ตอนที่9รถยางรั่ว
1081 คำ
สิ่งที่ไม่คาดคิดหลังเลิกงาน ของ นศ ฝึกงานอย่างเรา [งามวิไล]
"โอ้ยยยยย...ศูนย์เด้ (โมโหจัด) ...รถยางรั่วได้ไงวะ"
เสียงแจ้วที่โพล่งออกมาพร้อมทั้งยืนเท้าสะเอวอยู่นั้น งามวิไลหันซ้ายแลขวาไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะตอนนี้ก็เลิกงานแล้ว อีกอย่างเพื่อนอย่างวิลาวัลย์เองก็กลับแล้วด้วย
"งามเอ้ยย วันอะไรของแกเนี้ย"
สาวน้อยตากลมก้มๆเงยๆอยู่กับมอไซค์คันโปรด เพราะไม่รู้จะไปเรียกช่างที่ไหน หรือต้องจอดรถทิ้งไว้แล้วขึ้นสองแถวแทน
"เอาไงดีวะ"
ถ้าจะจอดทิ้งก็สงสารมัน ในเมื่อมันบาดเจ็บยางรั่วก็ต้องพาไปรักษาแผลที่อู่ซ่อมรถ เพราะตอนมันดีๆก็ขี่มันทุกวันนี่นา เมื่อคิดได้สาวน้อยก็จัดการจูงมอไซค์คันโปรดทันที
"ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่มีวันทิ้งแกแน่ แกไม่ต้องกลัว"
เอ่อมันต้องขนาดไหนถึงคุยกับมอไซค์รู้เรื่อง
จังหวะที่งามวิไลกำลังเดินจะเข็ญรถออกมานั้น หมอจิณณ์ก็เดินลงมาจากตึก เพื่อที่จะตรงมาที่รถของตัวเอง
"งามวิไล รถเป็นอะไร”
"สงสัยหัวเทียนบอดมั้ง!"
ด้วยความที่หงุดหงิดประกอบกับต้องเข็ญรถแล้วหมอยังจะมาถามทั้งๆที่เห็นอยู่ว่ายางมันรั่ว
"ยางรั่วรึเปล่า แบนขนาดนั้น"
"อืมม..ค่ะ หมอก็มองเห็นนี่ค่ะ แล้วยังถามอีก"
หมอจิณณ์มองหน้างามวิไลที่บูดบึ้งไม่มีรอยยิ้มก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินผ่านเธอไป
"เหอะ!!สุภาพบุรุษคงไม่มีแน่ๆ..อย่างว่าละเนาะชอบผู้ชาย"
งามวิไลแอบบ่นตามหลังหมอจิณณ์จอมเนี๊ยบ ที่ไม่คิดจะช่วยตัวเองเลยสักนิด ไม่รู้ว่าจะถามเพื่ออะไร แล้วก็เดินจากไปดื้อๆ
"โอ้ยย เมื่อย!!!" (เหนื่อย)
ทั้งเข็ญทั้งบ่นก่อนจะมีรถยนต์วิ่งตามหลังเธอมาติดๆ
ปี๊กๆ
"โอ้ยยย สิไปกะไป บีบแตรหาหยังวะ"
ด้วยความหงุดหงิด ที่มีทำเอาเธอโพล่งเสียงออกมา แล้วหันหลังไปยังรถ ที่ตามเธอมาติดๆ
"หมอ!!!"
"มาขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปเรียกช่าง"
งามวิไล ทำตัวไม่ถูกเก้ๆกังๆอยู่นานจนหมอจิณณ์ต้องเดินลงจากรถ สาวเท้าตรงมาที่งามวิไล
"ไปขึ้นรถ ผมจะพาไปร้านซ่อม เดี๋ยวให้ช่างมาดู หรือว่าจะเดินแล้วเข็ญไป..แต่บอกก่อนนะว่าร้านอยู่ไกลพอสมควร"
คิด คิด งามวิไลใช้ความคิดอีกทั้งกลัวคนอื่นเอาไปนินทา แต่ถ้าไม่ไปก็ต้องเหนื่อยแน่ ขนาดเข็ญมาแค่นี้ยังหอบกินเลย
"ขอบคุณหมอมากคะ งั้นหนูไม่เกรงใจนะค่ะ"
ว่าแล้วก็เดินตามหมอหนุ่มทันที ระหว่างนั่งรถไปร้าน เงียบมาก เพลงหมอก็ไม่เปิด คุยก็ไม่คุย ทำเอางามวิไลอึดอัดจนบอกไม่ถูก อีกทั้งทำตัวไม่ถูกด้วย ก็พึ่งเคยอยู่กับหมอสองต่อสองนีนา แต่ในใจก็พยายามคิดว่า หมอชอบผู้ชายจะได้รู้สึกทำตัวสบายๆ
"ถึงแล้ว เดี๋ยวนั่งรอบนรถก็ได้ผมลงไปบอกช่างแป๊บเดียว"
"ค่ะ"หมอบอกว่าให้รอก็ต้องรอ แต่ในเมื่อมันเงียบก็ขอเปิดเพลงแล้วกัน ฟังเบาๆพอ แล้วก็ฮำเพลงไปเลยสิ หมอจิณณ์ลงไปได้สักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่ขึ้นมา หรือว่าจะแอบไปเหล่หนุ่มช่างกันแน จะว่าไปร้านซ่อมที่นี่ช่างก็หล่อดิบ ดีออก หรือว่าหมอจิณณ์จะชอบแนวนี้กัน ความคิดและจิตนาการวิ่งปรี๊ดดดขึ้นมาทันที ไม่นานหมอก็เดินมาขึ้นรถ พร้อมกับรอยยิ้ม สงสัยจะจริง
"หมอมีเรื่องดีหรือค่ะ ถึงยิ้ม"
"ดีสิ"
"เรื่อง....??? บอกได้ไหมค่ะ"
งามวิไลยิ้มขึ้นพลางมองหน้าหมอ ส่วนหมอก็หันมาพร้อมทั้งอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบไป
"ช่างไม่ว่างสักคน เลยไม่มีคนไปลากรถเธอมาซ่อม"
"....."
มันดีตรงไหนเนี้ยยยย ฮือๆอย่างร้องไห้
"แล้วหมอยิ้มทำไมค่ะ มันใม่ใช่เรื่องดีสักนิด"
"อ้าว..หรอ..ผมนึกว่าเป็นเรื่องดี"
หมอจิณณ์แกล้งพูดแย่งามวิไล เพราะตอนนี้อาการยิ้มที่อยากรู้มันหายไปหมด เหลือเพียงใบหน้าของคนที่เป็นกังวลแทน
"แล้วเธอจะกลับยังไง"
"มันมีร้านเดียวหรอค่ะ"
"เวลานี้เขาน่าจะปิดกันหมดแล้วมัง"
"งั้นจอดตรงป้ายรถหน้าโรงบาลนั้นแหละคะ เดี๋ยวหนูนั่งสองแถวกลับ"
"พักอยู่ไกลไหมละ"
งามวิไลหันมามองหมออีกครั้ง พูดอย่างนี้ หรือหมอจะไปส่ง
"ไม่ไกลค่ะ ออกนอกเมืองนิดเดียว"
"อ๋อ..ผมจะบอกว่านั่งสามล้อสิถึงเร็วดี"
"ขอบคุณที่คุณหมอเสนอคะ"
งามวิไลยิ้มแห้งๆก่อนที่หมอจิณณ์จะขับรถมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่ได้มาทางโรงบาลหรอกนะ ไม่รู้จะวนออกไปไหน
"บอกทางสิ เดี๋ยวไปส่ง ผมไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น"
เมื่อหมอพูดแบบนี้ใบหน้าที่บูดบึ้งนั้นก็เผยรอยยิ้มเล็กๆออกมาก่อนที่จะบอกทางคุณหมอไป อย่างที่งามวิไลบอกว่าออกนอนเมืองมาไม่ไกล ไม่ไกลจริงๆ เกือบสองโลเห็นจะได้ ก่อนจะถึงหอพักที่ตั้งอยู่ภายในชุมชนหมู่บ้าน
"ทำไมไม่ย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองละ"
"หนูอยู่ที่นี่นานละคะ เลยไม่อยากย้าย"
ก่อนจะลงจากรถ เธอก็ไม่ลืมที่จะบอกหมอจิณณ์
"คุณหมอ หนูเอาเสื้อผ้าที่ทำเลอะมาจัดการให้แล้วนะพรุ่งนี้เอาไปส่งคืน"
"อืม"
"ลืมบอกรถเธอ พรุ่งนี้เช้าช่างจะมาซ่อมให้ ฉันให้เบอร์ไปแล้ว"
"เบอร์ใครคะ"
"ก็เบอร์เธอไง"
หมอมีเบอร์อิฉันตั้งแต่ตอนไหน งงสิจ๊ะ
งามวิไลยกมือไหว้หมอจิณณ์ที่มาส่งถึงที่ก่อนจะลงไปยืนข้างนอกมองดูรถหมอที่กำลังเลี้ยวกลับ แต่ก็ยังงงๆกับเบอร์โทรของตัวเอง ที่หมอให้ช่าง แต่ก็นั้นแหละ ไม่ได้ถาม อีกอย่างมันคงเป็นเรื่องปกติที่หมอต้องมีเบอร์ นศ ฝึกงานอยู่แล้ว มั้ง!!!
- ผู้เขียน
