ไฟโอบประคองร่างเล็กลงมายังด้านล่าง ระหว่างทางครีมใสรู้สึกเหมือนบันไดที่ทอดยาวช่างแสนไกล ได้แต่ภาวนาภายในใจให้เธอเดินไปถึงโต๊ะอาหารโดยไม่สะดุดล้มเสียก่อน เพราะช่วงล่างแสบขัดเสียดสีเหลือเกินในระหว่างที่เดิน
"เป็นอะไรน้องครีม ทำไมเดินแบบนั้น"เฟิร์สสังเกตท่าทางตั้งแต่ร่างบางเดินลงมา มันแปลกไปกว่าทุกวัน เดินขาถ่างแต่เหมือนพยายามหนีบขาหุบเข้ายังไงบอกไม่ถูก ได้แต่ทอดถามอย่างห่วงใย ทุกคนที่นั่งก็สังเกตเพียงแค่ปากไม่ไวเท่าชายหนุ่ม
"ปะเปล่าค่ะพี่เฟิร์ส น้องครีมไม่ได้เป็นอะไรคะ"ไฟได้แต่ยกยิ้มก้มหน้ามองคนเล็กที่ตอนนี้แทบจะร้องไห้ออกมา ปากบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่เรี่ยวแรงที่ก้าวเดินแทบไม่ไหว ร่างกายสั่นเทาไปหมด
ไฟดึงเก้าอี้ขยับออกให้คนตัวเล็กนั่งลง ส่วนเขาเองก็หย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ พร้อมกับส่งมือลูบผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ผมเผ้าที่รุงรังทำเอาไฟต้องมัดรวบขึ้นเป็นดังโงะเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรำคาญเวลาทานข
