ฌอนสาวเท้าก้าวเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยใน เสียงประตูที่เปิดออกทำให้คนที่นั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องรีบหันขวับไปมองทันที
“อ้าวไอ้แทน กูนึกว่ามึงกลับไปแล้ว มึงมานั่งทำไมตรงนี้”
ฌอนเลียบเคียงถามแทนทองที่นั่งชะเง้อคอมองผ่านหลังเขาเข้าไปภายในห้องกว้าง
“ก็มานั่งเฝ้าเมียกับลูกกูน่ะสิ”
เขาเปรยขึ้นมาทำหน้าทำตาละห้อย แทนทองไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาชะเง้อคอย นั่งเหม่อลอยคอตกอยู่อย่างนี้
“นั่งเฝ้าอะไรตรงนี้ ก็เข้าไปสิ กูกำลังจะไปกินข้าวพอดี”
“งั้นกูฝากดูอิงดาวก่อนแล้วกัน นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่บนเตียง เฮ้อ!!”
“อยู่ที่มึงแล้วตอนนี้ ทำเลวกับเขาไว้เยอะ สมควรโดน กูไปละ”
เขาไหว้วานแทนทอง มือหนาของฌอนตบบ่าเพื่อนเบาๆ ราวกับคนไม่เคยติดใจเอาความกัน
“กูจะโดนด่าไหมวะ”
เสียงงึมงำพึมพำอยู่กับตัวเอง สีหน้าท่าทางวิตกกังวลจนเห็นได้ชัด แทนทองพยายามรวบรวมความกล้า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วสาวเท้าก้าวเด
