“โอ๊ย!” หลินหลินร้องเจ็บเบาๆ
“เจ้าอย่าเพิ่งลุก นอนนิ่งๆ ก่อน” องค์รัชทายาทบอกอย่างห่วงใย “เจ้าเจ็บแผลมากไหม ข้าเป็นห่วงเจ้ามากเลยรู้ไหม ใจข้าไม่ดีเลยตอนเจ้ายังไม่ฟื้น”
องค์รัชทายาทบอกความรู้สึกตลอดหนึ่งชั่วยามครึ่งให้หลินหลินได้รับรู้ เขายอมรับว่า ใจตนร้อนรน ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กังวลไปสารพัดแม้ว่าหมอจะบอกว่า นางไม่เป็นอะไร องค์รัชทายาทจะสบายพระทัยก็ต่อเมื่อ เห็นหลินหลินฟื้น
“ท่านเป็นยังไงบ้างเจ้าค่ะ แผลที่ถูกฟันลึกไหมเจ้าค่ะ” แม้ว่าตนเองยังเจ็บ หลินหลินก็แสดงความห่วงใยชายตรงหน้า
“แผลข้านิดเดียว ไม่เป็นอะไร”
“ข้าขอบใจท่านหยางจูมากเจ้าค่ะที่มารับคมดาบแทนข้า”
“ข้าสิ ต้องขอบใจเจ้ามากกว่าที่เจ้ารับปลายดาบแทนข้า เพราะไม่อย่างนั้น ข้าคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้แน่” ช่วงเวลานั้น องค์รัชทายาทไม่คิดว่า หลินหลินจะนำตัวมาบังตน ทั้งที่นางไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้ นางสามารถหนีเอาตัวรอดได้โดยไม
