ตอนที่ 1 (สองคนน้าหลาน)
882 คำ
ตอนที่ 1 (สองคนน้าหลาน)
"...น้ำหวาน คิดดูดี ๆ นะลูก ป้าน่ะหวังดีกับเราและเจ้ามาร์คนะ เรายังสาวยังสวยจะมาทนลำบากเลี้ยงหลานอยู่ทำไม พาเจ้ามาร์คมันไปหาพ่อมันเถอะ น้ำตาลมันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพ่อมันเป็นใคร"
"ค่ะป้า พี่ตาลเขียนจดหมายบอกไว้แล้วค่ะ"
"อืม..ถ้าอย่างนั้นเราก็พาเจ้ามาร์คไปหาพ่อมันเถอะนะ คิดซะว่าทำเพื่อหลานอยู่กับพ่อมันน่าจะสบายกว่าอยู่กับเราตอนนี้ อีกหน่อยถ้าเงินประกันชีวิตของแม่เราหมดลง เราจะทำอย่างไร งานการก็ไม่มีทำแล้ว เชื่อป้าเถอะน้ำหวาน ป้าหวังดีนะลูก..."
ฉันยืนมองหลานชายคนเดียวของฉัน และเป็นคนสุดท้ายในครอบครัวของฉันที่เหลืออยู่ ด.ช.มาร์คัส หรือน้องมาร์ค เป็นลูกของพี่สาวฉัน และเรามีกันสองคนพี่น้องพี่น้ำตาลทิ้งน้องมาร์คไว้ให้ฉันเป็นตัวแทนของเธอ และฉันก็รักหลานของฉันมาก น้องมาร์คกำลังนั่งเล่นชิงช้าที่ฉันผูกไว้ให้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี คำพูดของป้ามาลีลอยเข้ามาในหัวของฉัน ป้าข้างบ้านฉันน่ะ เธอมาพูดกับฉันเมื่อเช้า และฉันรู้ว่าเธอหวังดีกับฉันจริง ๆ แต่ฉันเหลือแค่น้องมาร์คเท่านั้น ฉันจะทำใจได้ไหมนะ ถ้าน้องมาร์คต้องแยกกับฉันจริง ๆ เพราะเราเหลือกันแค่สองคนแล้วจริง ๆ น้องมาร์คเป็นเหมือนตัวแทนของพี่สาวที่ฉันรัก และแม่ฉันเพิ่งเสียไปได้สามเดือนกว่า นี่ก็เพิ่งทำบุญร้อยวันแม่ไปเอง ฉันเองก็ต้องลาออกจากงานประจำเพื่อมาดูแลแม่ในตอนที่ท่านยังนอนป่วยอยู่ ตอนนี้ฉันก็เลยว่างงานไปอย่างไม่ต้องสงสัย เฮ้อ!! ฉันไม่ให้หรอก ฉันจะไม่ยอมให้น้องมาร์คไปอยู่กับใครเด็ดขาด ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเลี้ยงหลานของฉันเอง ฉันว่าฉันทำได้ คอยดูสิ
แง๊ แง๊ แง๊
เสียงร้องของน้องมาร์คดังขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองได้สติขึ้นมา ฉันรีบวิ่งไปหาหลานด้วยความตกใจ น้องมาร์คตกชิงช้าที่ฉันทำไว้ให้น่ะ ใจฉันสั่นไหวอย่างรุนแรงฉันกลัวจริง ๆ นะ
"น้องมาร์คลูก เจ็บไหมครับ ไหนให้หวานดูหน่อย " ฉันรีบจับหลานพลิกซ้ายพลิกขวาดูให้แน่ใจว่ามีตรงไหนบาดเจ็บหรือเปล่า
"ฮื้อ ๆ เจ็บจั๊บ มัคตกจิงจ้า ฮื้อ..." น้องมาร์คร้องไห้ สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร บอกกับฉันอย่างน่าสงสาร
"โอ๋ ๆ คนดีของหวานไม่เจ็บนะครับ หัวเข่าถลอกนิดเดียวเอง เดี๋ยวหวานทำแผลให้นะครับ ไปเข้าบ้านกันดีกว่า" ฉันพลิกตัวหลานดูจนแน่ใจแล้วว่า ผลพวงของการล้มเมื่อกี้มีแค่ลอยถลอกที่หัวเข่าเท่านั้น เฮ้อ!! ค่อยเบาใจหน่อย ถ้าหลานฉันเจ็บฉันต้องบ้าตายแน่ ๆ เลย
"จั๊บ..หวางมัคอิ๋วข้าวจั๊บ" อะไรกันเจ้าฝรั่งน้อยนี่ เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย นี่มาบอกหิวข้างซะอย่างนั้น ฉันส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ก่อนจะอุ้มหลาน และเดินคุยกันเข้าไปในบ้าน
"ถ้าอย่างนั้น อาบน้ำทำแผลเสร็จแล้วมากินข้าวกันดีไหม หวานทำไข่ตุ๋นของโปรดใครน๊าา"
"ของโปรดมัคจั๊บ"
"ของโปรดน้องมาร์คจริง ๆ ด้วยถ้าอย่างนั้นน้องมาร์คต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะครับรู้ไหม"
น้องมาร์คพยักหน้าตอบฉันแรง ๆ เด็กคนนี้ถ้าล่อด้วยของกินละก็หยุดร้องทันทีเลยล่ะ หลานฉันกินเก่งมาก แก้มนี้ยุ้ยเชียวล่ะ ฉันอยากจะขุนให้หลานเป็นหมูเลย แต่ทำยังไงได้ เด็กคนนี้มันหุ่นนายแบบ หล่อตั้งแต่เด็กเลยล่ะ พี่ตาลบอกว่าน้องมาร์คเหมือนพ่อของเขา ซึ่งฉันก็เห็นด้วยนะ หน้าตาน้องมาร์คออกไปทางฝรั่งเลยล่ะ ไม่เหมือนพี่ฉันเลยสักนิด
ฉันพาหลานเข้ามาอาบน้ำและทานข้าวเย็นเสร็จ ก็ถึงได้เวลาที่เด็ก ๆ จะต้องนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้น้องมาร์คต้องไปศูนย์เด็กเล็ก แถว ๆ บ้านนี่แหละ น้องมาร์ค 3 ขวบแล้วน่ะ อีกไม่เดือนก็จะขึ้นอนุบาลหนึ่ง โตขึ้นไปทุกวันเลยนะ
"หวาง..มัคไม่หยับเยย เล่านิทานให้ฟังโหน่ยน๊า"
"เรื่องเดียวนะ สัญญาก่อนว่าถ้าน้าเล่าจบน้องมาร์คต้องนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้าโอเคไหม"
"โอเชจั๊บ มัคจะนอนเยย"
เมื่อทำสัญญากันเป็นที่เรียบร้อย ฉันก็หยิบหนังสือนิทาน เรื่องลูกหมูสามตัวให้หลานฟัง นี่มันเรื่องโปรดของเขาเลยล่ะ เล่าไม่ถึงครึ่งเรื่องเจ้าคนที่ไม่ยอมจะนอนในตอนแรก ก็หลับสนิทซะแล้ว ฉันจึงเก็บหนังสือแล้วเดินออกไปตรวจดูหน้าต่างประตูให้เรียบร้อยอีกทีก่อนจะกลับเข้ามานอนกอดน้องมาร์คและหลับไปด้วยกัน
- ผู้เขียน
