บทที่ 4
1374 คำ
พอได้ทุกอย่างครบธันวาก็มาส่งเธอที่บ้าน ต้องได้ยกของขึ้นไปส่งบนห้อง เพราะของเยอะเกิน
"ห้องผู้หญิงทำไมไม่แต่งให้เหมือนผู้หญิงคนอื่นล่ะ"
เพราะห้องของเธอนอกจากเตียงนอนแล้วก็แทบจะไม่มีอะไรเลย แม่เสียไปสามปีแล้ว พ่อก็สร้างแต่หนี้สิน เงินที่พอติดกระเป๋าพ่อก็เอาไปหมด แล้วจะเอาที่ไหนมาซื้อของ ถ้าไม่ได้ทุนเรียนฟรีป่านนี้คงไม่มาถึงตรงนี้หรอก
"คุณลงไปได้แล้ว"
"ผมนึกว่าจะเจอพ่อคุณ แต่ท่านไปไหน"
"คุณไม่ต้องรู้หรอก ไปได้แล้ว"
พอถูกเธอไล่ให้กลับเขาก็ไม่อยู่ต่อ ชายหนุ่มลงมาข้างล่างแล้วขับรถออกไป
[คฤหาสน์หรู]
"คงจะหมดเยอะสิ เห็นรูดเป็นว่าเล่นเลย" คนเป็นแม่เห็นลูกชายเข้ามาก็อดที่จะพูดประชดไม่ได้
"ถึงหูแล้วดีนี่ครับ พรุ่งนี้ผมจะพาเธอมาเจอ แม่ช่วยทำตัวให้ว่างด้วย"
"อย่าหวังว่าแม่จะคุยดีด้วย"
ชายหนุ่มไม่สนใจอยู่แล้วว่าแม่จะทำยังไง แต่ขอแค่ให้อยู่ก็พอ
เช้าวันใหม่..
>>{"แกไปหาผู้ชายคนนี้มาจากไหน"} ขวัญดาวโทรหาโซดาเพื่อนรักแต่เช้า เพราะทั้งสองสอบเอ็นทรานซ์ติดคนละที่ ก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร
{"ทำไมเหรอ"}
>>{"ฉันถามก็ตอบเถอะ"} หลังจากที่นอนเกือบไม่หลับทั้งคืน เพราะของที่เขาซื้อให้หมดไปเป็นล้านภายในไม่กี่ชั่วโมง นั่นหมายถึงว่าเขาไม่ธรรมดา
{"ก็เพื่อนของแฟนฉันไง เขาเรียนมาด้วยกัน สนิทกันพอสมควร ได้ยินว่าฐานะทางบ้านของคุณธันวาดีอยู่นะ"}
>>{".........."} ใช้คำว่าดีเฉยๆ ไม่พอหรอก {"แล้วเขาเป็นคนยังไง"}
{"อันนี้ฉันก็ไม่รู้มากหรอกนะ วันหลังเดี๋ยวถามแฟนให้"} ทั้งสองคุยกันสักพักก็วางสายไป
เย็นของวันเดียวกัน ที่คฤหาสน์หรู
รถก็ได้มาจอดบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่มาก มีสวนรอบตัวบ้าน มีสระว่ายน้ำข้างบ้าน ชั้นดาดฟ้ายังตกแต่งเป็นสวนสวยงามมาก คิดแล้วว่าเขาคงไม่ธรรมดาแน่ๆ
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณเมื่อเขามาเปิดประตูรถให้ วันนี้เธอแต่งตัวตามที่เขาต้องการ จนชายหนุ่มเผลอแอบมองเพราะเธอเปลี่ยนไปมาก
"ฉันต้องทำไงบ้างค่ะ" ขวัญดาวยอมรับว่าตัวเองตื่นเต้นมาก แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาให้เห็น เพราะมันเป็นแค่ละครฉากหนึ่ง
"ไม่ต้องทำอะไร แค่นั่งข้างๆ ผมก็พอ"
พอพูดคุยกันรู้เรื่องแล้วทั้งสองก็เดินเข้ามา
"เงาะ แม่ไปไหน" เข้ามาถึงข้างในก็เจอแต่แม่บ้าน
"อยู่ข้างบนค่ะ"
"ไปตามลงมาหน่อย" ขณะที่พูดเขาก็พาเธอมานั่งลงที่โซฟารับแขก
"นึกว่าแกพูดเล่น เอาจริงเหรอ!!" เพียงไม่นานคนเป็นแม่ก็ลงมาจากชั้นบน
"ผมบอกว่าจะพาเธอมาแนะนำก็ต้องพามาสิครับ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หันไปแนะนำเธอให้กับแม่ได้รู้จัก หญิงสาวพนมมือไหว้ท่านแบบสวยงามและอ่อนน้อม
"อืม" แต่นางรับไหว้โดยการตอบออกไปสั้นๆ และไม่ชายตามองเลยด้วยซ้ำ
"วันนี้ผมแค่มาแนะนำคนที่จะแต่งงานด้วยให้แม่ได้รู้จัก" เขาไม่ชอบในท่าทีของผู้เป็นแม่เลย แต่ก็ช่างเถอะถือว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
"ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เข้าไปยุ่งอะไรทั้งนั้น อยากจะทำอะไรกันก็เชิญ" สายตาของคนที่มีอายุแล้วกรอกมองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ลูกชายแบบไม่พอใจ
"ขอบคุณมากครับที่แม่จะไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้ ส่วนเรื่องงานแต่งผมจะจัดขึ้นแค่ง่ายๆ และจดทะเบียนสมรสกับเธอ"
"ทำไมต้องรีบจดทะเบียนด้วย มีหลายคู่ที่แต่งงานกันไปแต่ยังไม่จดทะเบียน" พอได้ยินเรื่องจดทะเบียนสมรสแม่เขาถึงกับโมโห
