บทที่9 ข้อตกลง
1883 คำ
จอมขวัญขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวจะพักผ่อนเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จใบพลูเพื่อนสาวคนสนิทก็โทรมาหา
“จอมแกจะนอนแล้วยัง”
“อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะนอน แต่จริง ๆ ก็คงนอนไม่หลับหรอก”
“นอนไม่หลับงั้นฉันออกไปรับมานั่งคุยกันที่ร้านอาหารของฉัน นั่งฟังเพลงเบาๆ คุยกันไปเพลินๆ เพิ่งจะหนึ่งทุ่มกว่าเอง แล้วจะพาไปส่งไม่เกินเที่ยงคืน ให้ฉันโทรขออนุญาตใครดีแม่แกหรือว่าป้าดาว”
“ไม่ต้องขอหรอกเดี๋ยวฉันบอกแม่เอง ใบพลูมารับฉันเลยก็ได้”
หลังจากวางสายจากเพื่อนแล้วจอมขวัญก็แต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอกแต่งตัวเสร็จก็ออกไปขออนุญาตแม่ของตนเอง
“แม่คะ จอมขออนุญาตออกไปร้านอาหารของใบพลูนะคะเดี๋ยวใบพลูมารับแล้วจะกลับมาส่งไม่ดึกมากค่ะ”
“ไปเถอะลูกอย่ากลับดึกนะ ร้านเดิมที่อยู่เส้นราชพฤกษ์ใช่ไหมลูก”
“ใช่ค่ะแม่ร้านอยู่แถวราชพฤกษ์ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“จ้ะลูกแล้วก็อย่ากลับดึกมากนะลูกนะ” นางดรุณีบอกลูกสาวสายตาเป็นห่วงยืนมองตามหลังลูกสาวไปจนสุดสายตา คิดสับสนในใจว่าตัวเองคิดถูกหรือไม่ที่อยากให้ลูกแต่งงานไปกับลูกชายของคุณปรางสุดา
“นี่แม่คิดถูกหรือผิดนะ” คุณดรุณีพูดกับตัวเองเบาๆ
ที่ร้านอาหารของใบพลูเพื่อนของจอมขวัญ
“ยายจอมแกเป็นอะไรวะ ดูซึมจังเลย ดื่มน้ำอะไรดี”
“เอาน้ำส้มก็ได้”
“ได้ เดี๋ยวจัดให้แล้วตกลงเป็นอะไรไหนเล่าฉันมา แกเครียดเรื่องสมัครงานเหรอ”
“เปล่า ฉันได้งานที่ตลาดหลักทรัพย์แล้วจะเริ่มงานต้นเดือนหน้า”
“เริดมากเพื่อนฉัน แกเก่งมากเลยยายจอมขวัญแล้วไอ้ที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้นี่เป็นอะไร”
“ฉันต้องแต่งงานล้างหนี้ให้พ่อของฉันใบพลู” จอมขวัญบอกเพื่อนเสียงราบเรียบและเศร้าใจมาก
จอมขวัญนั่งคุยกับใบพลูอยู่ตรงมุมเสาภายในร้าน โดยไม่อาจรู้ได้เลยว่าหลังเสาอีกด้านหนึ่งมีนายหัวปัถวีนั่งฟังอยู่เพราะเขานัดเจอกับเพื่อนที่ร้านอาหารแห่งนี้ด้วย แต่พอดีเพื่อนของเขายังมาไม่ถึงปัถวีจึงนั่งฟังเงียบๆ โดยเขานั้นเห็นจอมขวัญตั้งแต่จอมขวัญและเพื่อนเดินเข้ามาในร้านแล้ว
“อะไรนะแต่งงานล้างหนี้เหรอ แต่งกับใครวะยายจอม”
“แต่งกับลูกชายป้าปราง พ่อกับแม่ฉันเป็นหนี้ป้าปรางตอนลงทุนทำโรงงานปุ๋ย”
