งานเลี้ยงเล็กๆ ที่เขาบอกมันไม่ได้ดูเล็กในความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะจังหวะที่เธอเดินเข้างานพร้อมกับเขานั้น เธอรู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยๆ คู่ที่พร้อมใจกันหันมาจ้องที่เธอในทันที สิ่งนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดจนอยากจะวิ่งหนี แต่แค่เพียงขยับมือที่กุมมือเธอไว้กลับบีบกระชับ พร้อมคำพูดที่ดังขึ้นราวกับเขาต้องการให้เธอได้ยินมันคนเดียว
“ไม่ต้องกลัว แค่ยิ้มสวยๆ เท่านั้น พวกเขาก็แค่สงสัย” แม้เขาจะพูดแบบนั้นแต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไรมาก เพราะเธอก็ยังรู้สึกเกร็งอยู่ดี
“นั่นมันพี่เสือนี่คะคุณป้า!” อีกด้านหนึ่งทรายมาศที่กำลังยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ แม่เลี้ยงเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาเข้า และคนข้างกายที่เขาพามาด้วยนั้นซ้ำยังจับมือแน่นไม่ยอมปล่อยคือภาพที่ส่งผลรุนแรงที่สุด มันผลักดันทำให้เธอหมายจะเดินเข้าไป แต่ก็ติดตรงที่ถูกมือของอีกคนคว้าเอาไว้เสียก่อน…
