หิวข้าว

1139 คำ

ครืน ครืน “....” ดวงตาคู่สวยละสายตาจากจอทีวีไปมองยังโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกาย ใครกันโทรมาเวลานี้ ถ้าเป็นยัยฟีสไม่น่าจะใช่แน่นอน เพราะอีกคนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับบริษัท ด้วยความสงสัยเธอจึงเลื่อนมือไปหยิบขึ้นมาดู เบอร์แปลก “ใครกัน” ไม่รู้สึกคุ้นเบอร์ที่โทรเข้ามา เฟย์ตัดสินใจทิ้งมือถือไว้ที่เดิมแล้วกลับไปตั้งใจดูซีรีส์ต่อ น่าจะเป็นพวกมิจฉาชีพโทรมาป่วน ไม่หลับไม่นอนกันหรือไงไอ้พวกบ้า “หมายความว่าไงวะ” ฟลินต์มองหน้าจอที่โชว์เบอร์หญิงสาวพร้อมกับบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด เธอกล้าปฏิเสธรับสายเขางั้นเหรอ “เป็นอะไร” วาฟิกซ์ถามน้องชายตัวเอง เขาไปคุยมือถือกับเพื่อนมา กลับมาก็เห็นฟลินต์นั่งทำหน้าเหมือนคนขี้ไม่ออกจึงถามดู ทว่ากลับได้รับสายตาก่นด่ากลับมาแล้ว เขาผิดอะไร? “มึงแม่ง!” “อะไรของมึง” เขามองน้องชายแววตางุนงง อยู่ ๆ ก็มีหงุดหงิดใส่ ประจำเดือนไม่มาหารือไง “มีไวน์มาใหม่ปะ” ฟลินต์เบื่อจะพูดเลยลุกขึ้นเดินไปเลือกไวน์มาดื่มแก้เครียด “ซ้ายมือ” ไวน์ขวดนี้เพิ่งได้มาเมื่อวันก่อน ครูซไปทำงานที่ฝรั่งเศษเลยซื้อมาฝากเพื่อนทุกคน วาฟิกซ์กับฟลินต์ชอบดื่มไวน์มากกว่าเหล้า ทั้งสองชอบอะไรที่มันละมุนลิ้นมากกว่าเครื่องดื่มรสชาติบาดคอ “ช่วงนี้งานเป็นไงบ้าง” เขาเองก็ไม่ค่อยได้เข้าไปช่วยงานพี่ชาย งานที่ทำอยู่ก็ค่อนข้างวุ่นวาย ช่วงนี้มีแต่พวกเศษสวะมาก่อกวนไม่เลิก ไว้จัดการให้เสร็จสิ้นเมื่อไหร่จะแวะไปเยี่ยมพี่ชายที่บริษัท ถึงจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกันก็ใช่ว่าจะเจอกันได้ทุกวันนะ เมื่อก่อนฟลินต์กับวาฟิกซ์ต่างก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวไม่ค่อยมีเวลามาเจอกันสักเท่าไหร่ หากจะมีก็คงเป็นวันหยุดซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่ก็เลิกงานตอนดึกแล้วนัดเจอกันเอา ส่วนใหญ่จะเจอกันที่บ้านวาฟิกซ์มากกว่า เมื่อเห็นว่าต่างฝ่ายต่างยุ่ง วาฟิกซ์จึงวางแผนวันหยุดครอบครัวใหม่ อย่างน้อย ๆ เราควรได้เจอกันทุกอาทิตย์ เขาจึงออกกฎให้ทุกคนมาเจอกันทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อมีเวลาครอบครัวด้วยกัน ทำอาหารทานพร้อมหน้าพร้อมตารวมถึงทำกิจกรรมอื่น ๆ ด้วยกัน ความที่วาฟิกซ์เป็นพี่ชายคนโตของบ้าน เขาจึงคอยจัดแจงเรื่องภายในบ้านทุกอย่าง แล้วทุกคนจะเคารพการตัดสินใจของคนเป็นพี่มาก พวกเขาแทบไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง ถึงวาฟิกซ์จะเป็นคนออกกฏคุ้มทุกอย่าง พอเป็นเรื่องส่วนตัวเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเลย ให้อิสระทุกคนได้ใช้กันเต็มที่ มีแค่น้องสาวเท่านั้นที่ทั้งสองจะห่วงหวงมากกว่าปกติ ฮันน่าต้องอยู่ในสายตาพวกเขา ใครที่คิดจะเข้ามาเป็นน้องเขยต้องผ่านด่านพวกเขาให้ได้ก็แล้วกัน “ก็เรื่อย ๆ” “วายุหลับยัง” นี่เพิ่งจะทุ่มกว่า ๆ ทว่าบ้านพี่ชายกลับเงียบจนน่าแปลกใจ ปกติเสียงวายุหลานชายจะดังไปทั่วบ้าน