3
1175 คำ
รัฐนอร์ทดาโคตา สหรัฐอเมริกา
โรงแรมนี้เป็นโรงแรมแห่งเดียวในระยะยี่สิบไมล์ และห่างไปอีกสามสิบไมล์ ถึงจะเจอโรงแรมอีกแห่ง หากคิดถึงตึกสูงเสียดฟ้า ความเจริญล้ำหน้า ใครที่คิดจะมาเที่ยวอาจมาผิดที่ เพราะที่นี่ค่อนข้างแปลกจากรัฐอื่นๆ ในอเมริกา
นัทมนปรายตามองคนรูปร่างสูงโปร่งด้านข้าง แล้วเบ้ปากหมั่นไส้ เพราะตั้งแต่เดินเข้าประตูโรงแรมมา ก็มีแต่สาวๆ มองเขาตาเป็นมัน ส่วนเจ้าตัวก็ทำหน้าเชิด ราวกับรู้ว่าตัวเองหน้าตาดีมีคนมองเป็นเรื่องปกติ คามินมีเครื่องหน้าที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบจริงๆ นัทมนยอมรับ ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ไรเคราบางๆ นั่น ก็ยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์น่ามองมากขึ้นไปอีก นัทมนเผลอมองนาน จนประสานสายตาเข้ากับคนตัวสูง เจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลาคนนั้น ที่กำลังก้มหน้ามาถามเธอพอดี
“มองอยู่ได้ จะพูดอะไรก็ไม่พูด อย่าบอกนะว่า ตั้งแต่โตขึ้นมา คุณไม่เคยเห็นคนหล่อแบบผม”
นัทมนกลอกตา “คนหล่อฉันเห็นมาเยอะ แต่คนหลงตัวเองอย่างคุณ ฉันเพิ่งเคยเห็น”
คามินขมวดคิ้ว “คุณนี่ท่าจะมีปัญหาทางด้านสายตานะ ถึงได้เห็นอะไรผิดแผกไปจากคนอื่น รู้อะไรไหม ผมเพิ่งได้รับรางวัลหนุ่มหล่อแห่งยุค ของนิตยสารหัวสีมาเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ โอเค คุณมันหล่อมาก…” นัทมนลากเสียงยาวอย่างประชดประชัน “แล้วยังไง? ฉันไม่สนใจหรอกนะ เพราะความหล่อของคุณ มันกินไม่ได้”
คามินมองผู้หญิงตัวเล็กที่เชิดใส่เขา อย่างน้อยข้อดีของยัยตัวเล็ก ก็มีอยู่ข้อหนึ่งคือ ไม่วิ่งไล่ตามเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอเป็นแบบนี้ก็ดี จะได้ทำงานให้เขาอย่างคุ้มค่า เขาต้องการคนที่ตั้งใจทำงาน ไม่ใช่มาอ่อยเขา
“แต่เงินของผม มันทำให้ท้องคุณอิ่มได้ ใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ตั้งใจทำงานให้ผมเต็มที่ เพราะถ้าคุณทำงานดีปลายปีผมมีโบนัสให้”
ดวงตากลมโตของคนอยากหาเงินให้ได้เยอะๆ เบิกกว้าง “จริงนะ คุณพูดเองนะ คุณคามิน”
คามินพยักหน้าตกลงง่ายๆ “อ้อ ผมมีอีกเรื่องจะบอก คืนนี้คุณต้องนอนห้องเดียวกับผม”
“หา! ว่ายังไงนะคะ”
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ทำเหมือนไม่เคยนอนร่วมห้องเดียวกับผู้ชาย หรือว่าไม่เคอย” คามินเลิกคิ้วถาม เพราะแก้มสองข้างของนัทมนแดงจนผิดปกติ สายตาก็มองเขาอย่างหวาดหวั่น วันนี้นัทมนเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้กับคำว่าหูร้อน
“ก็ไม่เคยน่ะสิ เห็นฉันแบบนี้แต่ฉันก็เลือกนะคะ”
“เลือก?” คามินไม่ได้พูดออกมาเสียงดัง แต่ในสายตาคมเข้มของเขาที่ก้มมองลงมา มีคำถามว่า หน้าตาธรรมดา แบบเธอเลือกได้ด้วยเหรอ
“นี่คุณ อย่ามาใช้สายตาดูถูกฉันนะ ถึงยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง การนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายแปลกหน้า มัน...”
คามินยกมือตัดบท “มันจำเป็นจริงๆ คนของผมจองห้องไว้สองห้อง แต่เจ้าหน้าที่จองให้เราแค่ห้องเดียว นี่ผมก็เล่นงานคนของผมไปแล้ว ที่ทำงานบกพร่อง ฉะนั้นคุณก็ช่วยทำความเข้าใจหน่อย อย่าเยอะนักเลย นี่มันดึกแล้วด้วย ผมคงตามใจคุณ เทียวขับรถตามหาโรงแรมแห่งใหม่ให้ไม่ไหว”
“เอ่อ แต่ฉัน...”
