“เป็นเด็กดีของฉันแบบนี้ต่อไปล่ะ”
“มัมมี้โอนเงินมาให้ติณณ์เกินหรือเปล่าคะ?”
หลังจากที่เธออ่านประโยคของคนที่ตอบกลับมาจนจบ รอยยิ้มของเธอก็ผุดขึ้นมาที่มุมปากบางเบาอย่างรู้สึกเอ็นดูคนปลายสายจนล้นอก
ก่อนที่มือบางสวยของเธอจะเก็บโทรศัพท์เข้าไปยังกระเป๋ายี่ห้อหรูที่วางอยู่ข้างกาย พร้อมกับที่เธอหันไปสบมองที่โรงพยาบาลตรงหน้าและมันก็ทำให้รอยยิ้มของเธอพลันหายไปเมื่อคิดไปถึงเรื่องที่เธอกำลังจะทำต่อจากนี้
ร่างบอบบางของมัมมี้คนสวยเดินไปตามทางเดินที่ตนเองไม่ค่อยคุยเคยกับมันมากนัก แต่เพราะว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ราคาค่อนข้างสูง มันจึงไม่แออัดไปด้วยผู้คนให้เธอรำคาญใจ เรียกว่าคนบางตามากเสียด้วยซ้ำเพราะที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องค่าใช้จ่ายที่มีแต่คนระดับเธอเท่านั้นที่จะกล้ามารักษากัน
เสียงส้นสูงก้าวเดินไปตามทางเดินเรื่อย ๆ อย่างไม่เร่งรีบตามเส้นทางที่เธอได้สอบถามกับลูกน้องเมื่อคืนวานนี้ ก่อนในที่สุดแล้วเธ
