริเดี๋ยวข้าหยิบให้"

"ข้าอยู่ที่ใด"

"ข้าพบท่านที่ริมลำธารข้าแบกท่ากลับมา"

ชายหนุ่มมองร่างเล็กของหญิงสาวเหมือนไม่เชื่อคำพูดของนาง

"เจ้าอยู้กับใคร?"

"ข้าอยู่ผู้เดียว..ท่านพ่อท่านแม่ข้าตายแล้ว"

"ท่านชื่ออะไรข้าจะได้เรียกถูกส่วนข้าอุนนยอ"

"ข้าชื่อทันบี"

"ท่าคือลูกชายของท่านเสนาบดีฮันใช่ไหม?"

"เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?"

"ก็ป้ายประกาศติดไปทั่วเมืองใครๆก็รู้แต่ท่านมิต้องเป็นห่วงข้าไม่แจ้งทางการหรอกข้าไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับข้าและอีกอย่างพ่อข้าศัทธาในตัวท่านเสนาบดีฮันมาก ข้าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดกันหรอกข้าเชื่อท่านพ่อของข้า"

"ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยข้าแต่ข้าไม่มีสิ่งใดตอบแทนเจ้าหรอก"

"ข้าก็มิได้หวังสิ่งใดจากท่านหรอกแล้วท่านจะไปที่ใดต่อเมื่อหายดีแล้ว"

"ข้าจะไปตามหาน้องสาวข้า"

ฮันทันบีอาศัยอยู่กับอุนนยอได้สักพักใหญ่จนร่างกายและบาดแผลหายดีเหลือไว้เพีบงรอยแผลเป็นรอยใหญ่ที่ไว้คอยเตือนใจเขา ฮันทันบีได้เรียนรู้เรื่องสมุนไพรรักษาโรคและยาพิษกับอุนนยอเมื่อเขาได้ตามไปหาของป่าและสมุนไพรกับอุนนยอ

"เมื่อไรท่านจะไปตามหาน้องสาวของท่านล่ะท่านก็หายดีแล้วมิใช่หรือ?"

"เจ้าลำคาญข้าแล้วหรือ?"

"ข้ามิได้ลำคาญท่านเพียงแต่เห็นว่าท่านหายด๊แล้ว"

"อีกสักพัก..ข้าอยากเรียนรู้กับเจ้าก่อนเรื่องยาพิษ"

อุนนยอรู้สึกร้อนและอยากเล่นน้ำนางจึงให้ทันบีลงจากเขาไปก่อน

"ท่านกลับบ้านไปก่อนเถอะข้ามีธุระต้องทำก่อนแล้วเดี๋ยวข้าจะตามไป"

ทันบีเดินลงเขามาได้ไม่นานก็นึกเอะใจระแวงว่าอุนนยอมีแผนอะไรหรือว่าจะแจ้งทางการเพื่อมาจับเขาค่าหัวของเขาก็มากโขคิดได้ดังนั้นทันบีจึงย้อนกลับไปที่ลำธารดังเดิม เมื่อทันบีเดินไปถึง พลันสายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างเปลือยเปล่าวของหญิงสาวที่กำลังว่ายน้ำเล่นอย่างสบายอุรา รูปร่างหน้าตาของอุนนยอช่างสวยงามแต่ทันบีมิเคยได้สังเกตุเห็นเลยก็เสื้อผ้าที่นางสวมใส่ทั้งเก่าและขาดหน้าตามอมแมมเพราะต้องขุดคุ้ยดินเพื่อหารากไม้เพื่อไปทำสมุนไพร ทันบียืนตะลึงตาค้างของที่หอบพะลุงพะลังอยู่ในมือหล่นลงกับพื้น

"นี่ท่านย้อนกลับมาทำไมท่านแอบดูข้านานเท่าใดแล้ว"

อุนนยอมุดร่างลงใต้น้ำเพื่อปกปิดแต่ก็มิได้ช่วยอะไรได้มากนักเพราะน้ำในลำธารมันใสเสียจนเห็นตัวปลา

"หันหลังไปเลยข้าจะขึ้นแล้วคนไม่ดี"

"เจ้าเปลื่องผ้าทำไมล่ะข้าจะไปรู้ไหมล่ะว่าเจ้าเล่นน้ำแล้วถ้ามีผู้ใดผ่านมาเห็นเจ้าจะทำยังไง"

"ที่แห่งนี้ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามากันหรอกป่าลึกมีแต่ข้ากับท่านพ่อเท่านั้นที่กล้ามาชาวบ้านลือกันว่ามีผีป่า อยู่ที่นี่"

เมื่ออุนนยอสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วทั่งคู่ก้พากันเดินลงเขาเพื่อกลับบ้านตลอดทางทันบีได้แอบชำเลืองมองใบหน้าที่สวยงามของอุนนยอชายหนุ่มแรกรุ่นเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวครั้งแรกมันทำให้เขาตื่นเต้นหัวใจเต้นระรัว อุนนยอก็เขินอายที่มีชายหนุ่มได้เห็นเรือนร่างของนาง ทั่งคู่ต่างคนต่างเงียบมาตลอดทางจนถึงบ้าน อุนนยอหุงหาอาหารสำหรับมื้อเย็นมาให้ชายหนุ่มและนางได้รับประทานก่อนที่จะเตรียมตัวเข้านอน

"ท่านมองหน้าข้าทำไม?"

