ตอนที่ 1

1916 คำ

เธอชื่อมีน อายุยี่สิบห้าปีเต็ม สถานะมีแฟนที่คบกันมาเจ็ดปีแล้ว ถามว่ากลัวอาถรรพ์เลขเจ็ดไหม..ตอบเลยว่าไม่กลัว เพราะความรู้สึกของเธอมันพังยับเยินไม่เป็นท่ามาตั้งนานแล้ว สำหรับเขาเธอเปรียบเหมือนของตาย มีไว้ให้รู้ว่ามีแต่ความหมายคืออะไรล่ะ เธอเป็นตัวอะไรในสายตาเขายังไม่รู้เลย ตอนนี้เป็นเวลาตีสาม เธอนั่งมองเค้กที่ซื้อมาให้ตัวเองและรอคนที่บอกจะมาหาตั้งแต่สามทุ่มซึ่งเลยเวลามานานแล้ว เห็นทีว่าคงต้องฉลองเบญจเพสของตัวเองด้วยน้ำตา ก๊อกๆๆ… “มีนพี่เอาไอ้คริสมาส่งแล้ว” พี่โตเพื่อนสนิทคริสหิ้วปีกมาคนละข้างกับพี่ชิน “ขอบคุณค่ะ มีนกำลังจะกลับแล้วพวกพี่จะนอนที่นี่ก็ได้ค่ะขับรถดึกๆมันไม่ดี” เธอค่อนข้างชินมากที่ต้องขับรถดึกๆเพราะตามไปรับแฟนที่เมาบ้านเพื่อนบ้าง ผับบาร์ร้านเหล้าของตัวเองบ้าง หรือหนักสุดคือคาตักผู้หญิงเลย “มันดึกแล้วนอนที่นี่เถอะ” โตวางเพื่อนลงมองหน้าเมียเพื่อนที่ตาแดงก่ำแสดงว่าร้องไห้อย่างหนัก “ให้มีนกลับเถอะค่ะ อยู่ไปก็เท่านั้น” “เดี๋ยวมีนจะไปไหน?” คริสถามเสียงงัวเงียมองหน้าเมีย “แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะที่รัก” เขาลุกขึ้นเซนิดๆจนเพื่อนต้องประคองคงกลัวว่าจะล้มมั้ง “ขอบคุณที่ยังจำได้นะ” เธอยิ้มออกมาน้ำตาก็ไหลแทบจะทันที เหมือนความรู้สึกมันจะด้านชาแต่ก็ไม่เลย เธอยังรู้สึกเจ็บซ้ำๆโดยที่คนย้ำคือคนที่รักกัน “อ้าว! วันเกิดมีนเหรอพี่พึ่งรู้” โตพูดขึ้นก่อนจะเห็นเค้กก้อนเล็กมีเทียนปักอยู่แต่ยังไม่ได้จุดสักนิด “ไอ้คริสมันซื้อให้ใช่ไหม?” โตถามอย่างหวั่นใจนิดๆ เริ่มรู้สึกถึงความหายนะครั้งใหญ่แล้วไง “มีนซื้อเองค่ะ ซื้อมารอตั้งแต่สองทุ่มแล้ว ส่วนที่เหลือคงไม่ต้องบอกนะคะ” เธอตอบเขาเสียงสั่นก่อนจะยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออก แล้วยิ้มออกมาด้วยความฝืนทนมากที่สุด “ฉันมาช้าแค่แป๊บเดียวร้องไห้เลยเหรอวะ ปัญญาอ่อน!” คริสลุกขึ้นมองเมียที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ เขาไม่ได้คิดว่าจะปลอบใจอะไรหรอกแค่รู้สึกเจ็บแปลกๆแต่เรื่องนี้เขาไม่ได้ผิดนะ เพราะว่าเขามีนัดกับเพื่อนก่อนแล้ว ส่วนเรื่องของเธอเอาไว้ทีหลังก็ได้ยังไงเขาก็กลับมาอยู่แล้ว “ฉันปัญญาอ่อนเองแหละ” “เห้ย! มีนมันเมาอย่าถือสาเลยนะ” ชินพูดขึ้นก่อนจะผลักไหล่เพื่อนให้สงบปากสงบคำก่อนจะสายเกินไป “คนเมาโกหกไม่เป็นอยู่แล้ว ฉันมันปัญญาอ่อนเองที่ยังอยู่แบบนี้” เธอจำเป็นต้องกำมือแน่นข่มใจเอาไว้ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกเพิ่มความกล้าให้ตัวเองก่อนจะพูดอะไรออกไป “เลิกกันเถอะ ฉันพอแล้ว” เธอพยายามจะเข้มแข็งให้มากที่สุด แต่คนบอกเลิกทั้งที่ยังรักมากมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ “มีน!” “ฉิบหายแล้วไงมึง!” “เหอะ! ก็เลิกไปดิใครแคร์วะ!” คริสพูดขึ้นเสียงดังรีบฉวยข้อมือบางมาจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยสักที ขอบตาร้อนผาวจ้องมองไม่กะพริบแม้จะพูดแบบนั้นออกไป “ก็ปล่อยฉันสิ!” เขาจับมือเธอแน่นมากจนเจ็บแล้วสะบัดไม่หยุด พี่โตต้องเข้ามาแกะออกให้ “ไม่ปล่อยเว้ย! เธอเป็นเมียฉันนะมีน” เขาจับมือเธออีกครั้งแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วจะดึงเข้ามากอดให้รู้สึกตัวบ้าง “เราเลิกกันเถอะคริส ฉันจะไม่ยอมเป็นของตายให้นายอีกแล้ว” เธอบอกชัดเจนทุกคำก่อนจะผลักเขาออกและวิ่งออกไปจากคอนโดหรูทันที ตอนนี้มันหมดเวลาของตายแล้วละ ลาก่อนนะคริส “มีน!!” คริสมองตามรู้สึกหายเมาขึ้นมาทันที แต่จะวิ่งตามออกไปเพื่อนกลับมาห้ามเอาไว้อีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตวะ ทำไมเมียที่รักกันมาถึงเจ็ดปีมาบอกเลิกแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ เมียโกรธเรื่องวันเกิดแน่เลย ยังไงก็ไม่เลิกหรอก หลังจากที่บอกเลิกคริสได้สองวันมีนขับรถไปเที่ยวทะเลคนเดียว แค่อยากจะทิ้งทุกอย่างลงไปให้ทะเลซัดออกไปจากตัวเธอ คนที่ยังรักเจ็บกว่าเสมอนั่นคือเรื่องจริงที่สุด เธอยังไม่สามารถหาทางดึงตัวเองออกจากจุดนี้ได้ เธอเช่ารีสอร์ทเล็กๆอยู่คนเดียวไม่ติดต่อใครสักคนแม้แต่เพื่อนสนิทที่ส่งข้อความไลน์มาไม่หยุด หรือเบอร์โทรที่คุ้นเคยโทรเข้ามาไม่หยุดเช่นกัน ป่านนี้จะเขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือเธอกำลังทรมานตัวเองไปวันๆ “ฉันคิดดีแล้วใช่ไหม?” แค่คิดว่าจะหวนกลับไปหาคริสอีกครั้ง เธอก็รู้เลยว่าจะต้องเจอกับเรื่องเดิมๆของเขา เวลาเธอมีให้เขาเสมอ แต่เวลาของเขามีให้คนอื่นตลอดยกเว้นเธอ เคยไหมเจอกันแค่ตอนก่อนนอนแค่นั้น บางวันก็ไม่ได้คุยกันสักคำ แล้วเกือบทุกวันที่เธอมาแอบร้องไห้คนเดียวนอกห้องนอนเพราะไม่อยากให้เขาต้องคิดมากเกินไป