“เจ้าคิดว่า เรื่องมันจะง่ายเหมือนราชวงศ์เซียงหรือ เจ้าอย่าลืมนะว่า ยุคสมัยไม่เหมือนกัน” ไทเฮายังมีความกังวล แม้ว่าจะมีทางออก
“หรือไทเฮาจะปล่อยให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทตกเป็นขององค์ชายพระองค์อื่นเพคะ ไทเฮารู้ดีว่า หากองค์รัชทายาทไม่มีทายาทสืบต่อ ตำแหน่งอาจสั่นคลอนได้ การตัดสินพระทัยอยู่ที่ไทเฮาเพียงคนเดียวเพคะ” ยิ่งจางม่านอวี้พูด ไทเฮาก็รู้สึกเหมือนจนมุมมากขึ้น
“ข้าถามเจ้าข้อหนึ่งว่า ถ้าข้าให้หลินหลินเป็นพระชายารอง ต่อไปภายภาคหน้าองค์รัชทายาทได้ขึ้นครองบัลลังก์ สาวใช้ของเจ้าก็จะมีตำแหน่งสูงกว่าเจ้า เจ้ายอมรึ”
“หม่อมฉันไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ยอม บุญพาวาสนาของคนเราไม่เหมือนกัน หม่อมฉันยินดีโค้งคำนับหลินหลิน หากนางมีตำแหน่งสูงกว่าเพคะ” ไทเฮาอึ้งไปกับคำตอบ จากสีหน้าและแววตาของจางม่านอวี้ บอกให้นางรู้ว่า ทุกคำพูดล้วนมากใจ “ไทเฮามีเวลาคิดทบทวนเพคะ หม่อมฉันเชื่อว่า องค์รัชทายาทไม่ต้องการพระชายรองคน
