วิวาห์ดิสม์

บัวลัย

บ้านบัวลัย

" คุณพี่ไม่รู้ว่าจะคุณพี่จะห้ามน้องทำไมคะ ?" บัวลัยถามสามีด้วยความโมโห หงุดหงิด อารมณ์ด้านในเดือดดาลเพราะสามีห้ามเธอเอาไว้ไม่ให้บังคับให้แม่ของเธอเซ็นเอกสารยกทุกอย่างให้กับเธอ นพชัยส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะเขาไม่อยากให้ภรรยาทำแบบนั้นก่อนที่เขาจะได้ข่าวจากลูกน้องที่เขาส่งให้กำจัดชานุจะมารายงานก่อน เดี๋ยววุ่นวายเปล่าๆ

" ห้ามสิคุณ เพราะนั้นกลางวันแสกๆ แถมคนรับใช้วิ่งเข้ามาช่วยคุณแม่ของคุณเยอะไปหมดเลย คุณไม่อายหรือยังไง " นพชัยพูดออกมาด้วยเหตุผลเพื่อให้ภรรยาได้คิดและใจเย็นลง

" แต่เวลาไหนล่ะค่ะที่คุณแม่จะอยู่ตามลำพังกับคุณแม่ เพราะทุกครั้งก็มีอีเด็กนรกนั้นติดตามเป็นเงา แล้วแบบนี้เราจะเข้าไปใกล้ได้ยังไงคะ" บัวลัยถามสามีด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง เพราะเธอแอบสงสัยว่าแม่และพ่อของเธอต้องเขียนพินัยกรรมให้กับนัสญาแน่ๆ และท่าทางจะให้เยอะมากด้วย

" ผมว่าเราห่างๆก่อน ให้ทุกท่านลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนค่อยไปหาคุณแม่ของคุณใหม่ หรือไม่เราค่อยไปหาทนายมความที่ท่านเคยเรียกมาหาก็ได้ " นพชัยบอกภรรยาให้มีสติมาบัวลัยปลายตามองสามีพลางเหยียบยิ้มที่มุมปาก พลางคิดอะไรดีๆขึ้นมา เพราะอย่างน้อยชัยชนะก็คือหลานคนเดียว พ่อกับแม่ของเธอคงจะเขียนให้หลานชายก็ได้

" สวัสดีครับคุณพ่อ/ คุณแม่" เสียงของชัยชนะดังมาจากทางห้องรับแขก ทั้งสองหันไปมองหน้าลูกชายพลางยิ้มด้วยความดีใจ เพราะทั้งสองคนภูมิใจกับความเก่ง ฉลาดของชัยชนะมากๆ ปริญญาสองใบทั้งหมอและบริหาร เฟอเฟคกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ชัยชนะเดินเข้ามากอดและหอมแก้มมารดาด้วยความคิดถึง

ฟอดๆๆ บัวลัยก็หอมแก้มลูกชายตอบกลับไปเช่นกัน นพชัยมองแล้วยิ้ม

" เมื่อไหร่แกจะลาออกจากหมอมารับบริหารต่อจากพ่อตาชัย" นพชัยถามลูกชายด้วยความสงสัย ชัยชนะคลายอ้อมกอดออกจากมารดาพลางยิ้มที่มุมปาก

" เร็วๆนี้ล่ะครับ ผมเบื่อไอ้ รพ. เฮงซวยนั้นแล้วล่ะ" ชัยชนะพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย เพราะทำอะไรไปเขาก็ไม่เห็นว่า ผอ. หรือรอง ผอ. จะเห็นเขาอยู่ในสายตาเลย เขาเห็นแค่ ผอ. และรอง ผอ. เห็นลูกๆหลานๆทั้งนั้นอยู่ในสายตา หมอคนอื่นๆไม่มีค่าอะไรเลย เขายังวแปลกใจว่าทำไมเพื่อนของเขาอย่างสุดยอดถึงยอมทำดีง่ายๆ ไม่มองย้อนกลับไปตอนไอ้คริสโตเฟอร์อยู่เลย โดนดูถูกสารพัด

" จริงเหรอลูก อย่าหลอกให้พ่อดีใจนะรู้ไหม " นพชัยถามลูกชายเพื่อความแน่ใจ บัวลัยมองลูกชายพลางยิ้มดีใจเช่นกัน เพราะเธออยากให้ลูกชายมาบริหารธุรกิจแทนสามีและของครอบครัวของเธอด้วย ถึงแม้จะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่ก็เร็วๆนี้แหละ แวดวงสังคมก็ถามหาลูกชายของพวกท่านแถมเอ่ยชมไม่ขาดปากว่าเก่ง