นี่แหละมันคือสิ่งที่ธันวากลัว เพราะถ้าไม่มีใบทะเบียนสมรสเธอคงจะอยู่บ้านหลังนี้นานไม่ได้
"แล้วแม่นี่ไม่ได้เอาปากมาด้วยเหรอ ทำไมเห็นนั่งนิ่งอย่างเดียวเลยล่ะ" พอเริ่มจะไม่ชอบใจลูกชายก็หันมาพูดใส่อีกคน
ขวัญดาวมองไปดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเขาสั่งห้ามให้เธอพูดอะไร
"เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดมีอะไรแม่คุยกับผมได้เลย แต่งงานเสร็จเราก็จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยกัน หรือถ้าแม่ไม่พอใจผมก็จะพาเธอไปอยู่ที่คอนโด"
"ไม่ได้!! ฉันไม่ไว้ใจถ้าแกจะไปอยู่นอกสายตามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้นี่ล่ะ"
"งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ ผมขอตัว"
ขวัญดาวรีบลุกขึ้นแล้วไหว้ลาท่าน ถึงแม้ว่าท่านดูไม่ต้อนรับเธอเลย
"ทำไมคุณถึงพูดกับแม่แบบนั้นล่ะคะยังไงท่านก็เป็นแม่" เธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้กับแม่ เพราะถ้าวันหนึ่งไม่มีท่านแล้ว เขาจะเสียใจเหมือนที่เธอเสียใจ
"มันเรื่องของผม ต่อไปนี้ถ้าผมไม่สั่งก็ไม่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวของผมอีก"
เธอถามแค่นี้ก็ผิดมากเลยเหรอ ทำไมเขาไม่เหมือนตอนที่เล่นละครเลย หญิงสาวก็เลยต้องได้เงียบปากไว้
หลายวันต่อมา..
"พ่อธันวาเขาเคลียร์ หนี้สินให้พ่อหมดแล้วนะลูก"
"แล้วพ่อก็อย่าไปสร้างหนี้สินอีกนะคะขวัญขอร้อง ต่อไปนี้ขวัญจะไม่ช่วยอะไรพ่ออีกแล้วนะ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย" เพราะเธอก็ไม่มีอะไรจะช่วยพ่อได้อีกแล้ว ถึงขั้นต้องได้แต่งงานใช้หนี้แทนพ่อ
เพราะชีวิตที่วาดฝันไว้ถ้าเรียนจบจะทำงานเก็บเงินเลี้ยงพ่อและก็ใช้ชีวิตกับคนที่เธอรัก แต่ความฝันก็พังทลายลงหมด ต้องได้ไปอยู่กับผู้ชายที่ไม่รู้จัก เพราะคำว่าจนและหนี้สินคำเดียว
"ถ้าขวัญไม่ช่วยพ่อแล้วใครจะช่วยล่ะลูก เรามีกันแค่สองคนเท่านี้นะ"
"พ่อก็แบบนี้ประจำ ที่หนูพูดมาหนูพูดจริง ถ้าพ่อยังทำตัวเหมือนเดิมอีก หนูจะไปจากพ่อไม่กลับมาอีกเลย พ่อคอยดูสิ" หลายครั้งที่เธอต้องมาใช้หนี้สินแทนพ่อ จนเธอไม่เหลือความภูมิใจในตัวเองอีกแล้ว หญิงสาวรีบเดินออกมาจากบ้านเพราะอยากอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน
โชคดีที่ยังถือโทรศัพท์ติดออกมาด้วยก็เลยกดไปหาโซดา
>>{"แล้วตอนนี้ขวัญอยู่ที่ไหนเราจะไปรับ วันนี้มาค้างกับเราที่คอนโดก่อนก็ได้"}
ขวัญดาวก็เลยบอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เพียงไม่นานโซดาก็ขับรถมารับ
[คอนโดนาวิน]
"ขอบคุณเธอมากนะโซดา ถ้าไม่ได้เธอฉันจะอยู่ได้ยังไง" ส่วนหนึ่งเพราะมีเพื่อนดีคอยให้กำลังใจคอยช่วยเหลือ ขวัญดาวก็เลยมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ
"เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว เธอก็ขอบคุณฉันมาตลอดต่อไปนี้ไม่ต้องขอบคุณอีกแล้วนะ" โซดาเอื้อมมือไปกอดปลอบเพื่อนที่กำลังร้องไห้
"แล้วพี่นาวินล่ะ"
"ยังไม่กลับเลย เขาไม่มีปัญหาหรอกถ้าแกจะพักที่นี่สักคืนหรือจะพักนานๆ ก็ได้นะ แกใส่เสื้อเราไปก่อนนะขวัญ"
ขวัญดาวรับเสื้อจากเพื่อนแล้วเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
"แกแน่ใจนะว่าจะค้างบ้านฉันได้ ทะเลาะกับแม่ทีไรลำบากฉันทุกที" นาวินคุยกับธันวาทั้งสองกำลังกดลิฟต์ขึ้นมาชั้นที่ 25 ของคอนโด
"ขี้เกียจไปโรงแรม ว่าจะซื้อคอนโดไว้สักห้องแกลองถามที่นี่ให้หน่อยนะว่ามีไหม"
- ผู้เขียน
