VRกระชากจิต อัศวินเหล็กกระชากใจ

6 ชั่วโมงก่อนอุบัติเหตุ

''พ่อห๊ะ พี่เขาไม่หายใจ'' เด็กชายตะโกนบอกพ่อทั้งน้ำตา ขณะที่ผู้เป็นพ่อดึงVR

ที่ครอบหูออกจากลูกสาวที่นอนไม่หายใจอยู่บนเตียงโดยที่มีเลือดไหลซึมออกมาจากหูทั้งสองข้าง และจมูก แล้วใช้มือทั้งสองข้างกดลงไปที่หน้าอกของร่างไร้สติ เพื่อปั๊มหัวใจช่วยชีวิตลูกสาวอย่างตื่นตระหนก

***************************************

อีกด้านนึงในจอ

''ทำไมฉันถึงยังไม่ออกจากเกมบ้านี่สักทีล่ะ''

หญิงสาวยืนพึมพำอยู่คนเดียวด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความหงุดหงิดใจ ตอนพยายามใช้มือแตะไปที่คำว่า ออกจากเกม ที่ปรากฎขึ้นมาเป็นภาพโฮโลแกรมเหนือฝ่ามือซ้ายของเธอ

''เจ้าเครื่องบ้านี่'' เธอสบถ ''เกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยย''

''ไม่ชอบแบบนี้เลยแหะ'' เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง หลังพิงต้นไม้ด้วยความถอดใจ

ถ้าขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปเจ้านั่นต้องเจอตัวฉันแน่ ฉันต้องตายแหงๆ''

เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงหันซ้ายหันขวาเพื่อเช็คให้ชัวร์ว่าแถวนี้ไม่มีใครหรือตัวอะไรก็ตามที่จะทำร้ายเธอได้ ก่อนจะออกตัววิ่งฝ่าป่าอย่างไม่รู้ทิศทางเพื่อหนีต่อไป รู้แค่ต้องวิ่ง

แม้จะถูกกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาข่วนที่แก้มเธอจนมีเลือดไหลซึม ก็ไม่ได้ทำให้เธอชะลอความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย

แล้วจู่ๆ ก็มีบางอย่างพุ่งใส่หญิงสาวจากด้านหลังอย่างแรงจนเธอกระเด็นไปข้างหน้าแล้วล้มลงกับพื้น

เธอพยายามล้มลุกคลุกคลานอยู่สักพักถึงจะลุกขึ้นนั่งได้ แล้วเธอก็แบผ่ามือซ้ายออก เพื่อจะเช็คหลอดเลือดตัวเอง แล้วก็ได้มีภาพปรากฏขึ้น เป็นภาพโฮโลแกรมของหลอดสีแดงและหลอดสีฟ้า

จึงทำให้รู้ว่าการโจมตีเมื่อกี้ทำเอาเลือดลดไปครึ่งนึงเลย ส่วนหลอดสีฟ้าก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นมาเองแม้ก็ยังน้อยกว่าหลอดสีแดงอยู่มาก

'ตรวจพบศัตรู...' มีคำพูดสีแดงเข้มปรากฏขึ้นอีกแล้ว แทรกทับภาพหลอดเลือด ราวกับมันเป็นประโยคที่สำคัญต่อผู้อ่านมากที่สุด

จากนั้นเธอก็ได้ยินมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตรงมาจุดที่เธออยู่ มีเงาปริศานาร่างสูงใหญ่ มาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้ว หญิงสาวเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าที่มือทั้งสองข้างของร่างเงานั้น ยกมือขึ้นเหนือหัวสุดแขน เตรียมพร้อมเหวี่ยงอะไรก็ตามที่เป็นอาวุทยาวในมือลงมาใส่เธอสุดแรง

แสงจันทร์ที่ลอดผ่านช่องต้นไม้ที่ปกคลุมอยู่หนาทั่วท้องฟ้า ทำให้พอเห็นร่างตรงหน้าบางส่วนที่เป็นมนุษย์ในชุดเกราะเหล็กสีเงินมันวาว

ใช่แล้ว... อัศวินเหล็ก พระเอกของเรื่องเจอฉันจนได้ ฉันตายแล้วสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะเครื่องบ้านี่มาเสียเอากลางคันฉันคงยังพอมีหนี...