"ปะ..ปะ..ปล่าวมิมีสิ่งใด"

ทันบีไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงทุกครั้งที่สบตาของอุนนยอ

"หรือว่าข้าจะเป็นโรคร้ายกันนะ "

"ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยมั๊ยดูเหมือนว่าท่านจะมีบางอย่างที่หนักใจ"

"ข้ารู้สึกว่าข้าอาจจะเป็นโรคร้ายเป็นแน่หัวใจข้าเต้นแรงมากตัวร้อนวูบวาบไปหมดเหมือนจะเป็นไข้"

"ไหนข้าขอดูหน่อยสิ ถ้าท่านเป็นอะไรที่นี่มันอยู่ไกลจากโรงหมอมากข้าก็พอรู้เรื่องรักษาแค่นิดหน่อยเท่านั้นแค่อ่ชาการป่วยไข้ธรรมดาแต่ถ้าโรคร้ายคงต้องไปโรงหมอ"

พูดจบอุนนยอก็ใช้มือเล็กๆของนางแตะที่หน้าผากคอและหน้าอกพลันเมื่อถูกหญิงสาวสัมผัสร่างกายทันบีก็อาการกำเริบเลือดในกายสูบฉีดจนร้อนวูบวาบหัวใจเต้นแรงจนอุนนยอสัมผัสได้

"ใช่จริงๆด้วงั้นท่านกินยาบำรุงแล้วก็รีบนอนเสีย"

เมื่อเข้านอนแล้วแต่ทันบีก็นอนไม่หลับนึกถึงแต่ใบหน้าและเรือนร่างของหญิงสาว จนกระทั่งเช้า

"อ้าวท่านทำไมสภาพท่านเป็นเช่นนี้ อาการคงหนักมาก ท่านไปโรงหมอไม่ได้ด้วยสิใครๆก็คงจำหน้าท่านได้งั้นวันนี้เราไม่ต้องขึ้นเขาก็ได้ข้าจะคอยดูอาการท่านว่าแต่อาการหัวใจเต้นแรงร้อบวูบวาบเนี่ยมันหายไปหนือยัง?"

"หายแล้วข้าไม่มีอาการอีกเลยทั้งคืน"

เมื่ออุนนยอเข้ามาใกล้ๆ จนประชิดตัวของทันบี เพื่อตรวจอาการ

"ทุกครั้งที่เจ้าเข้าใกล้ข้าข้าก็มีอาการทุกครั้ง"

"โรคอะไรประหลาดแท้เอางี้แล้วกันวันนี้ข้าจะนำสมุนไพรไปส่งให้หมอที่โรงหมอข้าจะลองถามท่านหมอให้แล้วกันถึงอาการของท่าน"

อุนนยอได้เตรียมอาหารและยาบำรุงให้ทันบีไว้ก่อนที่จะเข้าเมืองเพื่อส่งสมุนไพร

"ท่านหมอเจ้าคะข้ามีเรื่องสงสัยอยากจะถามหน่อยเจ้าค่ะ คือว่ามีคนผู้หนึ่งเขาจะมีอาการร้อนวูบวาบหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าเข้าใกล่น่ะเจ้าค่ะเขาเป็นโรคประหลาดโรคนี้เรียกว่าโรคอะไรหรือเจ้าคะ?"

"เฮ้อ....เจ้าหนุ่มผู้นั้นอายุเท่าใดแล้ว?"

"ก็รุ่นราวคลาวเดียวกับข้านี่แหละท่านอาจจะสิบแปดประมานนั้น"

"อาการตกหลุมรัก..."

"ไอ้โรคนี้มันมีด้วยหรือเจ้าคะ"

"มีทุกคนเป็นทุกคนเมื่อตกหลุมรักใครเข้าเจ้าหนุ่มผู้นั้นมันตกหลุมรักเจ้า เขารักเจ้าแต่ไม่รู้ตัว"

อุนนยอได้ยินเช่นนั้นก็เกิดอาการเคอะเขิน เมื่อกลับถึงบ้าน เพียงแค่เห็นหน้าทันบีอาการเขินหน้าแดงหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของท่านหมออุนนยอเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่พูดอะไร

"ท่านหมอว่าอย่างไรข้าเป็นโรคอะไร?"

