วันต่อมา
ช่วงเช้าของกลางสัปดาห์แล้ว ที่โรงพยาบาลผู้คนไม่ค่อยเยอะ ดีหน่อยสาวน้อยตาโตงามวิไลจะได้ไม่เหนื่อย
"วิ..อาทิตย์หน้างานประจำปีจังหวัดแล้ว เดินหาซื้อของกันไหม"
งามวิไลเท้าคางคุยกับเพื่อนขณะนั่งรอสอบประวัติคนไข้ แค่ได้ยินว่ามีงานมีสถานที่ช๊อปปิ้ง ตากลมโตก็ประกายวาววับขึ้นทันที
"แกจะซื้ออะไร อย่าบอกนะว่าเสื้อผ้า"
"เปล่า อยากได้หมา"
พูดแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นทันที วิลาวัลย์มองหน้าเพื่อนแบบงงๆ งามวิไลอยู่หอพักจะเอาเวลาไหนไปเลี้ยงหมากัน
"แกจะเอาเวลาไหนเลี้ยง อีกอย่างก็อยู่หอพักไม่ใช่หรอ"
"จะเอาไปให้พ่อ แกอยากได้หมาสักตัวเฝ้าบ้าน"
ฟังแล้วยิ่ง งงไปกันใหญ่แค่หมาเฝ้าบ้าน ทำไมต้องซื้อ ปกติหมาแถวบ้านแค่ขอลูกมันมาเลี้ยงก็เฝ้าบ้านได้แล้ว แต่นี่...
"แกไม่ต้องมามองหน้าฉัน ฉันนี่แหละอยากได้ จบไหม!"
บอกไปตรงๆตั้งแต่แรกก็จบ วิลาวัลย์อมยิ้มพลางส่ายหัวไปมา ความอยากได้หมาของเพื่อนต้องอ้างพ่อเลยท
