ตอนที่ 4

1769 คำ

รถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงสดแล่นออกมาบนท้องถนนย่านสุขุมวิทในช่วงเวลาสามทุ่มเศษๆ สายลมที่พัดเข้ามาปะทะร่างกายทำให้คนขับอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนต้องผิวปากฮัมเพลงตลอดเส้นทาง เสียงเพลงสากลจังหวะหนักหน่วงดังกระหึ่ม ลีโอนาโด เด รอสซี โยกศีรษะไปตามจังหวะเพลงเร็วเร้าใจตลอดเวลา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง แต่เพราะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้ชายหนุ่มไม่ได้ยิน ‘คุณลีโอรับสายหน่อยครับ ผมจะแจ้งเปลี่ยนสถานที่ครับ’ เดมอนคนสนิทที่ทำหน้าที่หาผู้หญิงมาเสิร์ฟให้บนเตียงส่งข้อความมาหา เพราะโทรติดต่อไม่ได้ แต่กระนั้นลีโอนาโดก็ยังไม่ได้ยินเสียงของข้อความเช่นเดิม “เดมอนบอกอยู่แถวนี้นี่นา” ลีโอนาโดชะลอความเร็วของรถ และมองข้างทางเพื่อหาผู้หญิงที่เดมอนตะเตรียมเอาไว้ให้ “ไม่เห็นมีใครเลย” ชายหนุ่มหรี่เสียงเพลงและขยับรถไปข้างหน้ามากขึ้น ก่อนที่รถจะถูกเบรกจอดสนิทกะทันหัน เมื่อเขารับภาพเรือนร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในสายตา “โอ้ แม่เจ้าโว้ย นมใหญ่ สะโพกใหญ่ สเปกสุดๆ” ด้วยสายตาคมกริบดุจนกเหยี่ยว ลีโอนาโดกวาดตามองเพียงแค่ครั้งเดียวก็รับรู้ถึงรูปลักษณ์ของผู้หญิงที่ยืนอยู่ริมฟุตปาธได้อย่างละเอียดลออ ผู้หญิงคนนี้มีเรือนผมสีดำขลับและหยิกเป็นลอนเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่ามันหยิกตามธรรมชาติ หรือหล่อนจงใจทำมันขึ้นมา แต่สิ่งที่ได้มันช่างคุ้มค่านัก เพราะเรือนผมหยักเป็นลอนยาวเกือบถึงบั้นท้ายอวบงอนจนคล้ายกับว่ามันจะเกินคำว่าพอดี ทำให้หล่อนสามารถดึงดูดสายตาของเขาได้มากกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ร่างกายของลีโอนาโดแข็งเครียดขึ้นมากะทันหัน จนต้องขยับสองขาเล็กน้อยเพื่อคลายความอึดอัด แต่กระนั้นก็ยังไม่อาจละสายตาจากผู้หญิงที่อยู่ในชุดเสื้อกระโปรงบานเลยเข่าสีดำตรงหน้าได้อยู่ดี เลือดร้อนๆ ในกายพุ่งกระจายอย่างไร้เหตุผล หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยมากนัก แถมยังดูเชยเกินกว่าที่เขาจะเหลียวมองตามหลังยามที่เดินสวนกันอีกด้วย แต่หล่อนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดสายตาของเขาเอาไว้ อาจเป็นดวงตากลมโตที่จ้องมองมายังเขาด้วยความตื่นตะลึงคู่นั้น หรือไม่ก็ก้อนเนื้อที่พุ่งดันเสื้อสีดำออกมาจนบอกให้คนมองผู้ช่ำชองอย่างเขาเดาขนาดได้ไม่ยาก “คุณคืออิสซาเบล?” เสียงห้าวที่แสดงความถือตัวอย่างเปิดเผยของผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถสปอร์ตเปิดประทุนดังกังวานขึ้น และนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้หล่อนเลิกช็อก เลิกอ้าปากค้าง และเลิกทำหน้าสยดสยองเสียที “ฉัน...