" จริงครับคุณพ่อ ขอผมทำอะไรสนุกๆทิ้งทวนก่อนนะครับ " ชัยชนะพูดออกมาเสียงเรียบ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ นพชัยมองหน้าภรรยาพลาง.เกิดความคิดบางอย่าง

" ตาชัยพรุ่งนี้ว่าไหมลูก?" บัวลัยถามลูกชายด้วยความสงสัย ชัยชนะมองหน้าแม่บังเกิดเกล้าด้วยความสงสัย

" คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ " ชัยชนะถามทันที บัวลัยยิ้มให้ลูกชายทันที

" ไปหาคุณยายบ้างสิลูก คุณยายบ่นคิดถึงเราตลอดเลยรู้ไหม ?" บัวลัยบอกลูกชาย นพชัยยิ้มที่มุมปาก

" ใช่ลูก คุณยายบอกอยากให้ลูกไปหาคุณยายบ้างนะ ท่านเหงามาก" นพชัยพูดออกมาอีกคนเพื่อยืนยันให้ชัยชนะได้เชื่อ ชัยชนะมองหน้าทั้งสองคนพลางถอนหายใจแรงๆ เพราะเขาไม่ไปหาคุณยายมานานเเจ็ดเดือนกว่าๆได้แล้ว ตั้งแต่ที่เขาไปขโมยสร้อยเพชรของคุณยายไปจำนำ เพราะในตอนนั้นเขาติดยา มองหาทางออกไม่เจอ แต่เขาโดนคุณยายจับได้เลยโดนท่านดุด่า จนคุณยายของเขาเกิดพลัดตกบันไดเพราะรีบเดินตามเขามาด้านล่าง

" ผมว่าคุณยายก็มีอีเด็กนรกที่ชิงหมามาเกิดดูแลอย่างใกล้ชิดแล้วนี้ครับ แล้วท่านจะต้องการผมทำไมครับ" ชัยชนะพูดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดทันที เพราะเขาไม่ชอบหน้านัสญาด้วย เด็กกำพร้ามีแต่ตัวแต่คุณตากับคุณยายหลงรักมากกว่าหลานชายอย่างเขาอีก

" แม่อยากให้เราไปขอโทษคุณยายไงลูก เริ่มต้นใหม่ เราต้องกันอีกเด็กนรกชิงหมามาเกิดออกให้ห่างคุณยายไงลูก " บัวลัยสั่งสอนลูกชายเสียงเรียบ เพราะเขาไม่อยากให้สมบัติฝั่งภรรยาต้องถูกให้คนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือด ชัยชนะพลางคิดตามทันที

" ใช่ลูก พ่อว่าไปขอโทษขอโพยคุณยายให้ท่านได้ใจอ่อนไงลูก ท่านจะได้ยกมรดกให้กับเราทั้งหมดไง" นพชัยพูดออกมาเช่นกัน เพราะมุกนี้เขาเคยใช้กับทางครอบครัวของเขาแล้ว ปรากฏว่าพ่อแม่ของเขายกให้เขาเยอะกว่าพี่น้องคนอื่น ชัยชนะฟังคำพูดของแม่กับพ่อแล้วพลางยิ้ม

" จริงด้วยนะครับ สมบัติก็ต้องเป็นของพวกเราสิครับ จะเป็นของอีเด็กนรกนั้นผมคงไม่ยอมแน่ๆ" ชัยชนะพูดออกมาเสียงเรียบ

" ก็ใช่สิลูก ลูกแม่เป็นหลานแท้ๆ โดยตรงนะส่วนอีเด็กนั้นก็แค่คนอื่นที่คุณยายเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นเอง" บัวลัยพยาบาลพูดให้ชัยชนะได้รีบไปหาแม่ของเธอ

" ครับ ผมจะไปพรุ่งนี้เลยครับ" ชัยชนะบอกกับพ่อและแม่ของเขา ทั้งนพชัยและบัวลัยยิ้มที่มุมปาก

ห้องทำงานของนพชัย

" คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับถึงเรียกผมมาคุยที่ห้องทำงาน" ชัยชนะถามพ่อออกมาด้วยความสงสัย เพราะหลังจากทานอาหารเที่ยงแล้ว พ่อของเขาก็บอกว่ามีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับเขา เขารู้สึกว่ามันเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่สามารถบอกกับแม่ของเขาได้

