เป้าหมาย 2/2
1173 คำ
“อะ อะไรนะคะ” เขาเล่นเข้าหาเธอแบบนี้ใครมันจะไปตั้งตัวทัน หญิงสาวมองเสี้ยวใบหน้าดูดีที่สวมแว่นตาไม่ต่างจากเธอ บุคลิกของเขาดูเป็นคนเรียบร้อย เงียบ ๆ ขี้อาย และดูไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเอาเสียเลย เช่นเดียวกับเธอที่เบื่อสังคมแบบนี้ ชอบอยู่เงียบ ๆ มากกว่าในที่คนพลุกพล่าน หากเพื่อนไม่ชวนมาเธอคงอ่านหนังสืออยู่ห้องคนเดียวเงียบ ๆ
เฟย์ หญิงสาววัย 23 ปี เจ้าของความสูง 167 เซนติเมตร บุคลิกภายนอกที่ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดและขี้อาย เฟย์เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้าน เธอเกลียดการเข้าสังคม ไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะ ชอบการอยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวมากกว่าไปกับคนอื่น เธอมีเพื่อนหนึ่งคนชื่อ ฟีส ฟีสที่พูดถึงก็คือคนที่ถามเธอก่อนหน้านั้น บ้านทั้งสองอยู่ติดกัน สนิทกันตั้งแต่เด็ก ฟีสเป็นเพื่อนที่รู้จักเฟย์ดีที่สุด รู้ทุกเรื่องของเธอ แต่ตอนนี้เฟย์แยกออกมาอยู่คนเดียวที่คอนโด ทั้งสองจะเจอกันอาทิตย์ละครั้ง เนื่องจากทำงานกันคนละที่ ซึ่งไกลกันพอสมควร แล้ววันนี้ที่เฟย์ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ก็เป็นฟีสที่ขอให้มา เพราะนาน ๆ เจอกันที
แม้จะไม่ค่อยชอบสถานที่อโคจรสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ยอมเพราะเพื่อนเป็นคนชวน กับเพื่อนคนนี้เธอไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว เฟย์เหลือบมองชายหนุ่มที่ยั่งอยู่ข้างกาย เขาดูมีอะไรที่คล้ายคลึงกับเธอจนน่าตกใจ หลัก ๆ เลยคือบุคลิก ยิ่งมองยิ่งเหมือน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ถือเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ๆ คนหนึ่ง แม้จะมีแว่นอยู่บนใบหน้าแต่ก็ไม่อาจลบล้างความหล่อของอีกคนได้เลย เขาดูมีเสน่ห์จนเธอไม่อยากละสายตาไปจากใบหน้าดูดีนี้
“เอากลับไปจ้องที่บ้านไหม” ก่อนจะหันมาสบตาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ น่ากลัวเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้ เฟย์เลิกสนใจแล้วกลับมาโฟกัสที่แก้วน้ำเปล่าในมือตัวเอง
“มาเที่ยวผับแต่ดื่มน้ำเปล่าเนี่ยนะ”
“ทำไมเหรอคะ”
“เปล่า มันแปลกดี”
“แต่ร้านเขาก็ไม่ได้ติดป้ายห้ามดื่มน้ำเปล่านี่”
“ที่คิดว่าเธอขี้อายไม่ค่อยทันคนฉันคิดผิดสินะ ดูเธอจะปากเก่งอยู่พอตัว”
“คุณเองก็เช่นกัน”
“หึ แล้วจะบอกชื่อฉันได้ยัง”
“คุณได้ยินแล้วนี่”
“แต่ฉันอยากได้ยินจากปากเธอมากกว่า”
“ใครพูดก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน”
“ทำไม”
“คนที่ฉันสนใจคือเธอ ไม่ใช่คนพวกนั้น ฉะนั้นเสียงที่ควรได้ยินควรเป็นเสียงเธอ”
“คุณเป็นผู้ชายที่แปลกดีเหมือนกันนะคะ”
“อยากลองของแปลกไหมล่ะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบ”
“แต่ฉันชอบ” ต่างฝ่ายต่างจ้องตากันทำคนทั้งโต๊ะรู้สึกเกร็งกับสายตาของทั้งคู่
“ขอคั่นเวลาแป๊บนะคะ” ฟีสพูดขึ้น เธอรู้สึกงงเล็กน้อยที่อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายเข้าหาเพื่อนเธอ ปกติแล้วเฟย์ไม่เคยมีผู้ชายเข้าหาเวลาไปเที่ยว ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม บวกกับเพื่อนเธอเองก็ไม่ชอบมีสัมพันธ์กับคนรอบข้างสักเท่าไหร่ ทว่าครั้งนี้เธอกลับแปลกใจที่เพื่อนเธอเหมือนจะสนใจชายหนุ่มคนนี้ ถึงแม้ภายนอกจะดูไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดยังไง แต่ฟีสที่เป็นเพื่อนเฟย์มานานย่อมรู้ถึงสายตาของเพื่อนตัวเองดี
“ฉันขอเบอร์หน่อย ไลน์ด้วย” ฟลินต์ไม่สนใจเสียงคนรอบข้าง เขายื่นมือถือให้หญิงสาว เขาอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ ไม่ใช่เพราะเกมที่เพลิงกัลป์ให้เล่น แต่เป็นเขาเองที่อยากรู้จักเธอมากกว่านี้
“ฉันไม่สะดวกค่ะ” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับเผยรอยยิ้มอ่อน เธอไม่สะดวกที่จะให้เบอร์ส่วนตัวกับคนแปลกหน้า เฟย์เป็นคนค่อนข้างระวังตัวเองมาก ภายนอกที่ดูจะใจดีหัวอ่อน ทว่ากลับเป็นคนที่ยากจะเข้าถึงเลยก็ว่าได้
"มีสองทางเลือกให้เธอเลือก"
"??"