******* 6 ชั่วโมง ก่อนหน้านั้น *********

''กรี๊ดดดดดดดด เกมใหม่ที่สร้างโดยคนไทยเปิดวางขายแล้ว ตำนานเมืองลี้ลับโบราณ''

ต้นข้าว สาววัย 16ปี ยืนระริกระรี้อยู่หน้าตู้กระจกที่อีกด้านคือชั้นวางเกมเปิดใหม่

"กรี๊ดดดด พระเอกเป็นขุนนางมีตำแหน่งเป็นอัศวิน ออกแบบหล่อเท่ห์มากเลย แถมยังเป็นเกมแรกที่เอาตำนานลี้ลับในไทยมาทำเกมด้วย มีระบบออนไลน์สุ่มผู้เล่นที่จะเข้ามาสวมบทบาทอีกแกรรรร๊ ''

ขิง เด็กสาวที่ยืนข้างๆ พูดด้วยแววตาเป็นประกายแบบสึดๆ ''ฉันอยากเล่นมาก''

''กรี๊ดดดดดด เกมคำสาปเมืองแอสแลนติสก็วางขายแล้ว''

คริส เพื่อนอีกคนนึงที่มาด้วยก็ทำท่าทางดี้ด้าแบบเดียวกัน แต่เพื่อนทั้งสองคนของเธอกลับมองมาที่เธอด้วยความงงงวย ไม่ได้อินไปกับเธอเลยแม้แต่น้อย

''แย่จัง อาทิตย์นี้ฉันใช้เงินเยอะจนกลี้ยงแล้ว คงขอตังแม่ซื้อได้อาทิตย์หน้าแหงๆ '' ต้นข้าวพูดไปทำคอตกไป

''โชคไม่เข้าข้างเธอเลยน้า ส่วนฉันหน่ะ คิคิ'' ขิงหยิบแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าด้วยความมั่นหน้า

''เกมมันราคา 500 ย่ะพวกหล่อน เสียใจด้วยนะ แต่ดูเหมือนจะมีฉันคนเดียวที่รวยแหะวันนี้''

คริสพูดขัด แล้วชูบัตรแบงค์ 500 ขึ้นมาโบกกลางอากาศยั่วเพื่อนๆ อย่างกวนประสาท

เพื่อนๆ ทั้งสองหันมาถลึงตาใส่คริสทันที ราวกับแม่ที่กำลังปรามความซุกซนของลูกสาว

''พอดีว่าพ่อฉันฝากซื้อของหน่ะ แล้วเงินทอนเหลือเยอะสะด้วย คริคริ แต่ฉันไม่อยากเล่นเกมของไทยหรอกนะ แหะๆ ... ''

ขณะที่คริสพูด เพื่อนทั้งสองของเธอก็เปลี่ยนแววตามองคริสด้วยสายตาอ้อนวอนแบบสุดๆ อย่างกับลูกแมวหิวนม จนคริสต้องหยุดชะงักไป

''คริส เธอเป็นตัวแทนหมู่บ้านเลยนะ เล่นแล้วมารีวิวให้พวกเราฟังหน่อยน้าาาา'' ขิงเกาะแขนคริสแล้วเอาหัวไซร์ต้นแขนเธอ

คริสผงะเอามือดันหัวเพื่อนออก แล้วหันหัวหนีเพื่อหลบซ่อนทำสีหน้าลังเลไม่ให้เพื่อนเห็น

''เกมนี้เล่นกับเพื่อนได้นะ ภาพก็สวย อีกอย่างฉันก็อยากที่จะสนับสนุนฝีมือคนไทยด้วยกัน'' ต้นข้าวพูดเสริม

