ไปกินข้าวด้วยกันนะ
1803 คำ
"ขอโทษที่ทำให้อารมณ์เสียนะ"ไนท์ขยับเข้าไปใกล้ๆ เพลงขิม ใช้วงแขนวาดรอบเอวคอดยกเธอขึ้นมานั่งบนตัก
"ทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ"เพลงขิมดิ้นดุกดิกเพื่อลงจากตักแกร่ง แต่ก็โดนเขากอดรัดไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"ขออยู่แบบนี้แป๊บนึง"ชายหนุ่มซบหน้าลงบนลาดไหล่บาง เขาหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้าที่ถูกสะสมมาหลายวัน ไม่นานชายหนุ่มก็หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อย
"เหนื่อยมากนักรึไง ถึงได้หลับเร็วขนาดนี้"เพลงขิมบ่นพึมพำ แต่ก็ยอมนั่งนิ่งๆ ให้เขาได้กกกอดตัวเองแทนหมอน
"นี่ถึงแล้ว ปล่อยสักที"เมื่อรถจอดนิ่งหน้าบ้านของลูน่า เพลงขิมจึงเขย่าแขนเรียกชายหนุ่ม
"ถึงแล้วหรอ"ไนท์ถามเสียงงัวเงีย ไม่พูดเปล่ากลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ใช้ใบหน้าถูไถซอกคอหอมไปมา
"ทำอะไรนะ ถอยออกไปเลยนะ แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว"เพลงขิมเบี่ยงตัวหลบริมฝีปากร้อนที่กำลังเลาะเล็มเนื้อผิวของเธอ
"พรุ่งนี้ไปประชุมกี่โมง"
"เก้าโมง ทำไม"
"ให้มารับมั้ย"
"ไม่ต้องย่ะ แล้วก็เอาหน้าไปไกลๆ ด้วย"เพลงขิมใช้มือดันใบหน้าคมออกห่าง เผลอไม่ได้เลย ฉวยโอกาสตลอด
"เสร็จตอนไหน ตอนเย็นว่างรึเปล่า"ชายหนุ่มหยุดก่อกวนหญิงสาว แล้ววางคางเกยบนไหล่บางเหมือนเดิม
"ถามทำไม"เพลงขิมไม่ตอบคำถามของเขา แต่กลับเป็นฝ่ายถามกลับแทน
"จะชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้"
"ไม่ไป ปล่อยได้แล้ว ปล่อยๆ"ตีแขนล่ำที่กอดรัดเธอไม่ยอมปล่อย ลูน่าเดินมาโน่นแล้ว ถ้ามันมาเห็นว่าเธอนั่งตักเขาอยู่เดี๋ยวมันก็ถามเซ้าซี้เธอไม่เลิก
"แค่กินข้าวเอง ไปเถอะ..นะ"ชายหนุ่มพูดเสียงออดอ้อน เขาแค่อยากใช้เวลาอยู่กับเธอ อยากพาเธอไปกินอาหารอร่อยๆ เท่านั้นเอง เพลงขิมเมื่อได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนที่ไม่ค่อยได้ยินเขาพูดบ่อยนักก็รู้สึกลังเล
"ถือว่าตกลงแล้วนะ เดี๋ยวไนท์มารับเย็นพรุ่งนี้"
"ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ"เพลงขิมหันไปถลึงตาใส่เขา
"ไนท์รู้ว่ายังไงขิมก็ตกลง"
"ขี้ตู่"หญิงสาวทำหน้างอ
"หึๆ"ชายหนุ่มยิ้มขำกับท่าทางขัดใจเหมือนเด็กของคนตัวเล็ก เขาจับใบหน้าเนียนให้หันมาหา จรดริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากบางสีพีชของหญิงสาว เพลงขิมต่อต้านในช่วงแรกแต่ต่อมาก็ยอมโอนอ่อนให้เขาตักตวกความหวานจนพอใจ
"ไนท์คิดถึงขิมนะ"ใช้มือเช็ดริมฝีปากให้กับเธอ พร้อมบอกให้รับรู้ว่าเขานั้นคิดถึงเธอแค่ไหน เพลงขิมเม้มริมฝีปากแน่น มองซ้ายมองขวาทำตัวไม่ถูก ไม่กล้ามองสบตากับเขาตรงๆ
"ลงไปกันเถอะ เพื่อนขิมน่าจะรอนานแล้ว"ไนท์ยกตัวเพลงขิมลงจากตัก ก่อนจะจูงมือเธอลงรถพร้อมกัน
"ยัยเพลง ฉันก็นึกว่ารถใครมาจอดหน้าบ้าน"ลูน่าเมื่อเห็นเพื่อนลงมาจากรถ ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที
"แล้วนี่.."ลูน่าเว้นวรรคเพื่อให้เพลงขิมเป็นคนแนะนำ
"นี่ไนท์ ไนท์นี่ลูน่า"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"ไนท์ยิ้มแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ว่าแต่เป็นอะไรกับยัยเพลงหรอค่ะ มีจับมือกันด้วย"เมื่อโดนทักแบบนั้นเพลงขิมก็รีบสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มทันที เธอก็ลืมไปเลยว่าเขาจับมือเธออยู่ บ้าที่สุด
