ในมื้อเช้าบ้านสกุลจางยังคงล้อมวงกินข้าวกันเหมือนเช่นเคย ซูอินจึงถือโอกาสเล่าเรื่องราวที่นางจะไปสมัครเป็นซื่อฝูของสำนักศึกษาให้คนในครอบครัวฟัง
“เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก ทว่าด้วยวัยของเจ้า จะเป็นกดดันตนเองเกินไปหรือไม่ และภายหลังหากถอนตัวจะยิ่งทำให้เสียกำลังใจรึเปล่า”
สวี่ซื่อเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใยบุตรสาว นางอายุยังไม่ปักปิ่นยามไปสอนจะมีความน่าเกรงขามได้อย่างไร ไม่ใช่หาเรื่องให้ตนเองลำบากหรอกหรือ
“เด็กที่มาล้วนหาใช่เหล่าคุณหนูคุณชายพวกเขาไม่ทำให้ข้าลำบากใจหรอกเจ้าค่ะ”
“ท่านแม่ น้องสามเก่งกาจเพียงนี้ย่อมต้องทำได้แน่นอน”
จางซุนคิดว่าซูอินคิดมาอย่างรอบคอบแล้ว เขาในฐานะพี่ใหญ่ต้องสนับสนุนเต็มที่
จางอั่นฟาดมือใส่หัวบุตรชายดังเพี้ยะ
ด้วยแรงโมโหที่เขาพูดจาไม่คิด
“แม่เจ้าไม่ใช่ไม่เชื่อใจซูเอ๋อร์ แต่เป็นห่วงเจ้าสามต่างหาก ต้องเตรียมตัวสอบจวี่เหรินในปีหน้า แล้วไหนยังจ