''จะรีบกลับไปขอตังแม่มาซื้อเล่นกับเธอให้ได้เลย ฉันสัญญา เพราะงั้น.. เธอซื้อมาเล่นด้วยกันหน่อยน้า'' ต้นข้าวก็ยืดอกขึ้นแล้วใช่มือตีเพื่อให้คำมั่น

คำโน้มน้าวของเพื่อนๆ ที่พูดมาสร้างความกดดันให้มาพอที่จะทำคริสเหงื่อตก

''อะ อะ ก็ได้ ฉันจะลองเล่นแล้วมารีวิวให้พวกเธอฟังก็ได้''

คริสยอมจำนนต่อลูกอ้อนของเพื่อนทั้งสอง จึงเดินเข้าร้านขายเกมอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักราวกับผิดหวังในความพ่ายแพ้ของตนเองที่ใจไม่แข็งพอ

จึงไม่ทันมองข้างหน้า เลยชนเข้ากับไหล่ของเด็กหนุ่มคนนึงเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ในขณะที่เขาเดินสวนเธอออกมาจากประตูร้านเกม เธอกล่าวขอโทษเขา แต่เขาไม่ได้พูดอะไร กลับเร่งความเร็วการเดินเพื่อจากเธอไป จึงทำให้คริสแปลกใจไม่น้อยในปฏิกิริยาที่เฉยชาของเด็กหนุ่มจึงหันไปมองเขาแป๊ปนึงแล้วเดินต่อ

''อะ นั่นใช่โชหรือเปล่าหน่ะ'' ต้นข้าวพูดเบาๆ ขณะมองชายที่พึ่งเดินสวนกับคริสออกจากร้านเกม

''ใครนะ? โชไหน'' ขิงถาม

''โชที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเราตอนประถมไง ที่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอะ''

''อ๋อ จำได้ละ หมอนั่นหล่อขึ้นเป็นกองเลยอะแกร๊ สูงขึ้นเยอะเลย''

ต้นข้าวไม่ตอบอะไร เพราะมัวแต่จับจ้องใบหน้าของโชที่เดินจากไป

ถึงจะเห็นแค่ด้านข้าง แต่ก็ยังจำได้ว่าเขามักเป็นคนมีสีหน้าเรียบเฉยเกือบจะตลอดเวลา ทั้งแววตาที่เฉยชาและบุคลิคเงียบขรึมไม่ชอบเป็นจุดสนใจของเขา

แต่ด้วยความที่โชเป็นเด็กหนุ่มหน้าหวาน จึงยังทำให้มีสาวๆ เข้าหาโชมาตั้งแต่ประถม

ในตอนนั้น เขามีผิวขาวและมีออร่าราวกับลูกผู้ดีที่แผ่ออกมาจากตัวเขายังคงโดดเด่นสำหรับเธอ จึงดึงดูดสาวๆ เข้าหาจำนวนไม่น้อย

ชนิดที่ว่าต่อให้จะทำตัวลึกลับหรือดูหยิ่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถผลักไสสาวๆ วัยฮอร์โมนพุ่งพล่านที่อยากมีแฟนไว้อวดเพื่อนออกไปได้ นั่นกลับยิ่งทำให้รู้สึกว่าท้าทายมากหากได้เขาเป็นแฟนคงดูดีไม่น้อย จึงมีสาวเข้าหามาเรื่อยๆ

โชไว้ผมรองทรงต่ำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อเจอลมพัด ผมหน้าเขาก็จะตกลงมาปิดลูกตาบ่อยครั้ง จึงทำให้โชต้องคอยสบัดหัวอยู่บ่อยๆ เพื่อให้ผมที่ตกลงมาเกะกาลูกตาไปอีกทาง บางทีก็เอามือเสยช่วยถ้าผมมันไม่ยอมเชื่อฟังเขา เขาจึงมีนิสัยชอบสบัดหัวทุกครั้งที่ลมพัด