นัทมนยังพูดไม่จบคามินก็ยกมือตัดบท “ไม่เป็นไร ผมนอนบนเตียงคนเดียว คุณนอนที่โซฟาก็ได้ ผมไม่ถือ” คามินพูดจบ นัทมนก็ยิ่งจ้องเขาเขม็ง เขาพูดอะไรผิดหรือเธอฟังผิด ดวงตาสดใส ปากนิดจมูกหน่อย แสดงสีหน้าขอคำอธิบาย
นัทมนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ทำไม? ฉันต้องนอนโซฟา”
“งั้น…ก็มานอนด้วยกัน”
“ไม่” นัทมนรีบปัดเสียงแข็ง
ท่าทางรังเกียจที่นัทมนทำอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้คนที่มีสาวๆ รุมล้อมไม่ขาดอย่างคามิน เริ่มไม่พอใจนิดๆ
คามินก้มหน้าลงไปจนแทบจะติดหน้าเธอ “ถ้าคุณตอบว่าได้ ยินดีนอนร่วมเตียงเดียวกันกับผม ผมเองก็คิดหนักเหมือนกัน”
นัทมนอ้าปากค้าง ‘อีตาคามิน ปากหรือมีดโกน เพราะแบบนี้นี่เอง พี่เอพริลถึงได้ไม่สน ผู้ชายอะไรปากร้ายที่สุด’
ม่านตาของนัทมนขยายขึ้นด้วยความโมโห “ถ้าฉันไม่เห็นแก่เงินค่าจ้าง ที่คุณจะจ่ายให้อย่างงาม ฉันจะไม่มายืนให้คุณด่าว่าฉอดๆ แบบนี้เลย”
คามินหัวเราะเสียงต่ำ กระเถิบเข้ามาใกล้ ขณะที่นัทมนตัวแข็งเกร็ง หัวใจดวงน้อยเต้นระทึกยามที่ดวงตาคมเข้มประดุจนกเหยี่ยว ก้มมองเธอในระยะประชิด แต่เธอเองก็ไม่ใช่พวกชอบถอยอยู่แล้ว ดังนั้นเพื่อพิสูจน์ว่าไม่หวั่นกลัว
กับเสน่ห์อันล้นเหลือของเขา เธอจึงปักหลักยืนอยู่ที่เดิม
“ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่า การที่ผมต้องนอนบนเตียงเดียว กับผู้หญิงที่บิลด์อารมณ์ทางเพศยังไงก็ไม่ขึ้นอย่างคุณหรอก รีบเช็คอินแล้วอาบน้ำนอนซะ พรุ่งนี้เราต้องรีบเดินทางไปบาห์เรนกันแต่เช้า”
คามินรับคีย์การ์ดจากพนักงานต้อนรับสาวสวยที่มองเขาอย่างมีความหมาย เมื่อได้คีย์การ์ดมาไว้ในมือแล้ว หางตาเขายังเห็นนัทมนยืนกระฟัดกระเฟียด เพราะเครียดที่ต้องเข้าพักห้องเดียวกับเขา
คามินถอนหายใจ ความผิดยังไม่แน่ชัดว่าเป็นของฝ่ายใด เลขาของเขาจองห้องพักสองห้องผ่านเว็บไซต์ชื่อดังระดับโลก แต่ทางโรงแรมกลับบอกว่า ได้รับข้อมูลการจองเพียงห้องเดียว และตอนนี้ห้องทุกห้องก็เต็มหมดแล้ว คามินส่ายหน้า เท้าของเขากำลังก้าวไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่าเหยียบกับอะไรบางอย่าง เมื่อยกเท้าขึ้น ก็พบว่าเป็นพาสปอร์ต เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน เจ้าของคือ นัทมน แม่สาวร่างเล็กที่มีรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายพลอยวารินทร์ หญิงสาวที่เขาชอบแต่ต้องหักใจในที่สุด เพราะไม่อยากเป็นตัวบ่อนทำลายความมั่นคงครอบครัวคนอื่น แม้จะมั่นใจว่าตัวเขาไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด
‘นี่ยัยตัวเล็กทำพาสปอร์ตหล่นอีกแล้ว’ เป็นรอบที่เท่าไร เขาก็คร้านจะจำ ยัยนี่นอกจากความสวยจะเป็นสองรองจากพลอยวารินทร์แล้ว ความติงต๊อง เฟอะฟะ ก็ยังนำหน้าพี่สาวแบบทิ้งไม่เห็นฝุ่น เขายังจำเหตุการณ์ที่ทำให้เธอและเขามีวงจรชีวิตร่วมกัน ก็เริ่มมาจากพาสปอร์ตนี่ล่ะ
- ผู้เขียน
