สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ ร่างสูงใหญ่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงไร้การเคลื่อนไหว ศีรษะของเขาอาจมีรอยฟกช้ำเพราะการกระแทก หรือไม่ก็มีเลือดไหลซึมออกมา
“นี่คุณอย่าตายนะ ฉันแค่แช่งเล่นเฉยๆ”
หล่อนพึมพำออกมาด้วยความหวาดกลัว ขณะย่ำเท้าลงบนขั้นบันไดด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต ทั้งที่เกลียดปากคอแสนร้ายกาจของเขามาก แต่พอรู้ว่าเขาได้รับอันตราย หล่อนกลับเป็นห่วงเหลือเกิน
“ห้องนี้ใช่ไหมเจนนี่”
“ใช่ค่ะ คุณพิมนราเปิดเข้าไปเลยค่ะ”
หล่อนไม่รั้งรอใดๆ อีก รีบผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ภายในห้องมืดสลัวเพราะไม่ได้เปิดไฟ หล่อนหันไปด้านหลังเพื่อจะหาเจนนี่ แต่ประตูปิดลงซะก่อน และเจนนี่ก็ไม่ได้เดินตามเข้ามา
นี่มันอะไรกัน? หล่อนถามตัวเองในใจ พยายามคลำหาสวิตช์ไฟ แต่ยังไม่ทันหาเจอ ไฟในห้องก็สว่างวาบเสียก่อน พร้อมกับเขาที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงและส่งยิ้มหวานมาให้
“คุณ...” หล่อนตกใจ เบิกตากว้าง “คุณฟื้นแล้วเหรอคะ
