อาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดเดิมเดินค่อยๆ เปิดประตูเดินย่องออกมา เห็นริวมันนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียงสบายใจเฉิบ!! หึ!! อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ ฉันยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งริวมันก็ยังนิ่งและกดเล่นโทรศัพท์ของมันไป ฉันเลยค่อยๆ ขยับไปทางประตูทีละนิดทีละนิด จนถึงประตูห้องกำลังจับลูกบิดประตู
"ถึงออกจากห้องนี้ไปได้ก็ออกไปข้างนอกไม่ได้อยู่ดีนะไนท์"
เฮือก!
ฉันสะดุ้งโหยงเพราะคนตั้งใจหนี เวลาอะไรมาสะกิดมามันย่อมตกใจมากเป็นธรรมดา ว่าแต่มันเห็นฉันด้วยเหรอ เห็นไม่มองมาทางนี้เลยตั้งแต่เปิดประตูห้องน้ำออกมา บ้าเอ๊ย!
"อะไรใครจะออกไม่มี!" หันกลับไปทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"หมาตัวเมียไงที่ชอบคิดหนี" สายตาคมเข้มที่เหลือบมองมายังไม่เท่ากับสิ่งที่มันแทนตัวฉันว่าหมาตัวเมีย กรี้ด...ด!! มันเรียกฉันว่าหมาอีกแล้ว ทำไมมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ เมื่อก่อนมันแทบจะตามใจทุกอย่าง โอ๋ได้โอ๋แล้วดูตอนนี้สิ!
"ฉันไม่ใช่หมา" บอกเสียงแข็งพร้อมกับถล
