ณ ตำหนักไป๋หลาน
เสียงกระแอมไอดังออกมาจากห้องบรรทมของไทเฮาหลีฮัวหลานเป็นระยะ ทำให้คนที่กำลังเดินไปเยี่ยมอาการพระประชวร เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น พร้อมกำชับให้นางกำนัลคนสนิทระวังในการถือถ้วยโอสถเพราะเกรงว่าจะหล่นลงพื้นจากความเร่งรีบ
“เสด็จแม่เป็นอย่างไรบ้างเพคะ ก่อนจะมาถึงห้องบรรทม หม่อมฉันได้ยินเสด็จแม่ไอ” จิวฮองเฮาถามด้วยความเป็นห่วง ช่วยพยุงร่างหญิงสูงวัยให้ลุกขึ้นนั่ง
“ก็เหลือแต่ไอนี่แหละที่ยังไม่หาย นับวันจะยิ่งไอหนักขึ้น...แค่กๆ” พูดจบก็ไออีกสองสามครั้ง “เจ้ามาเยี่ยมข้าทุกวัน ระวังจะติดข้านะ”
“หม่อมฉันไม่กลัวเพคะ สิ่งที่หม่อมฉันกลัวคือ กลัวเสด็จแม่จะประชวรหนักกว่านี้” ไทเฮายิ้มบางส่งให้ภรรยาบุตรชายที่นางให้ความเอ็นดูไม่น้อย “หม่อมฉันนำพระโอสถมาถวายเพคะ”
จิวฮองเฮาหยิบถ้วยพระโอสถส่งให้ไทเฮาที่รับถ้วยยามาเสวยไปเกือบหมด แม้ว่าหน้าที่นำยามาถวายให้ไทเฮาจะไม่ใช่หน้าที่โดยตรงของจิวฮองเฮา แต่ด้ว