ฉันเหรอคะ?” “อืม...” ศีรษะทุยสวยของผู้ชายฝรั่งหน้าตาดีที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมาก่อนผงกน้อยๆ ดวงตาสีเข้มของเขาจับจ้องมองมาที่หล่อน มองมาด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากกำลังมองสินค้า หล่อนรู้สึกได้ถึงหน้าที่เห่อร้อน แก้มนวลแดงก่ำจนรู้สึกได้ ผู้ชายคู่สนทนาและเป็นผู้ชายคนแรกที่เอ่ยทักทายกับหล่อน ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะต้องถูกหล่อนล่อลวงให้ขึ้นเตียงด้วยในค่ำคืนนี้ กำลังจับจ้องมองมาไม่วางตา หน้าผากกว้างสีแทน จมูกโด่งเป็นสันอย่างผู้ดีมีสกุล กรามแกร่งเป็นสันคมเข้มเพราะมีไรหนวดขึ้นพองาม ในขณะที่ลำคอและช่วงบ่าที่ซ่อนอยู่ภายในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตัดสีผิว กว้างขวางและทรงพลัง ลำคอของหล่อนแห้งผาก น้ำลายภายในเหนียวเป็นยาง และลมหายใจเริ่มสะดุด ผู้ชายคนนี้หล่อเหลายิ่งกว่าเทพบุตร และแน่นอนว่าคงมีผู้หญิงเคียงข้างกายไม่ขาดสาย แล้วหล่อนล่ะเป็นใครกัน ความสวยระดับต่ำสุดของหล่อนคงไม่อาจโน้มน้าวจิตใจของเขาให้ยอมมีเซ็กซ์ด้วยในค่ำคืนนี้ได้ ดังนั้นหล่อนจึงจำเป็นต้องสวมรอย! “ใช่...ใช่ค่ะ” เขายิ้มน้อยๆ แต่รอยยิ้มเพียงแค่เล็กน้อยนั้นกลับสะกดให้หล่อนนะจังงังได้ในทันที คำว่า ‘นักล่า’ แปะหราอยู่บนหน้าผากกว้างของผู้ชายที่หล่อนไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ “งั้นก็ขึ้นรถ” เขาเรียกหล่อนแล้ว และแน่นอนว่าหล่อนจะต้องรีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ต้องร่วมรักกับผู้ชายหล่อระเบิดคนนี้สองครั้ง เพื่อต่อชะตาชีวิตให้ยืนยาวต่อไปอีกหลายสิบปี “ค่ะ” หล่อนรีบกระวีกระวาดมาขึ้นรถของเขา รองเท้าส้นเตี้ยที่ข้างหนึ่งส้นหลุดถูกหอบหิ้วขึ้นมาด้วย ลีโอนาโดหัวเราะน้อยๆ มองผู้หญิงที่ขึ้นมานั่งข้างๆ บนรถหรูอย่างเหลือเชื่อ “ปกติเดมอนจะสายตาดีกว่านี้นี่นา แล้วทำไมวันนี้ถึงเลือกเธอให้ฉันนะ” “เอ่อ...” หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดมอนคนที่ผู้ชายหล่อจัดชนิดเทพบุตรยังอายคนนี้เอ่ยถึงคือใคร “สงสัยอยากให้ฉันลองของแปลก” ใบหน้าของหล่อนเห่อร้อนอีกครั้ง อดหมั่นไส้คนพูดสบประมาทตัวเองไม่ได้ แต่ก็จำต้องนิ่งเงียบเอาไว้ ‘ท่องเอาไว้พิม...เธอต้องมีชีวิตรอด ต้องอยู่เพื่อแม่ เพื่อน้อง’ “คงงั้นมั้งคะ” ลีโอนาโดยังไม่ออกรถ และเอียงตัวหรี่ตาแคบพิจารณาสตรีข้างกายมากยิ่งขึ้น “โชคยังดีนะที่นมกับสะโพกเธอใหญ่ถูกใจฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่เอาเธอขึ้นเตียงคืนนี้แน่” “เอ่อ...” คำว่าขึ้นเตียงทำให้หล่อนเย็นวาบไปทั้งสันหลัง จนอีกคนสังเกตเห็นและถามอย่างแคลงใจ “หรือว่าเธอไม่ใช่...” หล่อนรีบตอบออกไปเร็วรี่ โดยไม่คิดจะรอให้เขาพูดจบประโยคก่อนแม้แต่น้อย “ใช่...ฉันคืออิสซาเบล ผู้หญิงที่จะนอนกับคุณคืนนี้ค่ะ” เขามองหล่อนอีกไม่กี่อึดใจ ก็หันไปคาดเข็มขัดนิรภัย และหันมามองหล่อนอีกครั้ง “คาดเข็มขัดด้วยสิ ไม่รู้กฎหมายเลยหรือไง” หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และรีบทำตามที่เขาเตือน ก่อนจะต้องหันไปมองเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะห้าวๆ “หัวเราะอะไรคะ” “เปล่า แค่รู้สึกว่าคืนนี้ฉันคงจะสนุกพิลึก” “คุณคงไม่ได้ประชดใช่ไหมคะ” ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อจัดอีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงแสงวาววับจากดวงตาคมกริบเท่านั้นที่เหลืออยู่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจตรวจตราและบอกถึงอันตราย “เดี๋ยวเธอก็รู้ อิสซาเบล” รถสปอร์ตหรูถูกบังคับให้แล่นกลับขึ้นมาบนถนนอีกครั้ง และเขาก็เอ่ยถามหล่อนอีกครั้งเช่นกัน “เธอชอบมีเซ็กซ์ที่ไหน” “เอ่อ...” นี่เขาจะบ้าหรือไงนะ หล่อนยังไม่เคยมีเซ็กซ์เสียหน่อย หญิงสาวคิดอย่างโมโหในใจ แต่ต้องหน้าม่อยลงเมื่อนึกถึงความจริงที่กำลังเผชิญอยู่ “ฉัน...