ตอนที่ 5 อวดดี
966 คำ
เช้าวันใหม่.....
เหตุเพราะร่างกายหญิงสาวยังปรับตัวไม่ทัน กับอากาศที่แปรเปลี่ยนจากสถานที่โนวาเคยอยู่มา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ไอร้อนผ่านออกจากลมหายใจกระทบริมฝีปากบาง แทบไม่รู้สึกตัว ปิดตาลงนอนหลับต่อจนเวลาล่วงเลย
ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูรัว หลังไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง ทำใจหญิงช่วงวัยกำลังชราวูบไหว
"คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ" ป้าแหวนเปิดประตูเดินเข้าห้องหลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ครั้นผิดเวลาที่บอกไว้ เห็นโนวานอนห่มผ้าห่อตัวสั่น สีหน้าซีดเซียว
"หนูรู้สึกหนาวค่ะ" น้ำเสียงเล็กแหบลง ป้าแหวนเอื้อมมือวัดไข้กับหน้าผากมน ต้องรีบชักมือกลับ อุณหภูมิสูงจัดกลัวเธอจะชักก่อน
"ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ รอป้าเดี๋ยวนะคะคุณหนู" เจ้านายชายยังไม่มีใครกลับเข้ามาก่อนที่ป้าแหวนจะขึ้นข้างบน จึงนึกถึงคนที่นายหญิงกำชับให้คอยดูแลคุณหนู หากจะพาลงไปเองคงไม่ไหว
"ฮิว!!!!" ป้าแหวนตะโกนเสียงดังลั่นเรียกฮิว หวังให้เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนนี้
"ครับป้าแหวน" ฮิวเร่งวิ่งขึ้นมาชั้นบน สีหน้านิ่งเหมือนกับถูกฝึกเก็บอารมณ์มาอย่างดี
"คุณหนูไม่สบายต้องพาไปโรงพยาบาล" ป้าแหวนเอ่ยอย่างร้อนรน พาคนรับฟังใจคอไม่ดี หากละเลยหน้าที่นายกหญิงของบ้านได้ลงโทษสถานหนัก
"ใครเป็นอะไร" กาว์นพูดขึ้น เดินผ่านมาพร้อมสกายพี่ชาย รัศมีความโหดเหี้ยมตีแผ่ให้น่าเกรงขาม หลังจากไปบ่อนคาสิโนเช็คของที่นั่นกับพรรคพวกเมื่อคืน กว่าจะเรียบร้อยก็เช้าแล้ว
"คุณหนูโนวาเป็นไข้ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ" ป้าแหวนบอกยังคงน้ำเสียงร้อนรน นิ้วเหี่ยนย่นชี้เข้าไปในห้อง
"งั้นฉันจะเข้าไปดูเอง" กาว์นเอ่ยขึ้น เตรียมก้าวเท้ายาวเข้าไป คงจะดีกว่าให้ลูกน้องเข้าไปในห้องส่วนตัว เพราะโนวายังอยู่สถานะบุตรบุญธรรมของสหธิฤดี ยิ่งเป็นสตรีคงจะไม่ควร หากใครรู้เข้า
"เอทิน!" น้ำเสียงเข้มตะโกนเรียกลูกน้องตัดหน้า ส่งสายตาเข้มเยือกเย็นมองน้องชาย ราวกับตำหนิสั่งห้ามเข้าห้องนอนโนวา
"ครับนาย" มือขวาวิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว
"ไปรับหมอที่โรงบาลซีคิว" สกายออกคำสั่ง แต่ยังไม่วางสายตาจากน้องชาย กาว์นถอนหายใจไล่มองปรายตาก้าวขายาวออกจากจุดนั้น ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ดูอันตรายต่อให้เธอยังมีสถานะน้องสาว