แต่สุดท้ายรักที่พยายามยื้อเอาไว้มันจบลง เจ็บปวดเกินจะทนไหวจริงๆ ในขณะที่คริสไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตในตอนนี้ คือมันเคว้งไปทุกอย่างเลย ทำอะไรก็ดูเหงาทั้งที่เพื่อนมาห้อมล้อมตัวเต็มไปหมด เขาไม่ใช่คนชอบสูบบุหรี่เลยแต่หลายวันที่ผ่านมานี้เรียกว่าสูบจัดมากกว่าปรกติหลายเท่า คริสมองขวดเบียร์เป็นลังที่กองกับพื้นสนามบอลหญ้าเทียมของเพื่อน พวกมันมาอยู่กับเขาในช่วงที่มีนหายตัวไป เขาไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เธอถึงต้องมาบอกเลิกกันแบบนั้น สิ่งที่เธอทำมันไม่มีเหตุผลสักนิด! “ไงมึงคิดถึงเมียเหรอวะ?” ชินส่งแก้วเบียร์ให้เพื่อนดื่มย้อมใจหน่อยเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่เมียทิ้งสภาพมันไม่ต่างกับหมาเหงารอเจ้าของกลับมาทุกวัน “คบเจ็ดปีนะเว้ยไม่ใช่เจ็ดนาทีที่กูจะลืมง่ายๆ” “มึงแม่งเหี้ยเอง” โตมาช่วยตอกย้ำต่อไม่ได้รู้สึกสงสารเพื่อนเลยเพราะสมน้ำหน้ามันมากกว่า “กูเพื่อนมึงปะไอ้เหี้ยโต” ไอ้นี่เพื่อนเสียใจแทนที่จะปลอบใจแต่เสือกมาซ้ำเติมกันอีกไอ้เพื่อนเวร “มึงทำของดีหายเองไอ้ควาย กูจะบอกให้นะนอกจากมีนมีใครทนอยู่กับมึงได้บ้าง” โตตอกย้ำอีกรู้สึกสมน้ำหน้าเพื่อนแต่ก็สงสารนิดหนึ่ง เขาไม่โทษเมียมันเลยที่เลิกไปเพราะถือว่าโคตรจะทนมากแล้วกับเรื่องสารพัดที่ผ่านมาขนาดนี้ “มีนต่างหากต้องเสียใจที่ทิ้งกู!” เขาคือของดีที่มีนทิ้งไปแม่งโคตรอายเลย มันใช่เหรอที่จะคบกันแล้วเลิกกันด้วยเหตุผลที่ว่าเขาลืมวันเกิด นั่นมันเรื่องเล็กๆเองนะ ถ้าอยากได้ของขวัญเขาซื้อให้ย้อนหลังก็ได้แพงเท่าไรก็พูดมาเดี๋ยวสั่งให้คนไปหาให้ “เดี๋ยวมึงจะรู้สึกไอ้คริส” ชินพูดหลังฟังเพื่อนทะเลาะกัน เตะบอลจบเขากลับคอนโดทันที แต่เปิดห้องเข้ามาทำไมทันกว้างจังวะ ปรกติเวลานี้จะต้องมีจานข้าวพร้อมกับข้าวรสชาติโคตรอร่อยวางรอแล้ว ทำไมมันไม่มีเหมือนเมื่อก่อนวะ “เฮ้อ...กูคงบ้า!” เขาต้องบอกตัวเองครั้งที่เท่าไรแล้วว่าไม่มีเมียเหมือนเดิม ภายในห้องที่ยังสะอาดแต่ก็มีเศษขวดเหล้าบ้างเลยดูรกเพราะไม่มีคนมาเก็บกวาดให้เหมือนเมื่อก่อน เขาลงไปข้าวกินเพราะทนหิวไม่ไหว แต่รสชาติแม่งก็ไม่อร่อยเลย ช่างมันเถอะกินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกินสักหน่อย คิดถึงกับข้าวฝีมือเมียว่ะ! เขาจำได้ว่าเคยยกเค้กให้มีนเป่าเมื่อประมาณสี่ปีที่แล้วได้มั้ง