"ให้ตรงนี้ตอนนี้..หรืออยากให้ในที่ที่มีแค่เราสองคน" แววตาของฟลินต์บอกว่าเขาพูดจริงไม่ได้โกหก เขามันพวกพูดจริงทำจริงด้วยสิ ทำไงดีล่ะ
"คุณกำลังขู่ฉันสินะ"
"ฉันทำจริง"
"...."
"จะให้ได้ยัง"
อีกด้าน
"มันไปขู่เอาหรือไงไอ้เวรนี่" จากที่ดูเหมือนว่าเพื่อนเขาจะไปขู่จีบมากกว่าจีบปกติเสียอีก ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่คิดเกมนี้ขึ้นมา เพื่อนเขามันยิ่งเป็นพวกไม่เหมือนชาวบ้านเขาด้วย
หลังจากที่เฝ้ามองอยู่นาน สักพักฟลินต์ก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามสไตล์คนไม่ชอบยิ้ม
"เป็นไง ได้เบอร์ไหม" เขาถามทันทีที่เพื่อนเปิดประตูเข้ามา ฟลินต์ไม่ตอบแต่กลับโยนมือถือไปตรงหน้าเพื่อนแทน
"เหี้x แม่งทำได้ไงวะ" เขาคิดว่ายัยนั่นไม่น่าจะเล่นกับเพื่อนเขา ดันคิดผิดซะงั้น เพราะฟลินต์ได้เบอร์ผู้หญิงคนนั้นมาจริง ๆ ด้วย
"กูไม่ใช่มึงที่จะได้โง่ให้ผู้หญิงหลอก"
"อยากขยี้ดิสัส"
"แล้วยังไงต่อ" ตอนนี้ได้เบอร์มาแล้ว เขาต้องทำอะไรอีกจากนี้
"มึงต้องจีบยัยนั่นให้ติดแล้วขอเป็นแฟน เมื่อไหร่ที่ยัยเฉิ่มนั้นตอบตกลง เป็นอันว่าทุกอย่างสิ้นสุด มึงเป็นฝ่ายชนะ"
"แค่นั้นใช่ไหม"
"อย่าทำเหมือนมั่นใจว่าตัวเองจะทำสำเร็จดิ"
"แล้วมันยากตรงไหนกับการขอผู้หญิงเป็นแฟน" สบายมากกับเรื่องแค่นี้ จริงอยู่ที่เขาไม่เข้าหาผู้หญิงก่อนถ้าไม่ถูกใจจริง ๆ เธอเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ลองสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"มึงพูดกับเธอยังไงวะถึงได้เบอร์มา" เขาสงสัยว่าเพื่อนไปพูดกับหญิงสาวท่าไหนถึงได้เบอร์อีกคนมา ทั้งที่เขาก็ดูตั้งแต่ต้นเหมือนว่าเธอจะไม่เล่นด้วย ไหงถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
ฟลินต์กระตุกยิ้มแล้วนึกถึงใบหน้าของเธอตอนที่เขาพูดประโยคนั้นออกไป
"เป็นแฟนกับฉันไหม ฉันรวยนะ"
"ก็ปกติ" พูดเหมือนที่ผู้ชายจีบผู้หญิงทั่วไป
"มึงไม่ได้ไปทำอะไรแปลก ๆ ใส่เขาใช่ไหม" เพลิงกัลป์พูดราวกับไม่เชื่อใจเพื่อนตัวเอง ก็พวกเขามันผีเห็นผี ไม่ค่อยอยากเชื่อว่าอีกคนจะจีบปกติเหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไป คนอย่างเพื่อนเขาน่ะ จะทำอะไรแต่ละอย่างโลกต้องจดจำไม่อย่างนั้นไม่ใช่ไอ้ฟลินต์
"เห็นกูเป็นคนแปลกขนาดนั้นเลยหรือไง
"ใช่"
"สัส"
- ผู้เขียน