"ห้ามใครเข้าห้องนี้ ถ้าฉันไม่ได้สั่ง" เขาบอกกับป้าแหวน เลิกหางตามองฮิวชั่วนึง ในเมื่อสั่งทุกอย่างเสร็จแล้ว หมุนร่างกำยำก้าวขาหนักแน่น เข้าห้องทำงานต่อ
"ป้าจะลงไปเตรียมข้าวต้มให้คุณหนู ฮิวไปรับหมอแล้วกัน" ท่าทีของเจ้านาย ทำป้าแหวนลำบากใจ ไม่กล้าใช้ลูกน้องให้อยู่เฝ้า
"คุณโนวาน่าจะปรับร่างกายไม่ทันตามสภาพอากาศ จึงมีไข้หวัดใหญ่เล่นงาน เดี๋ยวหมอจัดยาไว้แล้วกันนะคะ" แพทย์หญิงออกมารายงาน มาเฟียหนุ่มข้างนอกห้อง มีป้าแหวนรับยาไว้จัดให้เธอทาน
"ฮิวไปส่ง" น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่ง หันหลังกลับเปิดประตูเข้าห้องโนวา พยักหน้าส่งสัญญาณให้ป้าแหวนปลุกคนป่วยป้อนข้าว ทว่าไข้ขึ้นสูงเรี่ยวแรงอ่อนลงเบินหน้าหนี
"สำออยเก่งเนอะ" สกายนั่งลงข้างเตียงผ้าปูลายการ์ตูนสีชมพู ผลักผ้าห่มออก บีบเข้าคางมนหวังให้อ้าปาก ตักข้าวต้มป้อน ใบหน้าใสแทบสำลักตากลมเหลือกขึ้น ป้าแหวนจะเอ่ยห้ามปราม กลัวจะโดนดุกลับ
"จะทำอะไร" เสียงหวานแหบลง มือเล็กเช็ดปากลวก หน้าแดงจากสำลักเริ่มกลับมาซีดจาง ฝืนดันตัวเองชันนั่งพิงหัวเตียง ปัดมือหนาออกจากช้อนที่กำลังตักจากถ้วย
"อวดดี" เขาพูดอย่างเยาะเย้ยกับท่าทีของคนป่วยพยามฝืนร่างกาย เหลือบสายตาเข้มมอง โยนช้อนลงในถ้วยข้าวเสียงดัง แสดงความไม่สบอารมณ์
"พี่จะฆ่าฉัน" ปากหนาแสะยิ้ม เขาไม่ได้รู้สึกสงสารอยากทำอะไรแบบนี้เสียด้วยซ้ำ เพียงเพราะป้าแหวนอายุมากเกินไป ที่จะต่อกรกับเธอ การถูกเลี้ยงถะนุถนอมทำหญิงสาวเป็นคนอ่อนแอต่อโลกเกินไป
"เก่งนักก็กินเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นเดือนร้อนจากผลการกระทำของเธอ" สกายลุกขึ้นพาร่างกำยำออกไป ป้าแหวนเร่งเข้ามาประคองร่างบาง หวังจะตักข้าวป้อนกินยาตามหมอสั่ง ในวัยเด็กหากเธอไม่สบาย ป้าแหวนมักจะอยู่เฝ้าดูแลตลอด
"ไม่เป็นไรค่ะ โนวากินเองได้ ป้าแหวนไปทำอย่างอื่นต่อเถอะค่ะ" ป้าแหวนคงจะหนึ่งในนั้นที่รับผลจากการกระทำของเธอ ใจดวงน้อยแอบรู้สึกผิด
"ค่ะ มีอะไรโทรเรียกให้ป้าขึ้นมานะคะ" ใบหน้าใสพยักหน้ายิ้มหวานตอบ แม้ยังห่วงคุณหนูต้องจำใจกลับลงไปทำหน้าที่รับใช้เจ้านายชายทั้งสองต่อ โนวาฝืนกินข้าวอีกไม่กี่คำ แกะซองกินตามแพทย์สั่ง เอนตัวลงนอนบนเตียง กอดผ้าห่มหนาแน่น
"อ๊ะ" เสียงร้องตกใจของคนป่วยดัง หลังจากหลับไปได้เกือบชั่วโมง เธอรู้สึกเหมือนมีความเย็นจากผ้าวางทาบหน้าผากมน แม้พิษไข้เล่นงานส่งให้คนป่วยมองเห็นเลือนลาง และคิดว่าเป็นคนใจยักษ์ใจมารที่ด่าอยู่ประจำ
"อย่ามาตายในบ้านฉัน!"
.............................................
เฮียปืนดูซอร์ฟลงไปเลยค่าพ่อ!!!!!!
- ผู้เขียน