เธอยังกอดยังหอมเขาอยู่เลย แล้วไม่เข้าใจทำไมมีนต้องเลิกกับเขาด้วย ทั้งที่เราคบกันมานานมากจนคนอื่นแทบจะไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำนะ “เฮ้อ…ชีวิตกูกำลังดิ่งลงเหวรึเปล่าวะ” เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันหมดอาลัยตายอยากทั้งที่ไม่เป็นอะไรสักนิด เขาจะไม่เป็นอะไรเพราะผู้หญิงคนเดียวหรอก อีกไม่นานก็จะมีคนมาแทนที่เธอได้แน่นอนเขาเชื่ออย่างนั้นถึงจะไม่มั่นใจเท่าไร เธอทิ้งเขาให้อ้างว้างโดดเดี่ยวขนาดนี้มันใจร้ายมาก กินข้าวเสร็จก็กลับห้องตั้งแต่สองทุ่ม สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นเรื่องปรกติ แต่กับเขามันไม่ใช่เลยเพราะว่าส่วนใหญ่มักจะไปดูบอล เตะบอลหรือไม่ก็กินเหล้าปาร์ตี้กับเพื่อน แล้วถ้าขับรถกลับไม่ไหวมีนก็จะมารับไม่ว่าจะดึกขนาดไหนก็ตาม เธอรักเขาจะตายทำไมถึงทิ้งกันได้วะ “โกรธกันเรื่องอะไรกันแน่วะมีน?” เขาโทรหาเธอรอบที่พันแล้วมั้งแต่เธอไม่รับสายเลยสักนิด ลองเอาเบอร์แปลกโทรไปก็ไม่รับ เขาพยายามติดต่อเธอทุกช่องทางแต่ก็ไม่มีการต่อกลับมา สุดท้ายคงต้องติดต่อเพื่อนแทน คริส : กูเหงา มานอนคอนโดกูนะ Toto : กูอยู่กับเมียไปไม่ได้ ชินคนดี : กูเอาเด็กอยู่มึงทนไปก่อนนะ คริส : นี่กูเพื่อนนะเว้ย! Toto : แต่มึงไม่ใช่เมียกูไอ้เหี้ย! คริส : แม่งเลววะ กูเหงามึงเข้าใจไหม! ชินคนดี : มึงเหงาเป็นด้วยเหรอ แดกเหล้ารอเดี๋ยวดึกๆกูไป คริส : เออ กูจะแดกรอ “เฮ้อ…กูเป็นอะไรวะเนี่ย!” มันเป็นความรู้สึกโคตรน่าหงุดหงิดจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการตัวเองยังไงดี เมื่อก่อนมีนรอเขาแบบนี้รึเปล่าวะ คงจะใช่มั้ง แล้วเธอทำอะไรรอในช่วงที่เขาไม่อยู่ละ แล้วจะเหงาแบบเขาไหมวะ เขาจะเอายังไงกับชีวิตเฮงซวยตอนนี้ดี เขามันควายที่ปล่อยเธอไปจริงๆเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาวะ ไม่! เขาจะไม่เสียใจที่เลิกกับมีนเพราะเธอมันแค่ของตายไม่ใช่รึไง อีกเดี๋ยวมีนต้องกลับมาหาเขาแน่นอน เธอจะทิ้งเขาลงได้ไงในเมื่อเธอรักเขามากไม่ใช่เหรอ เขาแค่ต้องรอให้มีนหายโกรธกันแล้วค่อยไปง้อหาของขวัญดีๆสักชิ้นไปให้เท่านี้มีนก็คืนดีแล้ว เขารู้ว่ามีนรักเขามากเพราะว่าเขาเองก็รักเธอมาก เรายังไม่ได้เลิกกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more