และต่อให้เขาจะสวมแว่นตาหนาเต๊อะก็ไม่สามารถปกปิดตาสองชั้นทรงเรียวคมที่ดูฉลาดของเขาได้ ตาเขาไม่โตมากนักเมื่อเทียบกับคนปกติ แต่เมื่อนึกถึงรอยยิ้มของโชที่ทำให้ตาเขาหยีทุกครั้งที่ยิ้ม มันก็ยิ่งทำให้เขาดูน่ารักละลายใจแบบสุดๆ นั้นจึงทำให้ต้นข้าวแสดงอาการเขินอายออกมาอย่างไม่รุ้ตัว

''อ๊ะ จำได้ว่าเธอเคยแอบชอบหมอนั่นด้วยนิ ฮ่าๆๆๆ'' ขิงแซวเสียงดังเมื่อเห็นอาการเขินของเพื่อน

''เงียบไปเลยยัยบ้า มันตั้ง 4 ปีแล้วนะ ฉันไม่สนหมอนั่นแล้วละย่ะ'' ต้นข้าวเถียงเพื่อนเสียงแข็ง

ภายในร้านเกม คริสเดินไหล่ตกตอนจ่ายเงิน

'' และแล้วฉันก็โดนเพื่อนป้ายยาจนได้สินะ''

คริสพึมพำด้วยความรู้สึกผิดหวังกับตัวเอง ที่กลัวจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ จึงต้องยอมทำในสิ่งที่เธอฝืน แต่ก็ทนเพื่อรักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนของเธอ

เนื่องจากคริสเป็นคนมีรสนิยมต่างจากเด็กสาวทั่วไปอย่างมาก เธอชอบอะไรที่เหมือนเด็กผู้ชายสะส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะการแต่งตัว ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องความสวยความงาม การมีความรัก แต่กลับมุ่งหาความสนุกส่วนตัว เช่นดูการ์ตูน หรือเล่นเกม

เพราะตั้งแต่บริษัทเกมชื่อดังเปิดตัว VR รุ่นใหม่ ที่จะพาเหล่าเกมเมอร์ไปสัมผัสกับโลกเสมือนจริงในเกมแบบครบรส ชนิดที่ว่า อาจจะทำให้อัตตราการเต้นของหัวใจพุ่งสูงจนเสี่ยงต่อการเสียชีวิตขณะเล่นได้ หากตกอยู่ในสภาวะเครียด หรือตื่นเต้นมากจนเกินไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เหล่าเกมเมอร์กลัวแต่อย่างใด กลับยิ่งท้าทายความต้องการของพวกเขา รวมถึงเธอด้วย

วันเกิด2ปี ที่แล้วเธอได้ของขวัญเป็น VR เครื่องแรกจากพ่อ หลังจากที่ได้เข้าไปเล่นเกมในโลกเสมือนจริง เธอก็เอาแต่หมกมุ่นกับมันตลอดเวลา เลิกเรียนก็กลับไปเล่นเกม จนค่อยๆ ห่างกับคนรอบข้าง รวมถึงเพื่อนทั้งสองคนนี้ด้วย มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว และชวนเธอกินข้าวเที่ยง เมื่อคิดได้ เธอจึงลองชวนเพื่อนมาเล่นเกม VR ด้วยกัน แต่กลายเป็นว่าพวกนั้นเล่นแล้วหัวร้อน และไม่ได้เอนจอยแบบเธอ แต่ถ้าใช้ดูหนังก็โอเค จนเธอต้องหาเกมที่ซอฟลงมา เช่นเกมปลูกผัก ทำฟาร์ม เพื่อหลอกล่อให้เพื่อนทั้งสองเปิดใจกับ VR อีกครั้ง จนในที่สุดทั้งสองก็ชื่นชอบและเริ่มเปิดใจ จนต้องขอให้ที่บ้านซื้อให้บ้าง ตอนนี้คริสมีความสุขมากๆ ที่ในที่สุดก็ได้แก๊งเพื่อนคืนมา และตอนนี้เธอจะไม่ยอมเสียเพื่อนไปอีกเด็ดขาด