" นั่งก่อนสิตาชัย " นพชัยบอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ชัยชนะนั่งลงตามที่พ่อของเขาบอก นพชัยมองหน้าลูกชายพลางถอนหายใจแรงๆ ชัยชนะมองหน้าพ่อด้วยความมึนงง

" แกทำงานที่ รพ. เอกชนxx แกเห็นคนไข้ฉุกเฉินบ้างไหม?" นพชัยถามชัยชนะอ้อมๆ เพราะเขายังไม่อยากพูดตรงๆให้ลูกชายได้เกิดคำถาม ชัยชนะมองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าด้วยความงงงวย เพราะคนไข้ฉุกเฉินก็มีทุกวัน แล้วเขาจะไปรู้เหรอว่าพ่อของเขาหมายถึงใคร นพชัยถอนหายใจแรงๆ

" พ่อหมายถึงเมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้น่ะ" นพชัยพูดออกมาอีกรอบ ชัยชนะส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าใครอีกล่ะที่พ่อของเขาตามหา นพชัยขบกรามแน่นๆ เพราะก่อนไปทานข้าวเที่ยงเขาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องคนสนิทที่เขาสั่งให้ไปจัดการกับชานุใน รพ. แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าชานุตายหรือยังเขาไม่รู้ ลูกน้องก็ปลอมตัวเข้าไปใน รพ. ก็หาทั่ว รพ. แล้วแต่ก็ไม่เจอ

" สองสามวันเหรอครับ " ชัยชนะถามย้ำคำถามพ่อของเขา นพชัยพยักหน้ารับ ชัยชนะพลาสงคิดย้อนกลับไปตนมที่พ่อของเขาบอก

" มีครับ ไอ้ลูกเจ้าของ รพ. มันช่วยคนบาดเจ็บเอาไว้ได้ครับ แต่ผมไม่ได้เห็นหน้านะครับ เพราะคนไข้อาการสาหัสมาก " ชัยชนะพูดออกมาพลางคิดถึงเรื่องสองสามวันที่ผ่านมา นพชัยขบกรามแน่นๆ

" แกทำงาน รพ. นั้นมากี่ปีแล้วตาชัย แกรู้อะไรเกี่ยวกับ รพ. นั้นบ้างตาชัย " นพชัยถามลูกชายด้วยความสงสัย ชัยชนะยักไหล่ให้ เพราะเขาไม่ได้แคร์ว่าเขาจะทำงานก็กี่เพราะเงินเดือนที่เขาได้รับมันคือเศษเงินของเขาเท่านั้น

" ผมทำมาได้สามสี่ปีแล้วครับแต่ผมไม่ได้ สนใจ รพ. บ้าๆหรอกนะครับ เพราะผมสนใจสาวสวยพยาบาลต่างหากละครับคุณพ่อ สะอาดปลอดภัยจากเชื้อโรค " ชัยชนะตอบซื่อไม่คิดอะไร นพชัยยิ้มที่มุมปาก พลางเริ่มเล่าเหตุการณ์ให้ลูกชายของเขาฟัง ว่าเขาได้ให้ลูกน้องคนสนิทไปลอบทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งระหว่างทางกลับบ้าน แต่ลูกน้องคิดว่าผู้ชายคนนั้นตายแล้วเลยหลบหนีกัน แต่ไม่นานลูกน้องอีกคนก็รายงานว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่ตาย เพราะมีหมอว่าช่วยเอาไว้ทัน จนเมื่อวานลูกน้องที่ปลอมตัวเข้าไปใน รพ.ได้ไปจัดการกับการ แต่พยาบาลเข้ามาเห็นเสียก่อน และฉีดสารหนูเข้าไปในร่างกายไม่เยอะ

" พ่อยากให้แก่ค้นหาคนไข้ที่ไม่มีบัตรประชาชนหรือชื่อว่าอยู่ห้องไหน มาให้พ่อหน่อย" นพชัยบอกกับชัยชนะลูกชาย ชัยชนะมองหน้าพ่อพลางใช้ความคิด

" ใครเหรอครับคุณพ่อ ที่คุณพ่อกำลังตามล่าอยู่ ?" ชัยชนะถามเพื่อให้เขาหายสงสัยทันที เขาชอบความกระจายจะได้ไม่คลุมเครือ อะไรที่เขาลงมือเองได้ เขาก็จะทำ นพชัยมองหน้าลูกชาย พลางถอนหายใจ