แล้วแต่คุณค่ะ” “ฉันชอบบนรถ...” “บนรถ?!” เขาหันมามองหล่อนด้วยสายตาแคลงใจทันที “ทำไมต้องทำสุ้มเสียงตกใจด้วยล่ะ หรือว่าเธอไม่เคยมีเซ็กซ์บนรถ อิสซาเบล” บนรถจะทำกันท่าไหนนะ... หญิงสาวพยายามนึกท่าทาง แต่นึกไม่ออก “เคย...เคยสิคะ แหม...บนรถสนุกจะตาย เนอะ” แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน “ในเมื่อเราชอบตรงกัน งั้นหาที่เปลี่ยวๆ แล้วบรรเลงกันเลยดีกว่าไหม ฉันแข็งมากแล้วด้วย” “คะ? อะไรแข็งคะ” คราวนี้รถทั้งคันกระตุกเลยทีเดียว เขาหันมามองหล่อนเขม็ง มองอย่างสงสัย “นี่เธอต้องให้ฉันพูดออกไปจริงๆ หรือ ว่าอะไรของฉันแข็ง” หล่อนหน้าตาเลิ่กลั่กไม่รู้จริงๆ “คือว่า...ฉัน...” หล่อนได้ยินเสียงเขาถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะคว้ามือของหล่อนไปกุมที่เป้ากางเกง “ว้ายยยย!” “ไอ้นี่ไงที่แข็ง” เขากดมือหล่อนลงแนบชิดกับท่อนชายที่โตเต็มที่ในเป้ากางเกง “ว่าแต่เธอจะร้องทำไม” “เอ่อ...คือ...” นี่หล่อนจะแก้ตัวยังไงดีนะ “มัน...มันใหญ่มากค่ะ ฉัน...ฉันไม่เคยเจอใหญ่ๆ แบบนี้มาก่อน ก็เลยตกใจ” หล่อนว่าเสียงอ่อย และก้มหน้าหลบสายตา หากตอนนี้อยู่ในที่ที่มีแสงไฟ เขาคงได้เห็นสีบนแก้มของหล่อนแน่นอน ลีโอนาโดหัวเราะ ยอมปล่อยมือของหล่อนแต่โดยดี พิมนรารีบเอามือข้างที่เพิ่งถูกปล่อยไปเช็ดกับชายเสื้อด้วยท่าทางขยะแขยงสุดๆ “นี่มันขดอยู่นะ เดี๋ยวแก้ผ้าปุ๊บเธอจะได้เห็นขนาดจริงๆ ของฉัน รับรองว่าเธอจะยิ่งร้องว้าว” ตายแล้ว...นี่หล่อนจะรับไหวเหรอ หญิงสาวก้มลงมองที่หน้าขาของตัวเองด้วยความตื่นตระหนก หัวใจเต้นระส่ำไม่หยุด “คุณ...คุณใหญ่มากขนาดไหนคะ” ลีโอนาโดหัวเราะร่วน พลางหันมามองหล่อน “ก็ไม่เท่าไหร่หรอก เก้านิ้วนิดๆ น่ะ” “เก้านิ้วนี่มัน...ขนาดไหนคะ” หล่อนถามอีกเพราะกะขนาดไม่ได้จริงๆ “ใหญ่กว่าข้อมือของเธอก็แล้วกัน” หล่อนรีบยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู ก่อนจะอุทานสยดสยอง “แล้วแบบนี้ฉันจะไม่ฉีกเหรอคะ!” “อย่าเสียงดังได้ไหม ฉันไม่ชอบเสียงโวยวายของผู้หญิง” เขาเอ็ดตะโรใส่หล่อน “และก็ไม่ต้องตื่นเต้นจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่แบบนี้ด้วย มันน่ารำคาญ” นี่หล่อน...ตื่นเต้นตรงไหนเนี่ย? “ฉัน...ฉันแค่...” “ถ้าไม่หุบปาก ฉันจะทิ้งเธอลงข้างทางเดี๋ยวนี้แหละ” คำขู่ของเขาทำให้หล่อนชะงักค้าง สิ่งที่จะโวยวายจำต้องเก็บคืนเข้าไปในลำคอ “อ้อ และจะบอกว่าคืนนี้เราจะเอากันที่ห้องของฉันนะ” “ที่ห้องของคุณ...?” “ใช่ เพราะเท่าที่ได้ฟัง เธอเป็นคนเสียงดังมาก เดี๋ยวถูกฉันแทงถี่ๆ เข้าไป จะร้องลั่นทำคนอื่นแตกตื่นกันหมด ดังนั้นต้องไปห้องของฉัน เธอจะได้ร้องได้สุดเสียงยังไงล่ะ” โอ้...นี่เขาเอาสมองส่วนไหนคิดกันนะว่าหล่อนจะร้องดังๆ คนบ้า หล่อนต้องร้องไห้ตลอดเวลาต่างหาก หล่อนคิดอย่างหวาดกลัว และก็อดลอบมองเป้ากางเกงของลีโอนาโดสลับกับข้อมือของตัวเองไม่ได้ ‘โธ่...ใหญ่กว่าข้อมือเราอีกเหรอ’

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more