พระสนมคนใหม่ 1.2
1518 คำ
องค์รัชทายาทเดินมายังตำหนักเหมยกุ้ยโดยไร้คนติดตาม เขาไม่ได้สวมชุดองค์รัชทายาทที่ใส่ประจำ แต่เป็นชุดธรรมดาเหมือนกับบุคคลทั่วไปใส่ จะต่างก็คงเป็นเนื้อผ้าที่ยังคงเป็นผ้าแพรชั้นดี เขาเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างตำหนัก ชั่งใจว่าจะเดินเข้าไปทางหน้าตำหนักดีหรือไม่ เพราะเขาไม่อยากให้พระสนมจางม่านอวี้และหลินหลินรู้ว่า ตนคือใคร หากเดินดุ่มๆ เข้าไป นางกำนัลรับใช้อาจจำตนได้ สุดท้ายองค์รัชทายาทตัดสินใจเดินไปด้านหลังของตำหนัก
ทางด้านหลังของตำหนักจะมีสระบัวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก พร้อมกับศาลาไม้ที่มีไว้ให้นั่งพักผ่อน เลยมาอีกนิดจะเป็นห้องเครื่องหรือห้องครัวสำหรับสองตำหนักใช้ร่วมกัน ทว่าตำหนักที่ใช้ร่วมกับตำหนักเหมยกุ้ย ไม่มีพระสนมหรือนางในอาศัยอยู่ ห้องครัวห้องนี้จึงตกเป็นของตำหนักเหมยกุ้ยใช้เพียงตำหนักเดียว
“อ้าว ท่านมาแล้วหรือ” หลินหลินพูดเมื่อเดินออกจากห้องครัว ในมือถือถาดอาหาร จูหยางเชียวหลุบตามองดูอาหารในถาดแล้วนึกสงสัย
“อาหารคุณหนูของเจ้ามีแค่นี้หรือ” คนถามๆ ด้วยความแปลกใจ ที่เห็นว่ามีเพียงอาหารสองอย่างกับข้าวหนึ่งถ้วยเท่านั้น ทั้งที่น่าจะมีมากกว่านี้
“คุณหนูของข้ากินง่าย คุณหนูไม่ชอบอาหารที่นางกำนัลในครัวจัดมาให้ คุณหนูชอบฝีมือข้ามากกว่า คุณหนูบอกว่า กินอาหารเป็นสิบอย่างกับกินอาหารแค่สองอย่างก็อิ่มเหมือนกัน แถมไม่เหลือกินทิ้งกินขว้างด้วย”
องค์รัชทายาทอึ้งไปกับคำตอบ จริงตามที่หลินหลินกล่าวมา อาหารของเขาในแต่ละมื้อมีไม่ต่ำกว่าสิบอย่าง ซึ่งในแต่ละมื้อไม่เคยทานหมดสักอย่าง พร่องไปอย่างละนิดละน้อย แต่จะว่าไป อาหารในถาดที่หลินหลินถืออยู่น่ากินไม่เบา
“ข้าช่วยเจ้าถือนะ ข้าจะได้ไปพบพระสนมด้วย” องค์รัชทายาทพูดจบก็ชิงถือถาดอาหาร
“ข้าบอกคุณหนูแล้วนะว่า ท่านจะมาที่นี่ คุณหนูไม่ว่าอะไรถ้าท่านจะเข้าไปหานาง ข้าว่าดีซะอีก คุณหนูจะได้ไม่เหงา แต่ข้าว่า ท่านเข้าไปหาคุณหนูหลังจากคุณหนูกินข้าวเสร็จก่อนดีกว่านะ” หลินหลินบอก “ระหว่างรอคุณหนูกินข้าว ท่านก็ไปกินข้าวในครัว ข้าจัดอาหารไว้ให้ท่านแล้ว”
“อืม เอาอย่างนั้นก็ได้”
“ถ้างั้นท่านรอข้าตรงนี้นะ ข้าจะเอาอาหารไปให้คุณหนูก่อน”
องค์รัชทายาททำตาม ยืนชมนกชมไม้ระหว่างรอหลินหลิน ที่อีกครู่หนึ่งก็เดินกลับมาหาตน “เราไปกินข้าวกันเถอะท่าน”
หลินหลินเดินนำองค์รัชทายาทเข้าไปในห้องครัว นางให้เขานั่งรอบนเก้าอี้ด้านริมห้อง ที่มีไว้สำหรับนั่งทานอาหาร จากนั้นนางก็ยกอาหารที่ตักแบ่งไว้มาวางบนโต๊ะ ตามด้วยข้าวร้อนๆ สองถ้วย
