ดาว(ยั่ว)มหาลัยน้องไหวเหรอ

คุณชาย

"อิ่มแปล้เลย" ฉันนั่งเอนกายพิงหลังผึ่งพุงอยู่ที่โซฟากว้าง สงสัยจะเป็นโซฟาดูดวิญญาณเพราะนั่งทีไรเหมือนตัวจะฝังลงไปสลบไสลสลึมสลืออยากจะหลับเสียให้ได้ จู่ๆทีวีเปิดหนังเรื่อง365วันขึ้นมาเองเป็นฉากบนเรือยอร์ชพอดิบพอดี ใครเคยดูก็จะรู้ทันที ยาโด๊ปดีๆนี่เอง ฉันหันหาต้นตอ หันไปชนเข้ากับตอจริงๆตั้งท่าชูชันแข็งขัน ดูท่าว่าจะคันคงอยากให้ฉันช่วยเกา.. อ่ออ!!รู้ต้นตอแล้ว..

อิทธิแค่สั่งด้วยเสียงไฟในห้องหรี่สลัวลงมีเพียงแสงจากทีวีจอยักษ์ที่สาดมากระทบร่างสองร่างที่ตอนนี้ฝ่ายชายเปลือยกาย เขาคุกเข่าทั้งสองข้างลงต่อหน้าสาวบรรเลงเพลงรักวาบหวามสุดสยิวปากอบอุ่นบดขยี่จูบลงที่เนินกลีบบอบบางของเธออย่างอ่อนโยนแฝงไปด้วยความเร่าร้อนดุดัน ลิ้นลากตวัดไปมาระรัวเร้าโลมเลียที่ตรงร่องเสียว เพียงแหวกกางเกงในลูกไม้ตัวโปรดลิ้นสากก็เข้าไปโลดแล่นควบคุมช่องทางสวาทดูดเลียจุดกระสันพลันให้ร่างขาวสะท้านโอนอ่อนผ่อนตามใจชาย

ลลิล "เดี๋ยวน้องออกมาเห็น"

อิทธิ "ไม่ต้องกลัวไปหรอก เคลียร์กันยันเช้าแน่"

เดรสขาวซิปหลังถูกรูดลงเผยไหล่ขาวนวลเนียน อกแกร่งไม่รอช้าเลื่อนปากลงมาคาบสายยกทรงดึงรูดลงจากไหล่เนียน อีกมือช่วยเสริมพร้อมเพียงปลดตะขอจนเกลี้ยงนิ้วเรียวลูบไล้เกาะเกี่ยวสายอีกข้างลง ดอกบัวขาวเด้งไสวยอดชูชันยั่วยวนชวนให้เข้ามาลิ้มชิ้มความหวานหอม เขาเลื่อนแกนกายขึ้นมาซุกเข้ากลางเนินดอกบัว สาวเจ้าช่างรู้งานจับบีบเบียดอัดยัดเข้าเร้าใจ กายชายโยกไหวเร็วไว ลีลาถึงใจซะจริงๆ "โอ้ววว อืมมม ที่รัก.. ผมรักคุณ" คำสารภาพตอนกายชายกำลังอ่อนแอทำให้สาวสวยได้ใจจับแกนโลมเลียลูบไล้รูดคลึง "ไม่ไหว เสียวเกินไปครับที่รัก เดี๋ยวจะอดใจไม่ได้ นึกว่าอิ่มซะอีก" ลลิลยอมปล่อยจุดอ่อนแอให้เป็นอิสระแต่ก็กระชากแขนของชายดึงให้ลงมานั่งข้างๆเธอแล้วขึ้นค่อมเขาในท่านั้ง คล้องคอดูดกินเรียวลิ้นกัดขบปากเขาอย่างหื่นกระหายไม่พูดไม่จา เดรสขาวบัดนี้ลื่นพริ้วไถลลงไปกองที่พื้น ร่างสาวโยกแกล้งให้ร่องสวาทถูไปมากับจุดอ่อนแอของฝ่ายชาย อ่อนแอแต่ไม่ได้แปลว่าอ่อนแรงนะ พรึ่บบบ!! ส๊วบบบ!! "ก็บอกแล้วว่าเสียวเกินไปยังจะยั่วอยู่ได้ จุกแล้วอย่าบ่นนะ" แกนกายมุดหายเข้าไปในร่องสวาททั้งๆที่ยังสวมกางเกงในลูกไม้ตัวโปรด เข้าดึงแหวกออกไม่ให้ขวางทางรักเท่านั้นเองแต่กลับทำให้ยิ่งรู้สึกเสียวซ่านสุขสม ทั้งเขาและเธอสอดประสานกันอย่างรู้ใจ เอวสอบกระแทกรับฉับไว สาวเจ้าร่อนเอวมนน่าคลั่งไคล้ในลีลา สองคนรวมร่างต่างหลงไหลกันและกันแทบจะกลืนกินหลอมรวมเกี่ยวพัน จะแยกออกจากกันก็คือตอนเปลี่ยนลีลา..