"เลิกถามได้แล้ว เข้าบ้านไปเลย ยกกระเป๋าเข้าไปให้ด้วย"เพลงขิมยกกระเป๋าเดินทางตัวเองใส่มือลูน่า ก่อนจะดุนหลังเพื่อนให้รีบเดินเข้าบ้าน
"แฟนแกหรอเพลง ไม่ต้องเขินหรอน่า คนกันเองทั้งนั้น"
"ไม่ใช่! เข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลยไป"
"ก็ด๊ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะไนท์"ลูน่าบอกลาไหนท์ก่อนจะยกกระเป๋าเข้าบ้านไป
"ครับ"ไนท์เองก็ตอบรับเช่นกัน
"ส่วนนายก็กลับไปได้แล้วไป"เพลงขิมเอ่ยปากไล่
"โอเค เจอกันพรุ่งนี้ตอนเย็นนะ"ก่อนไปชายหนุ่มก็เข้าไปหอมแก้มนุ่มหนึ่งทีโดยไม่ให้หญิงสาวทันตั้งตัว
"ไอ้.."เพลงขิมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยกมือขึ้นตั้งท่าจะตะกุยหน้าหล่อๆ นั้น แต่เขาก็ดันชิงขึ้นรถไปก่อนแล้ว
"เข้าบ้านได้แล้วอากาศเย็น"
"หึย!"เพลงขิมเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าบ้านอย่างหัวเสีย ก่อนจะหัวเสียเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนจากเพื่อนสนิท
"ยังไงอ่ะ มีหอมแก้มกันด้วยอ่า"ลูน่ากุมแก้มตัวเองท่าทางเขินอาย เธอรู้สึกเขินแทนเพลงขิมจริงๆ
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"
"หอมแก้มกันขนาดนี้แล้วจะไม่มีอะไรได้ยังไง นี่..จะไม่บอกจริงๆ หรอ"เมื่อเห็นเพลงขิมกำลังจะเดินเข้าห้อง ลูน่าก็รับวิ่งตามเพื่อจะถามหาความจริงทันที
"ไม่บอก แล้วก็เลิกตามเลิกถามได้แล้ว"ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่น จนคนที่เดินตามหลังมาสะดุ้งโหยง
"เชอะ! ไม่บอกก็ไม่บอก สืบเองก็ได้ ของกล้วยๆ คริคริ"
"ตาบ้าเอ่ย หาเรื่องให้ฉันปวดหัวอยู่เรื่อย"เพลงขิมพิงประตูห้องพร้อมพูดอย่างเหนื่อยใจ
ตกเย็น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ออกมากินข้าวได้แล้ว"เพลงขิมลุกขึ้นบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีไล่ความเมื่อยขบ ได้นอนเต็มอิ่มแล้วรู้สึกดีจริงๆ
"มีอะไรกินบ้างอ่ะ หาว.."
"อ้าปากกว้างขนาดนั้น ยุ่งจะเข้าไปวางไข่ได้แล้วแม่ ฉันทำสปาเกตตีไว้ให้"ลูน่าชี้ไปยังจานสปาเกตตีที่วางอยู่บนโต๊ะ
"อืม..อร่อย"เพลงขิมม้วนเส้นสปาเกตตีเข้าปาก ก่อนจะเอ่ยชมว่าอร่อย พร้อมยกนิ้วโป้งสองนิ้วให้กับเพื่อนอย่างเยินยอ
"ของมันแน่อยู่แล้ว"ลูน่าเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ เมื่อได้รับคำชมจากปากเพื่อน
"สรุปแกกับไนท์มันยังไง"
"นี่แกยังไม่จบเรื่องนี้อีกหรอห๊ะ!"เพลงขิมวางช้อนส้อมลง พร้อมพูดขึ้นเสียงดังจนดูน่ากลัว แต่ลูน่าก็หาสะทกสะท้านไม่
"ก็ฉันอยากรู้นี่นา ถ้าไม่ได้รู้นอนไม่หลับแน่"
"ไม่หลับก็ไม่ต้องนอน จะยากอะไร"เพลงขิมพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันกลับไปกินต่อ
"ทุกวันนี้มีความลับกับฉันหรอ ฉันจะฟ้องพี่รามว่าแกมีความลับกับฉัน"ลูน่ากอดอกพูดอย่างแง่งอน
"ฟ้องเลยจ้า เชิญเลย"คิดว่าทำแบบนั้นน่ารักมากมั่ง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว เธอไม่ใช่พี่รามของมันนะที่จะได้มองว่ามันทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมด
"เพลงอ่า เค้าอยากรู้จริงๆ นะ ตัวจะไม่บอกเค้าจริงๆ หรอ"ลูน่าเมื่อเห็นเพลงขิมไม่สนใจตัวเอง ก็เข้าไปกอดแขนออดอ้อนอีกครั้ง
"แกอยากรู้จริงๆ หรอ"
"หงึกๆ"ลูน่าพยักหน้ารับ เพลงขิมพรู่ลมหายใจออกมาก่อนเอ่ยบอก
"ไนท์เป็นเพื่อนต้าร์"
"อะหะ แล้วไงต่อ"
"ก็ไม่แล้วไง มีแค่นี้"
"ไม่สิ จะมีแค่นี้ได้ยังไง"ลูน่าเข้าไปเขย่าแขนเพลงขิมไปมา เรื่องมันจะมีแค่นี้ได้ยังไงเล่า!