“แต่งกับลูกป้าปราง ป้าปรางที่มีสามีเป็นฝรั่งใช่ไหมและเป็นเจ้าของร้านสปาที่แกทำงานด้วยตั้งแต่สมัยยังเรียนไม่จบใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นว่าที่ผัวแกก็เป็นฝรั่งรูปหล่อสิวะ”
“ใช่ป้าปรางคนนั้นแหละแต่ไม่ใช่กับลูกชายที่เป็นฝรั่ง แต่เป็นลูกชายอีกคนที่เกิดจากสามีคนไทยเขาเป็นนายหัวทำสวนอยู่ชุมพรนะเห็นว่า” จอมขวัญเล่าให้เพื่อนฟัง
“แล้วไง ทำหน้าแบบนี้ไม่อยากแต่งงานว่างั้น”
“แล้วถ้าเป็นแก แกจะมีความสุขที่ได้แต่งงานล้างหนี้แต่งกับคนที่แกไม่รู้จักเลยแกจะมีความสุขเหรอวะยายใบพลู”
“ไม่มี ใครจะไปมีวะ”
“ก็นั้นไงแกเข้าใจฉันไหม ฉันไม่รู้จะหาเงินสิบล้านจากไหนมาล้างหนี้ให้พ่อแม่ฉัน ป้าปรางก็มีบุญคุณกับครอบครัวฉันมากนะใบพลู แต่แกเข้าใจไหมแต่งงานนะเว้ยมันชีวิตทั้งชีวิตของฉัน ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีถ้าไม่แต่งแล้วฉันจะหาเงินจากไหนใช้หนี้ให้แม่กับพ่อของฉัน”
“แกก็แต่งงานกับคนที่แกรักสิ คนที่แกรู้จักที่ตามจีบแกอยู่ตอนนี้แกก็เลือกเอาสักคน คุณอธิปก็เป็นถึงเจ้าของโรงแรม คุณพัชระก็เป็นเจ้าของสถาบันการเงินใหญ่โต แกชอบใครรักใครฉันว่าทั้งสองคนนี้โปรไฟล์ดีมากนะเว้ย”
“แกจะบ้าหรือ ฉันไม่ได้ชอบพี่เขา อีกอย่างใครจะยอมมาจ่ายหนี้ให้คนอื่นเป็นสิบล้าน”
“ไม่ลองก็ไม่รู้นะเว้ย อย่างน้อยสองคนนั้นก็รักและหมายปองในตัวแกอยู่”
“แต่ก็จริง ไม่รู้สิแก ฉันสับสนไปหมดแล้ว คือยังไงฉันก็ต้องแต่งงานไปกับใครสักคนเพื่อหาเงินมาจ่ายหนี้ป้าปราง ฉันไม่อยากแต่งงานเพราะเหตุผลนี้เลย ฉันอยากแต่งกับคนที่ฉันรักและเขารักฉันด้วย แต่ฉันไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหม”
“มี แกมีสามตัวเลือก แกจะเลือกไปเป็นคุณนายเมียเจ้าของโรงแรม หรือเมียเจ้าของสถาบันการเงิน หรือแกจะเลือกไปเป็นเมียนายหัวชาวสวน”
“ฉัน ฉันไม่รู้ ฉันคิดอะไรไม่ออกหรอกใบพลู”
ฝั่งปัถวีที่นั่งฟังอยู่ก็รู้สึกอึดอัดขัดใจเมื่อได้ยินว่าจอมขวัญมีตัวเลือกที่ยินดีจะมาจ่ายเงินสิบล้านให้หม่อมแม่ของตนเอง แม้ว่าจะไม่แต่งงานกับเขาจอมขวัญก็ยังมีตัวเลือกรออยู่ และดูท่าทางแล้วตัวเลือกเหล่านั้นก็พรีเมี่ยม และจอมขวัญเองก็คงไม่คิดจะเลือกชาวสวนอย่างเขาด้วย ปัถวีได้แต่ขบคิดขบเขี้ยวในใจและเก็บความไม่พอใจเอาไว้จนเพื่อนเดินมาถึงที่โต๊ะ
