ฉันเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เห็นว่าเฮียไทยังหลับอยู่ ฉันจึงรีบเก็บข้าวของออกมาจากบ้านพักตากอากาศเงียบ ๆ โดยไม่ได้บอกกล่าวใคร
ฉันเข็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ด้วยตัวเอง แต่ทว่าอยู่ ๆ ลูกน้องของเฮียไทก็ขวางทางฉันเอาไว้ในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวขาออกนอกประตูบ้านพัก
“ถอยไปนะ”
“คุณกุ๊กไก่จะไปไหนครับ”
“ฉันจะกลับบ้าน”
“บอกนายหรือยังครับ”
“ทำไมฉันจะต้องบอกเขา”
“แปลว่าคุณยังไม่ได้บอกใช่ไหมครับ”
“ฉันบอกเขาแล้ว”
“งั้นผมขออนุญาตถามนายสักครู่นะครับ” ว่าจบ ลูกน้องสองคนก็ส่งสัญญาณผ่านสายตาให้ใครคนใดคนหนึ่งไปรายงานเรื่องที่ฉันจะกลับบ้านให้เฮียไทรับรู้
“อื้อ...ถอยไปนะ ฉันบอกให้ถอยไป!” ฉันพยายามที่จะเดินออกไปแต่ก็ถูกขวางไว้ทุกทางจนฉันเริ่มหงุดหงิดและร้องไห้ออกมาด้วยความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้
“กุ๊กไก่...” เฮียไทเอ่ยเรียกพร้อมเดินมุ่งหน้ามาทางฉัน “กูเคยบอกพวกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้เธอกลัว”
“ขอโทษครับนาย”
“อย