“กินกันได้แล้ว” องค์รัชทายาทมองอาหารในจานที่หน้าตาไม่คุ้นเอาเสียเลย แต่ดูหน้าทาน เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อปลาในจานเข้าปาก เขี้ยวเพื่อชิมรสชาติ
“อร่อยมากเลย เจ้าทำเองหรือ”
“ใช่ ข้าทำเอง”
“เจ้าทำอร่อยกว่า...” เขาเกือบหลุดปากไปว่า อร่อยกว่าแม่ครัวในวัง แต่ยังดีที่หยุดคำพูดได้ทัน
“กว่าอะไรหรือท่าน”
“อ๋อ กว่าแม่ครัวที่บ้านข้าไง”
“ท่านแม่ของคุณหนูเป็นคนสอนข้าทำอาหาร ท่านสอนข้าตั้งแต่ข้าอายุเก้าขวบเจ้าค่ะ ข้าเลยทำอาหารเก่งและอร่อย” หลินหลินยอตัวเองน้อยๆ องค์รัชทายาทยิ้มกับการยอตัวเองของหลินหลิน ที่มองดูแล้วก็น่ารักดี “อาหารมีแค่สองอย่าง ท่านกินพอหรือไม่ ถ้าไม่พอข้าจะไปทำเพิ่มให้”
“แค่นี้ก็พอแล้ว อย่างที่เจ้าบอกไงว่า อาหารมากอาหารน้อยก็อิ่มเหมือนกัน อาหารน้อยไม่เหลือทิ้งด้วย” องค์รัชทายาทเป็นคนไม่เรื่องมาก ตอนเขาออกไปเที่ยวนอกวัง ทำตัวธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไป เขาก็ทานอาหารตามโรงเตี้ยมหรือไม่ก็ร้านขายอาหารริมทางเสมอ อาหารเพียงสองอย่างบนโต๊ะจึงไม่เป็นปัญหากับการอิ่มท้องของตน “ว่าแต่ คุณหนูของเจ้ามาเป็นพระสนมได้ยังไง”
“เพื่อความมั่นคงของท่านเจ้าเมือง ทุกคนก็อยากเสริมกำลังขาของตัวเองให้แข็งแรงด้วยกันทั้งนั้น เพื่อที่จะได้หยัดยืนในตำแหน่งนั้นต่อไป” คำตอบของหลินหลิน ทำให้องค์รัชทายาทเข้าใจเหตุผล เนื่องจากพระสนมของบิดาเกินครึ่งเป็นเครื่องบรรณาการที่ส่งมากระชับความสัมพันธ์ เพื่อให้บ้านเมืองนั้นๆ อยู่รอด “ท่านคงไม่รู้ว่า คุณหนูข้ารับตำแหน่งไปอย่างนั้นแหละ ฮ่องเต้ไม่เหลียวมองด้วยซ้ำไป ตอนทำพิธีแต่งตั้ง ฮ่องเต้แทบไม่มองหน้าเลย ก็อย่างว่า คุณหนูข้าไม่สวย ฮ่องเต้เลยไม่โปรด”
องค์รัชทายาทหูผึ่งกับประโยคที่ได้ยิน หลินหลินพูดเช่นนี้ทำให้เขาคิดว่า บิดายังไม่เสด็จมาหาจางม่านอวี้เหมือนกับที่ควรจะเป็น ความหวังเล็กๆ เบ่งบานใจในองค์รัชทายาท
“งั้นก็แสดงว่า ฮ่องเต้ยังไม่เคยเสด็จมาที่นี่เลยใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ แล้วคิดว่าคงไม่เสด็จมาด้วย” หลินหลินคาดเดา “แต่คุณหนูข้าก็ไม่เดือดร้อนเรื่องนั้น คุณหนูข้ารู้ตัวดี คุณหนูแค่มาทำหน้าที่ลูกที่ดีเท่านั้น ไม่หวังว่าจะเป็นคนโปรดของฮ่องเต้”
“ข้าได้ยินมาว่า การได้เป็นพระสนมที่ไม่โปรดของฮ่องเต้ จะมีแต่ความเหงา เหมือนอยู่อย่างโดดเดี่ยว เอาอย่างนี้ดีไหม ข้าจะมาหาคุณหนูเจ้าบ่อยๆ มาพูดคุยให้คุณหนูของเจ้าคลายจากความเหงา” เขาได้ทีหาโอกาสชิดใกล้จางม่านอวี้
“เป็นอย่างนั้นได้ก็ดีเจ้าค่ะ คุณหนูของข้าจะได้ไม่เหงา เสียงพิณที่คุณหนูเล่นจะได้ไม่เศร้า”