“ขอโทษทีนะเว้ยฉันมาช้าไปหน่อยพอดีติดงานอยู่ รถติดด้วย” ปกรณ์พูดบอกเหตุผลที่มาช้าด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องให้เพื่อนมารอเขานาน
“ไม่เป็นไรฉันนั่งเล่นเพลินๆ แกจะกินอะไรสั่งเพิ่มได้เลยนะ” ปัถวีบอกเพื่อน ท่าทางไม่ได้สนใจเพื่อนมากไปกว่าสนใจสาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ พอจอมขวัญเดินไปเข้าห้องน้ำปัถวีเห็นว่าเป็นจังหวะดีที่จะได้คุยกันจึงบอกเพื่อนว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วย
“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะ แกสั่งอาหารมากินพราง ๆ ก่อนนะ”
“เออ ไปเถอะ” ปกรณ์รับคำ
เมื่อเดินไปถึงห้องน้ำปัถวีก็ยืนรอจอมขวัญอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำหญิง เมื่อเห็นว่าจอมขวัญออกมาจากห้องน้ำปัถวีจึงรีบเข้าไปชาร์จตัวและดึงจอมขวัญมายืนคุยกันในที่ปลอดตาคน
“ช่วย….” จอมขวัญตั้งท่าจะร้องให้คนช่วยแต่ปัถวีกลับเอามือปิดปากจอมขวัญไว้
“ผมเอง คุณคงจำผมได้ ไม่ต้องร้องผมมีเรื่องอยากเจรจากับคุย”
“อื้อ….คุ ปอย …..” จอมขวัญพูดเสียงอู้อี้บอกให้ปัถวีปล่อยตนเอง
“ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ร้องและยอมคุยกับผมดี ๆ ผมจะปล่อยคุณ” ปัถวีพูดต่อรอง จอมขวัญจึงยอมพยักหน้ารับคำ
“ผมคือลูกชายของหม่อมปรางสุดา คนที่หม่อมอยากให้แต่งงานกับคุณ”
“ค่ะ แล้วยังไงคะ” จอมขวัญทำหน้างงเล็กน้อยที่อยู่ดี ๆ ไอ้หน้าหนวดจอมหยาบคายที่ปล้นจูบแรกของตนเองไปเมื่อวันก่อนอยู่ ๆก็กลายมาเป็นลูกชายของป้าปราง
“ผมอยากให้คุณแต่งงานกับผม”
“แล้วทำไมฉันต้องแต่งกับคนก้าวร้าวหยาบคายแบบคุณด้วย ฉันยังมีทางเลือก ปล่อยฉันนะ ฉันไม่แต่งกับคุณ”
“ผมก็ไม่ได้พิศวาสอยากแต่งงานกับหมอนวดแบบคุณหรอก แต่ผมมีความจำเป็น ผมอยากซื้อวังของผมคืนจากมาดามปรางสุดา แต่เขากำหนดเงื่อนไขกับผมว่าจะให้วังคืนแต่ต้องแต่งงานกับคุณ ผมเลยคิดว่าเราสองคนน่าจะตกลงกันได้”
“ตกลงกันได้ คุณหมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่า คุณจะได้เงินล้างหนี้ให้พ่อคุณ ผมก็ได้วังผมคืน โดยที่คุณก็ไม่ต้องเสียอะไร”
“แต่งงานกับคุณ และไม่เสียอะไรหมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าคุณกับผมจะแต่งงานกันหลอก ๆ เป็นระยะเวลาสองปี โดยไม่มีการจดทะเบียนสมรส แค่มีพิธีแต่งงานเงียบๆ ตบตามาดามปรางสุดาและพ่อแม่คุณ หลังจากนั้นคุณก็ไปตามทางของคุณ ผมก็ไปตามทางของผม ถ้าคุณตกลงผมจะเซ็นเช็กให้คุณสิบล้านเอาไปใช้หนี้มาดามปรางสุดาแทนพ่อของคุณ หลังจากนั้นคุณก็ไปอยู่กับผมที่ชุมพรสองปี”
