“หนูคงเข้าใจผิด ฉันไม่ใช่แม่ของหนู” เพราะข้อตกลงที่จำได้ขึ้นใจทำให้เธอเลือกที่จะปฏิเสธพร้อมถอยหลังหนี แต่ลูกก็ไม่ยอมเช่นกัน
“ฮึก ผมไม่ให้แม่ไป แม่อย่าไปเลยนะฮะ” มือน้อยๆ ยังคงคว้ากอดขาเธอไว้ พร้อมกับคำขอร้องที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
น้ำตาของลูกทำให้เธอเจ็บจนไม่อยากหายใจ!
มันทำให้เผลอคิดไปถึงวันนั้น วันที่เธอเลือกที่จะผิดสัญญาพาตัวเองไปแอบมองดูพวกเขาทั้งคู่อยู่ที่ริมรั้วบ้านหลังใหญ่ แต่ภาพของพวกเขาทั้งคู่ที่มีเขมมิกายืนคั้นอยู่ตรงกลางนั้นทำให้เธอเลือกที่จะตัดใจพาตัวเองเดินหนีออกมา และไม่เคยคิดที่จะกลับไปหาพวกเขาอีกเลย
การปรากฏตัวของสองพ่อลูกทำให้ทั้งวันที่เหลือของปาจรีย์เป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะไม่ว่าเธอจะขยับไปทางไหนก็เหมือนจะเจอพวกเขาสองคนอยู่ทุกที่ แม้แต่เวลาเลิกงานลูกก็ยังแอบเดินตามไม่ยอมหยุด จะต่างก็แต่ครั้งนี้เธอไม