ไม่ขาดคำร่างขาวถูกจับให้หันเข้าหาโซฟา กายชายแกร่งกล้ามุดความแข็งกร้าวเข้าไปในรัง กอดรัดกัดดันมือขยันคลึงบี้เม็ดบัว เอวสอบขย่มเข้าบดขยี้ ก้นสาวน่าตีชะมัด ร่องสวาทบีบตอดรอบรัด ลีลาเธอนี่มันช่างฟัดถึงใจ..

ลลิล "ยืนไม่ไหวแล้วค่ะบี๋"

อิทธิ "ไปต่อในห้องนอนนะครับที่รัก"

เขาอุ้มช้อนร่างเธอขึ้นแล้วพาเดินไปยังห้องนอนปล่อยให้หนังเล่นดำเนินเรื่องต่อไปโดยไม่มีใครนั่งดู...

ค่ำคืนแสนสุขสมช่างยั่วเย้ายาวนาน ต่างฝ่ายต่างมอบความหวานซาบซ่านถึงทรวงให้แก่กัน รสสวาทวาบหวามก่อตัวเกิดความสัมพันธ์ ความรักลึกซึ่งดึงดันให้เขาและเธอผูกกัน สร้างพันธะในใจ.

สองร่างนอนเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม ลลิลนอนหนุนแขนมองหน้าคนจมูกโด่งหน้าคมผมเริ่มยาวตกลงมาปรกหน้า เธอยื่นมือใช้นิ้วเรียวเสยผมของชายหนุ่มขึ้นอย่างแผ่วเบา

ฝ่ายชายลืมตาขึ้นมา ประสานตาสบกัน เกิดความสั่นสะเทือนในใจอบอุ่นอ่อนไหวคลั่งไคล้และแข็งแรงในเวลาพร้อมๆกัน สับสนนั่นแหละ กำลังงงหละสิความรู้สึกนี้คืออะไร อยู่ใกล้ก็รู้สึกอบอุ่น ไม่เจอก็อ่อนไหว ยิ่งได้รับสัมผัสยิ่งคลั่งไคล้ในตัวเธอ พอเขาตอบรับโอนอ่อนก็ทำให้เรารู้สึกแข็งแรงขึ้นอยากจะปกป้อง ฉลาดทุกเรื่อง คิดเรื่องนี้ไม่ออกได้ไง หลงรักสาวตั้งแต่แรกเจอก็ยอมรับมาเถอะ ตั้งแต่ที่ชมรมบาสเกตบอลแค่จะมาเอาของที่ล็อคเกอร์ เห็นเพียงด้านหลังของเธอเผลอใจแกล้งซะจนล้มใส่กัน

อิทธิ "I love you"

ลลิล "I love you too"

อิทธิ "แน่ใจ!?"

ลลิล "ตั้งแต่ที่ขับรถมาจอดหน้าคอนโดของนายเมื่อกี๊ ก็รู้ตัวแล้วหละ แล้วนายหละตั้งแต่เมื่อไร?"

