“จะบอกอะไรให้นะอายว่าคืนนั้นฉันไม่ได้มองผู้หญิงคนอื่นเลยสักเสี้ยวสายตาแต่ยัยพวกนั้นมองเธอแล้วซุบซิบบ้าอะไรกันไม่รู้ หงุดหงิดก็เลยใช้สายตาปราม พอเธอหันมาเห็นก็หึงบ้าหึงบออะไรไม่รู้ นี่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยแล้วยังจะต้องให้มาง้อเธออีกเหรออาย งี่เง่า”
“ไม่เชื่อ... อย่ามาแก้ตัว” เออ ให้มันได้อย่างนี้ พอเล่าความจริงก็หาว่าโกหก พอไม่ง้อก็หาว่าไม่สนใจมาตัดพ้ออะไรไม่รู้ต่างๆ นานา ผู้หญิงนี่เอาใจยากชะมัดขนาดยังไม่เป็นแฟนนะเนี่ยยังเยอะขนาดนี้
“อาภีม อายอยากกลับกรุงเทพ อยากกลับหอ อาภีมไปส่งอายที่ไหนก็ได้ที่มีรถเข้ากรุงเทพหน่อยนะคะอายกลับเองก็ได้” จับแขนเขามาเขย่าๆ ขอร้อง “นะคะ แล้วต่อไปอายจะไม่รบกวนอะไรอาภีมอีกเลย ไฟดับ ฟ้าผ่า ท่อแตก ประตูพัง หรือถ้าไม่สบายอายก็จะไม่รบกวน” ทั้งหมดที่กล่าวมาคือเวลาเป็นอะไรคนแรกที่นึกถึงมักจะเป็นภีมพลเสมอ เขาปากร้ายแต่ใจดี เวลาโทรไปชอบดุใส่แต่เอาเข้าจริงสิบนาทีก็
