EP:1
935 คำ
หลายเดือนก่อน
ห้องนอนเฟรนด์ลี่
"อือ!!ปวดหัวจังเลย"
เมื่อคืนฉันคงจะดื่มหนักมากจริงๆภาพตัดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้แต่ตอนนี้ที่รู้คือโลกหมุนหนักมาก ปวดหัวอยากอ้วกมากองรวมกันที่เฟรนด์ลี่คนสวยคนนี้คนเดียว ฉันค่อยๆยื่นมือไปควานหามือถือของฉันที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ส่วนไหนของเตียงเพื่อจะมาดูเวลา
"บ่ายสาม!!"
ให้ตายเถอะเฟรนด์ลี่นี่หลับหรือซ้อมตายกันแน่เนี่ยตายห่าแล้วป่านนี้เฮียต้องรอทำโทษฉันแล้วแน่ๆที่เมื่อคืนแอบจัดปาร์ตี้
ไม่ได้การต้องรีบไปหาเพลง...เพลงขวัญพี่สะไภ้คนดีของฉันเท่านั้นที่จะคุ้มหัวฉันได้ตอนนี้
พรึบ!!!
"ลีน่า...เออ! พี่ลีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตกใจหมดเลย"
พอลุกแล้วก้าวขาลงจากเตียงลีน่าหรือพี่ลีของฉันก็ยืนกอดอกอยู่ตรงประตูห้องแต่ทำไมวันนี้ทำไมสายตาลีน่ามองฉันเป็นแบบนี้ล่ะ...ไม่น่ารักเลย
"ทำไมมองเฟรนด์เหมือนอยากจะฆ่าแบบนี้ล่ะเฟรนด์แค่แอบจัดปาร์ตี้ที่บ้านเอง"
"แค่นี้เองงั้นเหรอ..เหอะ!!"
"อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่เฟรนด์นะพี่ลี เฟรนด์ไม่ชอบ"
ฉันไม่ชอบจริงๆนะคะเวลาที่มีใครมาชักสีหน้าไม่พอใจแล้วทำเสียงขึ้นจมูกแบบนี้ใส่แล้วพี่ลีก็ไม่เคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อนด้วย ไม่โอเค ฉันไม่โอเคมากๆเลย
"แล้วคิดว่าคนอื่นเขาจะชอบนิสัยแย่ๆของเธอเหรอ"
โอ้โห!! สรรพนามเปลี่ยน ฉัน เธอ ก็มาค่ะตอนนี้ เขาเป็นอะไรมากไหมคะอยู่ๆมาโมโหพูดจาไม่ดีกับฉันแบบนี้มันจะไปเกินไปแล้วค่ะ
"มากไปแล้วนะ พี่ลีพี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าเฟรนด์แบบนี้เรื่องที่เฟรนด์แอบจัดปาร์ตี้เดี๋ยวเฟรนด์ก็จะโดนเฮียด่าอยู่แล้วพี่ลีไม่ต้องเสนอตัวมาทำหน้าที่นี้หรอก"
"ก็เพราะว่าเฮียมันลุกมาด่ามาว่าน้องนิสัยเสียแบบเธอไม่ได้แล้วยังไงล่ะฉันถึงต้องมา รู้ไหมว่าตอนนี้แม้แต่หน้าเธอฉันยังไม่อยากจะมองเลย ตัวปัญหา!!"
"พี่ลี!! ว่ากันขนาดนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ"
ฉันโมโหเขามากเลยนะคะตอนนี้ที่อยู่ๆวันนี้เขามาพูดจาแบบนี้ใส่ฉันทุกทีฉันทำตัวแย่กว่านี้ทำผิดมากกว่าเขายังไม่เคยว่าฉันเลยแถมยังช่วยฉันไม่ให้ถูกเฮียดุเฮียด่าอีกด้วยแต่ดูเขาวันนี้สิเหมือนเป็นคนละคนที่สำคัญสรรพนามที่เรียกกันมันโคตรห่างเหินฉันกับเธองี้
"ลี..ค่อยๆคุยกับน้อง"
ในตอนที่ฉันกับพี่ลีกำลังยืนทะเลาะกันอยู่เสียงแม่เพ็ญก็ดังขึ้นเพราะพี่พินกำลังเข็นรถแม่เพ็ญมาทางห้องฉัน แต่วันนี้ทั้งแม่เพ็ญและพี่พินหน้าตาดูเศร้าๆค่ะตาก็บวมเหมือนกับผ่านการร้องไห้กันมาอย่างงั้นแหละ
"เฟรนด์ไม่อยากจะคุยกับพี่ลีแล้วคนอะไรพูดจาไม่น่ารักเลยเฟรนด์ไปหาเพลงดีกว่า"
"ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้นแหละทั้งเพลงทั้งเฮีย"
พอพี่ลีพูดแบบนี้พี่พินกับแม่เพ็ญก็พากันร้องให้ออกมานี่มันเรื่องอะไรกันคะ
"แม่เพ็ญพี่พิน ร้องไห้ทำไมคะเกิดอะไรขึ้น"
"คุณฟาร์กับคุณเพลงอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ"
"ระ..โรงพยาบาลเหรอค่ะใครเป็นอะไร"
โอ้ย!!นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉันเนี้ยะทำไมตื่นมาก็มาเจอเรื่องแบบนี้พี่ชายฉันกับเพลงเป็นอะไรทำไมทุกคนถึงได้ดูซีเรียสกันแบบนี้
"เมื่อคืน...เพลงขวัญถูกจับตัวไป"
"ห่ะ!!...จับตัว"
"ถ้าเมื่อคืนเธอไม่เมาจนสิ้นสติเพลงคงไม่ถูกหลอกออกไปให้พวกมันจับแล้วเฮียก็คงไม่ต้องถูกทำร้ายปางตายเหมือนตอนนี้"
ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยอาการที่ตกใจฉันตกใจมากคะที่รู้ว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นถ้าเมื่อคืนฉันไม่เมาอย่างที่เขาว่าฉันคงปกป้องเพลงได้ แล้วเฮียคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
"พี่ลี..เฟรนด์!!"
"จะขอโทษเหรอ...ไม่ต้อง!! คนอย่างเธอมันก็ดีแต่สร้างปัญหาสร้างแต่ความเดือดร้อน"
"ลี! อย่าว่าน้องเรื่องนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย"
"แต่อย่างน้อยถ้าที่บ้านมีใครสักคนที่เพลงพอจะปรึกษาได้เรื่องร้ายๆแบบนี้คงไม่เกิดครับแม่เพ็ญ"
"แล้วจะให้เฟรนด์ทำยังไง เฟรนด์ผิดเหรอที่ เฟรนด์ช่วยอะไรไม่ได้เฟรนด์จะรู้ไหมว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น"
"คนไม่มีสำนึกอย่างเธอมันก็คิดได้แค่นี้แหละ"
เขาพูดแค่นี้แล้วก็เดินออกไปเลยค่ะทิ้งให้ฉันค่อยๆทรุดตัวนั่งลงแล้วร้องไห้ออกมานี่เขาเกลียดฉันโกรธฉันขนาดนี้เลยเหรอฉันผิดเหรอที่ช่วยใครไว้ไม่ได้เขาต้องโมโหฉันขนาดนี้เลยเหรอ
พี่ลีคนที่ฉันรู้จักเขาหายไปไหนแล้วทำไมถึงเหลือใครก็ไม่รู้ที่ใจร้าย คนที่ฉันไม่เคยรู้จักเขาแบบนี้เลย
- ผู้เขียน