"โอ๊ย! หยุดเขย่าได้แล้ว ไม่ใช่เซียมซีนะ เขย่าอยู่ได้"เพลงขิมปัดมือเพื่อนออกอย่างนึกรำคาญ มันเป็นเอามากจริงๆ นะเนี่ย อยากรู้เรื่องเธอขนาดนั้นเลย
"แกจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย"ลูน่าลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวมองเพลงขิมอย่างเอาเรื่อง
"แล้วแกจะทำไม"เพลงขิมเองก็กอดอกมองหน้าเพื่อนอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"ชิ!! บอกแค่นี้ก็ไม่ได้ มันเป็นความลับขนาดนั้นเลย ขนาดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนแกยังยอมเล่าให้ฉันฟังเลยอ่า.."ลูน่าเดินฟึดฟันออกมาอย่างขัดใจ เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อทุกอย่างไม่เป็นดังใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกึกเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
"กรี๊ด!! ยังเพลง ฉันนึกออกแล้วๆ"ลูน่ารีบวิ่งมาหาเพลงขิมทันทีเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
"นึกอะไรออก แล้วกรี๊ดทำไม ตกใจหมดเลย"ขวัญเอ๊ย ขวัญมา
"ก็คิดออกแล้วไงว่าไนท์หน้าเหมือนใคร ฉันก็คิดอยู่ตั้งนานว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน ไนท์น่ะ..ไนท์หน้าเหมือนน้องคนนั้นเลย น้องคนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน!"เพลงขิมได้ยินดังนั้นก็เงียบไป เธอไม่คิดว่าผ่านมาตั้งหลายปีแล้วลูน่ายังจำได้
"ใช่ใช่มั้ย? ไนท์คือน้องคนนั้นจริงๆ ใช่มั้ย?"เพลงขิมยังคงเงียบไม่ยอมตอบ
"เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่ แล้วคบกัน?"
"ไม่ได้คบ"
"แล้วเป็นอะไรกัน"ลูน่ายังยิงคำถามไม่หยุด
"ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นแหละ แล้วก็หยุดถามได้แล้ว"
"ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วแกจะยอมให้เค้าจับมือหอมแก้มได้ขนาดนั้นหรอเพลง ไม่ใช่อ่ะ"นั้นนะสินะ เธอกับไนท์ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วทำไมเธอถึงยอมให้เค้า ทั้งกอด ทั้งจูบ เธอได้ขนาดนั้น มันเป็นเพราะอะไร ทำไมกัน?
"ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ"เพลงขิมตอบอย่างอ่อนใจ
"งั้นเปลี่ยนคำถาม แกชอบไนท์มั้ย"ลูน่านิ่งรอคำตอบ พร้อมสังเกตปฏิกิริยาของเพื่อนไปด้วย
"ฉัน..ไม่รู้"เพลงขิมพูดเสียงเบา คำถามนี้เธอก็เคยถามตัวเองแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ
"ฉันว่าแกชอบ"
"ทำไมแกคิดแบบนั้น"
"แกคงไม่ให้คนที่แกไม่ชอบแตะเนื้อต้องตัวได้ขนาดนั้นมั้ง ปกติแกเคยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ได้ขนาดนี้ด้วยหรอ ทั้งจับมือทั้งหอมแก้ม"เพลงขิมยังคงเงียบ ลูน่าเลยพูดต่อ
"แกอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองก็ได้เพลง แกอาจจะชอบไนท์ตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนก็ได้ ตั้งแต่วันที่แกกับเค้า.."
"หยุดพูดเรื่องนี้เถอะน่า"เพลงขิมพูดตัดบท
"ถ้าใจตรงกันทำไมไม่คบๆ กันให้เป็นเรื่องเป็นราว"
"หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วลูน่า แล้วก็ฝากล้างจานด้วย ฉันจะเข้าห้องดูเอกสารการประชุม"พูดจบก็เดินชิ่งหนีเข้าห้องทันที เธอไม่อยากอยู่ตอบคำถามที่เธอเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้
- ผู้เขียน