อิทธิ "ตั้งแต่พามาที่นี้วันแรกที่เจอกันครับ คุณหญิง!!"

ลลิลลุกขึ้นนั่งผละออกจากอ้อมแขนของอิทธิทำหน้าตกใจปนความสงสัย

ลลิล "นาย นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!!?"

อิทธิลุกนั่งตามคว้ามือคนสวยมากุมจับ "ฟังก่อน ผมไม่อยากเล่นเกมอะไรอีกแล้ว ผมรักคุณ แล้วคุณก็รักผม เรารักกัน และนี้คือความจริง"

อิทธิ "วันนี้คุณกลับบ้านไปเพื่อพบ ม.จ.อนันตชัย ชัยอนันต์วรวัชร ใช่ไหม"

ลลิล "ไม่ใช่ค่ะ ท่านพ่อให้คนมารับ บังคับไป ฉันไม่รู้เรื่อง"

อิทธิ "ท่านคือพ่อของผม!"

"ผมคือ ม.ร.ว.อิทธิอนัน ชัยอนันต์วรวัชร ลูกชายคนเดียวของท่านครับ หม่อมแม่ของผมเลิกรากับท่านพ่อแล้วแต่งงานใหม่ใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา"

ลลิลอึ้งจ้องมองชายหนุ่มเกิดความเงียบไปชั่วครู่ อิทธิก็พูดต่อ "ผมกลับมาจากอเมริกาเพราะจะมาดูว่าที่ชายาของท่านพ่อ ได้ยินชื่อ ม.ร.ว.ลัลลลิลทิพย์ มานานแล้วแต่เธอค่อนข้างลึกลับหายออกไปจากวัง ผมพอจะมีเส้นสายอยู่บ้างสืบหาจนเจอว่าเธอมาซ่อนตัวอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้ อย่าลืมสิเพื่อนผมเป็นถึงหลานคณะบดีเชียวนะ พอได้มาเจอเธอครั้งแรกก็ตกหลุมรักเกินจะถอนตัว ยิ่งมารู้ว่าเธอไม่ได้เต็มใจจะเสกสมรสด้วยแล้ว ผมก็เดินหน้าหาโอกาสบอกความจริงนี่ไง...

ลลิล "แล้วนายมาชิงตัดหน้าบอกฉันเนี่ยนะ!! เอ่อ คือ หญิงควรจะเรียกว่าอะไรดี?"

อิทธิ "ไม่โกรธเหรอ?"

ลลิล "โกรธค่ะ!! แต่รักมากกว่า เสียเวลาความสุขมานั่งงอน ไม่ใช่สไตล์หญิง"

อิทธิดึงคนสวยเข้ามากอด แล้วจูบอย่างดูดดื่มนุ่มนวลแต่เร้าใจ "เรียกแบบเมื่อกี๊ได้ไหม ชอบ"

ลลิล "เรียกว่าอะไรคะ?"

อิทธิ "บี๋ ไง จั๊กจี้ดี"

ลลิล "เอาไว้เรียกเวลาอยู่สองคน(^_^)"

อิทธิ "เรียกเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม ผมรักคุณที่เป็นคุณแบบนี้"

ลลิล "ต่อไปนี้เราจะเอาตัวจริงมาคบกันใช่ไหมคะ"

อิทธิ "ต่อไปนี้จะมีแต่ความจริงใจครับ ส่วนเรื่องท่านพ่อของเราทั้งคู่ ผมจัดการเอง อย่ากังวลนะคนดี"

แล้วเขาก็กระซิบเสียงกระเซ่าแผ่วเบาข้างหู "รักนะดาว(ยั่ว)มหาลัยของผม"

แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างทั้งคู่ สงสัยลลิลจะไม่ได้นอนยันเช้า หรือเขาจะโดนเธอใช้งานข้ามคืน.. ก็ไม่รู้สินะ...

.

..

...

ยอมง่ายไปไหมหญิงลิล สนุกมั้ยทุกคน

ไปต่อกันเลยค่าาา

รักนะรี๊ด จุ๊ฟๆ