"ท่านอย่าพึ่งเข้ามา "

"ทำไมเจ้าเป็นอะไร?"

"ข้าก็เป็นเหมือนกับท่านนั่นแหละ"

"นี่ข้าแพร่เชื้อให้เจ้าแล้วหรือ?"

ทันบีได้เข้ามาใกล้จนประชิดตัวของอุนนยอ ใบหน้่าที่หล่อเหลาคมคายริมฝีปากชมพูระเรื่อของเขาทำให้หัวใจของอุนนยอมันเต้นแรงนางเขย่งตัวให้สูงขึ้นจับท้ายทอยของเขาเพื่อให้โน้มตัวต่ำลงมา จุมพิมที่แสนหวานที่หญิงสาวมอบให้ชายหนุ่มมันทั้งหวานและวาบหวาม เนิ่นนานที่ทั้งคู่ได้ลิมชิมรสจูบของกันและกัน จนอุนนยอได้ถอนจุมพิตออกแล้วพูดว่า

"นี่คือวิธีรักษา"

แล้วอุนนยอก็เข้าห้องของนางไปด้วยอาการเขินอาย

"หายตรงไหนเป็นหนักกว่าเดิมสิไม่ว่า แต่ทว่าถึงแม้หัวใจจะเต้นแรงแต่ก็มีความสุขดีข้าชอบ"

วันเวลาผ่นไปนานจากเดือนเป็นปีจากปีเป็นหลายปีแต่ทันบีก็ยังไม่กล้าที่จะทิ้งหัวใจของตัวเองไปตามหานาบีน้องสาวของตัวเอง เขายังคงอาศัยอยู่กับอุนนยอสาวคนรักของเขา จนวันหนึ่งเขาได้ตัดสินใจที่จะต้องไปตามหาน้องสาว

"ข้าจะต้องไปแล้ว แต่ข้าจะกลับมาหาเจ้าข้าสัญญา"

อุนนยอหน้าเจื่อนลงหัวใจห่อเหี่ยวและเจ็บแปล๊บเมื่อได้ยินเช่นนี้ ทันบีได้ออกเดินทางแล้วหัวใจของเขาก็ห่อเหี่ยวและเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจเช่นกันแต่การตามหานาบีก็สำคัญมากเพราะนางอาจคิดว่าเขาได้ตายไปแล้วในวันนั้นถ้านางรู้ว่าพี่ชายยังไม่ตายนางคงดีใจมากทันบีเดินทางมาได้ไกลโข ทันใดนั้นเขาเหมือนได้ยินเสียงอุนนยอเรียกเขา

"นี่เราคิดถึงนางจนหูแว่วเลยเชียวหรือ?"

"ท่าานรอข้าด้วย...รอด้วย"

เสียงมันเริ่มชัดขึ้นชัดขึ้นจนเขาสงสัยแล้วหันกลับไปมองข้างหลังเมือเห็นภาพตรงหน้าหัวใจของชายหนุ่มก็พองโตเมื่อเห็นอุนนยอหอบห่อผ้าและเสบียงพะรุงพะรังวิ่งกระหืดกระหอบมา

"นี่เจ้าตามข้ามาทำไมแล้วไยเจ้าแต่งตัวเช่นนี้"

"ข้าคิดว่าการไม่มีท่านอยู่ในบ้านมันวังเวงเสียจนข้าไม่อยากอยู่บ้านข้าเลยรีบตามท่านมาต่อจากนี้ท่านอยู่ที่ใดข้าจะขออยู่กับท่านด้วยที่ข้าแต่งตัวเช่นนี้เพื่อพลางตัวไงท่านพ่อบอกว่าการเป็นหญิงเมื่อเดินทางไกลมันอันตรายหากบังเอิญได้ไปเจอกับโจรป่านอกจากมันจะปล้นแล้วหากมันเห็นมีผู้หญิงอยู่ด้วยแล้วมันจะข่มเหงรังแกได้" ทั้งคู่สบตากันอย่างลึกซึ้งก่อนที่จะรีบเดินทาง

ทางด้านนาบีขณะนี้นางมีอายุได้สิบห้าแล้วปีแล้วคิมจูอึนได้สอนการใช้ดาบและวิชาการต่อสู้ให้นางเพื่อในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้นางจะต้องไปคัดเลือกนางสนมที่ในวังแต่นาบีต้องไปเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านรองเสนาบดีจองจุนซาเสียก่อนนาบีต้องเปลี่ยนชื่อสกุลเดิมเพื่อที่จะได้เข้าวังได้และมีเพียงท่านรองเสนาบดีเท่านั้นที่จะช่วยนาบีได้