''ไว้พวกฉันโทรหาน้าาคริสจัง'' ต้นข้าวและขิง โบกมือลาคริสก่อนจะเดินจากไป คริสพนักหน้ารับแล้วเดินเข้าบ้าน

คริสตรงเข้าห้องนอนแล้วโยนถุงในมือลงเตียง

''เสียดายเงินจัง ตั้ง 500 บาท พ่อต้องดุฉันแน่ๆ''

''พี่คริส ได้เกมคำสาปแอสแลนติสมาไหม ผมอยากดูพี่เล่นแล้วว'' ครุฑ น้องชายวัย13 ปี วิ่งพรวดพลาดเข้าห้องมาด้วยความตื่นเต้น

''พี่ได้เกมนี้มา ขอโทษนะ'' คริสพูด พยายามซ่อนน้ำเสียงผิดหวังแล้วชี้ไปที่ถุงบนเตียงขณะกำลังนั่งลงที่ปลายเตียงเพื่อถอดถุงเท้า

ครุฑล้วงมือไปหยิบเกมออกมาดู ก็ถึงกับทำหน้าเซงแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

''เกมของไทยเนี้ยนะพี่ โหยยยย น่าเบื่ออะ''

''หน่าๆ เรามาลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เห็นว่าเป็นเกมแรกของประเทศไทยเลยนะที่มีระบบออนไลน์ สามารถเล่นกับเพื่อนหรือเล่นกับคนแปลกหน้าได้''

''ถ้าได้ลองเป็นขุนนางขี่ช้างไปจีบหญิงในเกมก็น่าเล่นอยู่'' ครุฑพูดแกมประชด

คริสหัวเราะคิกคักพรางเอามือขยี้หัวน้องชาย ''ยังเร็วไป 10 ปีเจ้าน้องชาย''

ต้องยอมรับว่าเราสองคนพี่น้องมีรสนิยมคล้ายกัน อาจจะเพราะสนิทกันมาก มักพากันเสพสื่ออะไรที่แปลกใหม่ ท้าทาย สนุกสนานตามประสาเด็ก จึงไม่ค่อยมีความสนใจกับอะไรก็ตามที่มาจากวัฒนธรรมของประเทศตัวเอง

และคงเพราะด้วยความที่ตอนเรียนพวกเราก็ต้องเจอวิชาประวัติศาสตร์ไทยสมัยสงครามที่มีคุณครูปราณีสุดเนียบ แจกทั้งการบ้าน และรายงานที่เยอะมาก แต่แจกคะแนนก็ยากแบบสุดๆ จึงทำให้รู้สึกมีปมเกี่ยวกับอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทยไปโดยปริยาย

''คำนำ ผู้เล่นจะสามารถสวมบทบาทเป็นตัวละครไหนก็ได้ แต่จะต้องเล่นตามบท หากไม่ทำตามบทเนื้อเรื่องจะไม่ไปต่อ ทำให้ผู้เล่นอื่นที่สวมบทบาทอยู่ในไทม์ไลน์เดียวกันหยุดชะงักไปด้วย

และเสี่ยงต่อการที่ตัวละครจะเสียชีวิต สูญเสียเลเวลและอาวุท หากออกนอกลู่นอกทางมากเกินไป''

''ว้าววว เกมภาพสวยน่าดูเลยนะครับเนี้ย มีอ้างอิงเรื่องลี้ลับของไทยเยอะแยะเลย บางเรื่องผมไม่เคยได้ยินเลยอะ คืนนี้พี่เล่นให้ผมดูด้วยนะ'' เด็กชายพลิกกล่องเกมไปมาด้วยความตื่นเต้น ท่าทางเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่อย่างชัดเจน

''ได้เลยยย''