แสงแดดอุ่นเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากอาการง่วงงุน เมื่อคืนดูเหมือนจะเป็นศึกที่ยาวนานอย่างน่าพอใจ สภาพภายในห้องราวกับสนามรบซึ่งคงกลายเป็นที่โจษจันไปอีกนาน ดวงตาหงส์กระพริบสองสามครั้งก่อนพินิจมองภาพตรงหน้า หนึ่งบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินกำลังสลบไสลไม่ได้สติเนื่องจากโดนนางเคี่ยวกรำไม่หยุดติดต่อกันทั้งคืน เหตุใดตอนอ่านนิยายส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชายรุกเร้าไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงได้พัก แต่พอเป็นคู่ของนางกลับกลายเป็นว่าสวีหมิงฉวนเว้าวอนให้พอก่อน
“อึก จือเอ๋อร์ ข้าจะไม่ไหวแล้ว” เสียงทุ้มหอบหนัก เขาทำรักมาเกือบสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แล้ว
“อ้ะ อย่าหยุดสิเพคะ อื้อ แรงอีก อ๊า” ร่างบอบบางในท่านอนตะแคงเร่งเร้าให้อีกฝ่ายกระแทกเข้ามาหนักๆ
“จือเอ๋อร์ อืม เจ้าใจร้ายเกินไปแล้ว แฮ่ก” มือหนาขยี้ติ่งกระสันตรงร่องบวมช้ำจากการเสียดสีซึ่งนางเป็นคนสอนเขา
“ถ้าเสร็จรอบนี้ อ๊า จะให้พักเพคะ” เอาเถิด นางค