" ไอ้แก่ชานุ " นพชัยบอกกับลูกชายเสียงเหี้ยมๆแววตาเกลียดชังชานุ เพราะชานุเป็นคนที่ไม่ยอมเซ็นเอกสารโดอนบริษัทให้บัวลัยหรือหลานชาย เลยทำให้เรื่องมันยากและกลายเป็นแบบนี้ ชัยชนะได้เงียยถึงกับอึ้น แต่ก็เข้าใจพ่อของเขา เพราะสมบัติและทุกอย่างมันต้องเป็นของครอบครัวของเขา ไม่ใช่ว่าจะตกเป็นของปลิง

" หึหึ คุณพ่อจะให้คุณตาตายไปก่อน ต่อมาค่อยๆเป็นคุณยายหรือครับ" ชัยชนะถามออกมาอย่างอารมณ์ดี นพชัยมองหน้าลูกชายอย่างชอบใจ

" หึหึ พ่ออยากให้ตายทั้งคู่แหละอีกเด็กนั้นจะได้หมดที่พึ่งด้วย " นพชัยบอกลูกชายด้วยความมั่นใจในฝีมือของชัยชนะ

" งั้นผมจะลองหาดูนะครับ แต่ไม่รู้ว่าจะเจอหรือเปล่านะครับ " ชัยชนะบอกกับพ่อบังเกิดเกล้า เพราะ รพ. เอกชนที่เขาทำงานมีห้องเยอะแยะไปหมด แถมห้องที่เขาไม่สามารถเข้าไปได้อีกมากมาย แต่เขาคิดว่าคนอย่างหมอคริสเตียนไม่น่าจะเอาคนไข้ไร้ชื่อเสียงเรียงนามไปไว้ห้องที่ลับๆหรอกมั้ง เพราะเปลืองงบของ รพ.

" ดีลูก เพราะพ่ออยากรู้แค่ว่าไอ้แก่ชานุ มันตายจริงๆหรือเปล่าเท่านั้นเอง " นพชัยพูดออกมาเสียงเข้ม

" ครับคุณพ่อ เราก็แค่ทำเรื่องให้มันง่ายขึ้นใช่ไหมครับ เพราะเหลือคุณยายเพียงคนเดียวอะไรๆก็สบาย ผมเข้าใจครับ " ชัยชนะพูดออกมาอย่างสบายๆ ใบหน้าที่ดีใจมากๆ

" หึหึ เก่งลูกพ่อ " นพชัยหัวเราะในลำคอชอบใจ พลางเอ่ยชมลูกชายอย่างภูมิใจมากๆ. ชัยชนะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นพชัย เพราะทุกอย่างที่เขาเก่งเพราะพ่อกับแม่ที่สั่งสอนมาเอง

สเปน

คริสเตียนเดินทางมาถึงสเปนในเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่ ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรดูนิ่งขรึม สายตาอย่างเฉียบคมมองรอบๆสนามบิน เพื่อมองหาใครสักคน

" สวัสดีครับคุณคริสเตียน" บัสเตอร์เดินเข้ามาทักทายคริสเตียนที่ยืนทำหน้านิ่งจนน่ากลัวมากๆ บัสเตอร์มอวแล้วถึงกับเสียวสันหลัง

" สวัสดีครับ" คริสเตียนเอ่ยทักทาย บัสเตอร์ลอบถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกเหมือนไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก กับการมารับเพื่อนของนอลล์รูลคนนี้ เหมือนมีอะไรสิงในร่างอันหล่อเหลานี้

" รถจอดอยู่ด้านหน้าครับ ผมช่วยถือกระเป๋าดีกว่าครับคุณคริสเตียน" บัสเตอร์บอกกับคริสเตียนเสียงเรียบ พลางยื่นมือไปรับกระเป๋าใบเล็กในมือของคริสเตียน

" ไม่ต้อง ผมถือเองครับ" คริสเตียนบอกเสียงเข้ม บัสเตอร์พยักหน้ารับพลางเดินหมุนตัวเดินนำหน้าคริสเตียนและเจ็ตส์ออกไปทันที เพราะคริสเตียนจองโรงแรมหรูไว้เอา เขาไม่อยากรอบกวนเพื่อนของนอลล์รูลมากเกินไป แค่มารับมาส่งเป็นคนนำทางก็มากพอแล้ว