“แต่งหลอก ๆ หมายถึงเราจะไม่ใช่สามีภรรยากันจริง ๆ คุณจะไม่ทำอะไรฉัน เมื่อครบสัญญาฉันจะเป็นอิสระจากคุณใช่ไหม คุณได้วังฉันได้เงินใช้หนี้แบบนี้ใช่ไหม”
“ใช่สองปีหลังจากนั้นต่างคนต่างไป ผมได้วังคืน คุณได้เงิน”
“ฉัน! ฉันขอตัดสินใจก่อนได้ไหม” จอมขวัญมองหน้าหนวดของคนตรงหน้าอย่างประเมินค่าเพื่อใช้ประกอบการตัดสินใจ
“ได้ผมให้เวลาคุณตัดสินใจถึงพรุ่งนี้เย็น นี้เบอร์ผมคุณตัดสินใจแล้วโทรมาได้เลย” ปัถวียื่นนามบัตรให้จอมขวัญ จอมขวัญยื่นมือไปรับมาถือไว้
“หวังว่าคุณจะฉลาดเลือกผม เพราะถ้าคุณเลือกผม คุณมีแต่ได้กับได้ไม่เสียอะไรเลย” ปัถวีพูดทิ้งท้ายและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะที่ปกรณ์เพื่อนของตัวเองกำลังนั่งคอยอยู่
“หายไปไหนมาวะ ไปนานมาก” ปกรณ์ถามเพื่อน
“พอดีเจอคนรู้จัก” ปัถวีพูดสีหน้าครุ่นคิดอยากเอาชนะจอมขวัญ ภาวนาขอให้จอมขวัญเลือกตนเองการเจรจาซื้อวังของตนจะได้เสร็จเรียบร้อยและได้จอมขวัญเป็นของแถมด้วย
ปัถวีนั่งดื่มกับเพื่อนไปเรื่อย ๆ จนเห็นจอมขวัญเดินกลับออกไปจากร้าน ปัถวีมองตามไปจนสุดสายตาและบอกกับเพื่อนว่า
“กลับกันเถอะกูง่วงนอนแล้ว พรุ่งนี้กูมีธุระต้องไปจัดการ”
“กลับเลยเหรอวะ ไม่ไปต่อคลายเครียดหน่อยเหรอวะ”
“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้กูมีธุระสำคัญ”
วันต่อมาปัถวีนั่งรอโทรศัพท์จากจอมขวัญอย่างใจจดใจจ่อ จนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ จอมขวัญก็โทรมาหาปัถวี ปัถวีรีบรับโทรศัพท์ทันทีจอมขวัญแทบไม่ต้องรอสายเรียกเข้าเลยด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะ ฉันโทรมาเรื่องข้อเสนอ”
“อือ ว่ายังไงหวังว่าผมคงได้ยินข่าวดีเป็นคำตอบรับจากคุณใช่ไหม”
“ค่ะ ฉันยอมรับข้อเสนอนั้น แต่ว่าคุณกับฉันเราต้องทำสัญญาว่าจ้างกันให้เป็นลายลักษณ์อักษร เราสองคนจะเป็นอิสระจากกันเมื่อครบกำหนดสองปี โดยคุณจะไม่ทำอะไรฉัน ไม่มีการจดทะเบียนสมรส จะแต่งกันเงียบๆ คุณได้วังฉันได้ล้างหนี้”
“เออ ทำสัญญาก็ได้ ผมก็ไม่ได้พิศวาสอะไรคุณ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้พรุ่งนี้มาเซ็นสัญญาข้อตกลงของเรากันได้เลย ผมจะโทรแจ้งมาดามปรางสุดาให้ทราบเรื่องของเราเอง”
“ค่ะ” จอมขวัญรับคำสั้นๆ และวางสายไป
- ผู้เขียน