“เสียงพิณของคุณหนูเจ้าเศร้าจริงๆ ข้าฟังแล้วพลอยเศร้าตาม” หลินหลินชะงักตะเกียบที่กำลังคีบอาหารเข้าปาก มองหน้าคนพูดที่เหมือนจะรู้ตัวว่า พูดอะไรผิดไป
“ท่านเคยได้ยินเสียงพิณของคุณหนูด้วยหรือ” หลินหลินถามด้วยความแปลกใจ”
“เมื่อสองวันก่อนข้านำของมาถวายให้องค์รัชทายาท ข้าเดินผ่านตำหนักนี้พอดี วันนั้นข้าไม่รู้ว่าตำหนักนี้พระสนมคนไหนอยู่ แต่ได้ยินเสียงพิณออกมาจากตำหนัก ข้ายังยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งก็เดินไปตำหนักองค์รัชทายาท เพิ่งมารู้วันนี้ว่า เสียงพิณที่ได้ยินคือเสียงพิณจากคุณหนูของเจ้า” เขาแก้ตัว
“เสียงพิณแสดงถึงอารมณ์ ข้าสงสารคุณหนูมาก” จากน้ำเสียงและแววตาของหลินหลินยามพูดถึงจางม่านอวี้ เต็มไปด้วยความเศร้า มันทำให้เขาพลอยเศร้าไปด้วย
“กฎของวังหลวงไม่ได้ห้ามพระสนมออกไปนอกวัง วันมะรืนมีงานโยนลูกท้อ เจ้าพาคุณหนูไปเที่ยวงานนี้สิ ข้าไปทุกปีเลยนะ สนุกมากๆ เลย”
องค์รัชทายาทหาทางคลายความเศร้าให้จางม่านอวี้และสาวใช้ ถึงแม้ว่าเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ยังดี
“ก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากเห็นคุณหนูยิ้มเหมือนเมื่อก่อน ข้าเห็นคุณหนูเศร้า ข้าก็เศร้าตามไปด้วย”
“เดี๋ยวข้าจะชวนคุณหนูของเจ้าเอง ถ้าคุณหนูเจ้าไป ข้าจะเป็นคนพาคุณหนูกับเจ้าเที่ยวงานนี้เอง” เขาขันอาสาด้วยความเต็มใจ
“งั้นท่านรีบกินเถอะ ท่านกับข้าจะได้ไปหาคุณหนู”
หลินหลินรีบทานอาหารให้อิ่มท้อง องค์รัชทายาทจัดการกับอาหารตรงหน้า ที่รู้สึกว่าอร่อยกว่ามื้อไหนๆ ที่เคยทาน โดยเฉพาะทานไปคุยไปกับหลินหลิน แม้ว่าเรื่องที่พูดคุยจะติดเศร้า แต่ก็ทำให้เขาทานอาหารได้มากกว่าทุกครั้ง
หลังจากทานอาหารเสร็จ องค์รัชทายาทกับหลินหลินได้ไปพบพระสนมจางม่านอวี้เป็นลำดับต่อไป องค์รัชทายาทใช้เวลาสนทนากับจางม่านอวี้ราวสามชั่วยามจึงขอตัวกลับ เพราะเขาต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ การได้พูดคุยกับจางม่านอวี้ครั้งนี้ เขายอมรับว่ามีความสุขมาก ได้ยินเสียงอันไพเราะ ได้เห็นรอยยิ้มบางๆ ที่ยังปรากฏความเศร้าให้เห็น ทว่าช่วงเวลานั้นเขาก็ได้พบเห็นความสวยงามบนเครื่องหน้าของนาง ที่สำคัญองค์รัชทายาทมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดจางม่านอวี้ และระหว่างที่สนทนา ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เป็นความคิดที่เขาไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะนึกคิดขึ้นมาได้
แต่เมื่ออยากได้จางม่านอวี้มาครอบครอง เขาก็ต้องทำตามความคิดนั้น...ทว่าความคิดดังกล่าวจะบุ่มบ่ามทำไม่ได้ ต้องรอโอกาสและจังหวะที่เหมาะสม องค์รัชทายาทจึงคิดจะทำตามวิธีดังกล่าว
- ผู้เขียน
