ซูอินเดินเลาะมาตามตรอกซอยที่คุ้นเคยเมื่อชาติที่แล้ว ไม่นานก็มาถึงแถบแม่น้ำตะวันออกของจวนเฉิงอ๋อง นางชำเลืองมองไปยังกลุ่มแรงงานที่กำลังขนต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณเข้าไปข้างใน
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
เสียงสุขุมนุ่มลึกคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูจากเบื้องหลังทำให้ซูอินสะดุ้ง
“ขะ...ข้ามาดูสวนดอกไม้เจ้าค่ะ”
ด้วยความตกใจที่โดนจับได้ทำให้ซูอินหลุดปากพูดความในใจ
“ข้างนอกจะมีสิ่งใดให้ดู เข้าไปดูข้างในด้วยกันสิ”
เฉิงอ๋องก้าวนำซูอินเข้าไปข้างใน หญิงสาวมองตามมองแผ่นหลังเจือความว่างเปล่า ชายเสื้อสีขาวปลิวไสวตามท่วงท่าอันสง่างาม ซูอินบอกตนเองด้วยความรู้สึกสับสน บุรุษผู้เหนือสามัญเช่นนี้นางต้องรีบตัดใจ
ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวไม่ตามมาก็หยุดฝีเท้าหันกลับมาเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือความเจ็บปวด
“เข้ามาสิ”
ดั่งมีมนต์สะกด ทำให้ซูอินพลันก้าวฝีเท้าตามเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
ด้านในจัดตกแต่งด้วยความสวยงามนอกจากจะมี