ไม่น่าจะนอนเร็วขนาดนี้นะเขาว่า “น่าจะยัง” คิดว่าคงเล่นสนุกกับแม่อยู่ที่ไหนสักที่ เขาเองก็เพิ่งมาถึงบ้านยังไม่ได้ขึ้นห้องเลย “....” แล้วทั้งสองก็พากับเงียบไป ฟลินต์เอาแต่จดจ่ออยู่กับมือถือตัวเองจนวาฟิกซ์ส่ายหน้ายิ้มเบา ๆ ในนั้นมันคงมีบางอย่างที่ทำให้น้องชายเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง คิ้วขมวดขนาดนั้นคงจะเครียดน่าดู “ให้ช่วยปะ?” “อะไร” “เห็นเครียด ๆ กูอาจช่วยได้” “กูก็ปกติ” เขาไม่ได้เครียดสักหน่อย แค่หงุดหงิดเล็กน้อยเท่านั้น “เค~” “เลิกกวนตีนดิเฮีย” “อะไรของมึง” ถึงจะตอบไปแบบนั้นทว่าเขากลับส่งยิ้มกวนให้น้องชายไม่เลิก “กูฟ้องเดวาแน่” “ฟ้องเรื่อง?” คนอย่างเขาไม่มีเรื่องอะไรให้กลัว เพราะมั่นใจว่าตัวเองขาวสะอาดมากพอ ถ้าจะมีก็คงเรื่องแอบให้ลูกกินทุเรียนนั่นแหละ “มึงแอบทำอะไรกับเลขาอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ” “นั่นมันเมียกู-_-” เลขาก็เมียเขาไหมวะ นับวันน้องชายเขาก็ยิ่งปัญญาอ่อนเหมือนเพื่อนมัน ปกติฟลินต์เป็นคนนิ่งจะตาย ไม่รู้ว่าทำไมอีกคนถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ คงต้องพาไปพบแพทย์สักวัน “กลับละ” “มาแค่นี้?” “แล้วทำไมกูต้องอยู่นาน” “หรือมึงนัดใครไว้” “ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ” “....” “อย่ามาทำหน้าจับผิดกู” “รีบไสหัวไป” เขาจะได้ไปหาลูกเมียสักที เบื่อขี้หน้ามันแล้ว “เออ” จากนั้นฟลินต์ก้แยกตัวออกมา เขาพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะหยิบเอามือถือขึ้นมาต่อสายหาใครบางคนอีกครั้ง ตู๊ด ตู๊ด “ทำไมไม่ระ..” (สวัสดีค่ะ) ยังไม่ทันจะได้พูดจบ เสียงปลายสายก็แทรกเข้ามา มุมปากกระตุกยิ้มทันที “ทำอะไรอยู่ไม่รับสาย” (ใครคะ?) “ว่าที่แฟนของเธอไง” (.....) “นี่เธอจำเสียงฉันไม่ได้จริงเหรอวะ” (แล้วคุณโทรมาทำไม) “ฉันหิว” (ฮะ?) “ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย” (คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม) เขาโทรมาเพื่อชวนเธอไปกินข้าวเนี่ยนะ “หน้าฉันเหมือนคนชอบล้อเล่นหรือไง” (ฉันไม่ว่างค่ะ) ต่อให้ว่างเธอก็ไม่ไป เขาเป็นใครเธอยังไม่รู้จักดีเลย อยู่ ๆ จะมาชวนออกข้างนอกยามวิกาลเนี่ยนะ ใครจะบ้าไปด้วย “ให้ตอบอีกครั้ง ไปไหม” (ไม่ค่ะ) ติ๊ด! “....” ฟลินต์หน้าเหวอไปเลยเมื่อถูกตัดสายใส่หน้า ปฏิเสธเขาไม่พอเธอยังตัดสายทิ้งอีกงั้นเหรอ ได้สิ ได้เลย แล้วเจอกันยัยตัวแสบ ฟลินต์สตาร์ทรถขับออกจากบ้านพี่ชายไปด้วยความรวดเร็ว เธอกำลังท้าทายให้เขาต้องใช้กำลัง ในเมื่อจีบปกติแล้วหญิงสาวไม่เล่นด้วย งั้นก็ฉุดแม่งเลยเป็นไง เขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังที่หมาย เอี๊อด!! ปัง (เสียงปิดประตูรถ) ดวงตาคมกริบเงยหน้ามองคอนโดหรูที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ก่อนที่เท้าหนักจะก้าวเข้าไปยังด้านในด้วยท่าทีนิ่งขรึม หลังจากที่ไปติดต่อพนักงานเขาก็ได้คีย์การ์ดมา “แล้วเจอกัน หึ~”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more